Ciekawostki o Parku Narodowym Yellowstone

Największa jego część znajduje się w stanie Wyoming.

Kaldera Yellowstone położona jest nad tzw. plamą gorąca i jest pozostałością po gigantycznych eksplozjach, które miały miejsce 2,1 mln, 1,3 mln i 640 tys. lat temu. Były to erupcje o najwyższym stopniu w 8-stopniowej skali VEI. W czasie ostatniej z nich, do atmosfery zostało wyrzucone ponad 1000 km3 materiału piroklastycznego (okruchowe produkty wybuchu wulkanicznego). Po erupcji doszło do zapadnięcia się opróżnionej komory, w wyniku czego powstała kaldera zapadliskowa, zwana również wielką.

Rzeka Yellowstone jest prawym dopływem Missouri, jej długość wynosi 1114 km. Nazwa rzeki pochodzi od nazwy nadanej jej przez Indian, z powodu żółtych skał leżących na jej brzegach. Wypływa ze źródeł w Górach Skalistych i płynie w kierunku północnym przez Park Narodowy Yellowstone, przepływa przez jezioro Yellowstone, tworząc następnie wodospad Yellowstone i żłobiąc Wielki Kanion Yellowstone.

Jest to umowna linia rozgraniczająca zlewnie Oceanu Spokojnego i Oceanu Atlantyckiego. Podział rozpoczyna się na północy od Cieśniny Beringa i biegnie szczytami łańcuchów górskich w kierunku południowym, aż do południowego krańca Ameryki Południowej, do Cieśniny Magellana. Wododział biegnie głównie w zachodniej części obu kontynentów.

Rezerwaty biosfery powstały w ramach programu UNESCO MAB w celu promowania i demonstrowania zrównoważonego związku człowieka z biosferą. Ich celem jest stworzenie miejsc ochrony, obserwacji i badań. W ramach każdego rezerwatu biosfery wyróżnia się strefę centralną, buforową i przejściową. W 2010 roku było 564 takich rezerwatów w 109 krajach świata, z tego 10 w Polsce.

Prezydent Ulysses Grant i Kongres Stanów Zjednoczonych, zważywszy na unikatowość przyrodniczą i geologiczną tego rejonu i gorące orędownictwo amerykańskiego geologa Ferdinanda Haydena, podjęli decyzję o utworzeniu parku. Dzięki temu Yellowstone jest najstarszym parkiem narodowym na świecie.

W parku rośnie wiele pirofitów (roślin przystosowanych fizjologicznie i anatomicznie do oddziaływania ognia). Wyróżnia się pirofity pasywne, jak drzewa i krzewy (gruba, słabo paląca się kora, martwica korkowa, lignotubery -specjalne nabrzmienia na granicy pędu i korzenia, zawierające materiały zapasowe i uśpione pąki) i pirofity aktywne (krzewy i rośliny zielne, dla których ogień jest czynnikiem stymulującym wzrost, kiełkowanie czy rozmnażanie). Według ekologów pożary formacji zaroślowych występują w cyklu 20-30 lat, a pożary drzewostanu, obejmujące duże połaci lasu, w cyklu około 300 lat. Prawie wszystkie pożary są pochodzenia naturalnego, od pioruna.

Rośnie w nim siedem gatunków drzew iglastych, a najpopularniejsza jest sosna wydmowa (sosna dwuigielna, pirofityczna) występująca na 80% powierzchni lasów.

Znajdziemy tam również około 200 gatunków obcych, introdukowanych lub zawleczonych, a także ponad 400 gatunków wymagających do życia temperatury powyżej 20 st. C, tzw. termofili.

W parku żyje 67 gatunków ssaków, w tym introdukowany ponownie w latach 90. wilk szary, zagrożony w USA - ryś kanadyjski i niedźwiedź grizzly. Znaczącą populację stanowią bizony amerykańskie, baribale, wapiti, łosie, mulaki, jelenie wirginijskie, muflony kanadyjskie, pumy, widłorogi i kozły śnieżne.

W obawie przed wyginięciem i zubożeniem genetycznym, stado liczące około 50 sztuk wzbogacono o 21 osobników pochodzących z prywatnych stad. Dzięki tym zwierzętom powstał projekt odbudowy liczebności tego gatunku na Ranczu Buffalo w dolinie Lamar w stanie Wyoming. Dolina ta chętnie odwiedzana jest przez turystów, ponieważ łatwo tam obserwować dzikie zwierzęta: bizony, wilki, wapiti, rybołowy, bieliki amerykańskie, widłorogi, łosie, baribale i inne gatunki niedźwiedzi. Wędkarze, w przepływającej przez dolinę rzece Lamar, chętnie łowią łososie i pstrągi tęczowe.

Warunkuje to klimat tego regionu. Amplituda zawiera się pomiędzy 1610 a 3462 m n.p.m., a średni poziom wynosi 2400 m n.p.m. W rejonach niższych temperatura bywa wyższa. Najwyższą zanotowaną dotychczas temperaturą było 37 stopni C (2002 rok), a najniższą -54 stopnie C (1933 rok). Latem występują tam gwałtowne burze.

Gdy rzeka Yellowstone płynie na północ do Jeziora Yellowstone, opuszczając dolinę Hayden tworzy Górny Wodospad, a następnie 400 m w dół rzeki znajduje się następny, Dolny Wodospad Yellowstone, po czym rzeka wchodzi do Wielkiego Kanionu Yellowstone o głębokości 304 m. Górny spadek ma wysokość 33 m. Dolny wodospad to największy wodospad w Górach Skalistych, spadek wody ma tu wysokość 94 m, czyli prawie dwa razy więcej niż wodospad Niagara.

Należą one do kompleksu termalnego Midway Geyser Basin. Źródła tworzące jezioro o szerokości od 90 do 120 m i głębokości 37 m wyrzucają około 2,2 tys. litrów wody na minutę. Temperatura wody wynosi od 64 do 87 stopni C. Jezioro zlokalizowane jest w północno-zachodniej części parku i jest jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych miejsc parku Yellowstone ze względu na feerię kolorów wody, porównywalną z rozszczepieniem światła przez pryzmat. Jego wielobarwność wywołana jest obecnością glonów, głównie sinic.

Jego średnia głębokość wynosi 42 m (w najgłębszym miejscu 118 m). Jezioro znajduje się na wysokości 2376 m n.p.m. i po jeziorze Titicaca jest drugim najwyżej położonym słodkowodnym jeziorem na ziemi.

Do najbardziej znanych należą Steamboat Geyser - najwyższy na świecie aktywny gejzer, który podczas największych eksplozji wyrzuca wodę i parę wodną o temp. 92 st. C na wysokość ponad 90 m. i Old Faithful - najpopularniejszy gejzer w parku, gdyż wybucha regularnie i najczęściej spośród wszystkich dużych gejzerów (przeciętnie 17 razy na dobę).

Ostatnia miała miejsce 640 mln lat temu, a jak twierdzą wulkanolodzy, superwulkan Yellowstone wybucha co 700 tys. lat. Było by to wydarzenie tragiczne w skutkach, bo zniszczeniu uległby nie tylko park, ale i spora część Stanów Zjednoczonych, a do atmosfery uwolniły by się olbrzymie ilości tlenków siarki, co skutkowało by ochłodzeniem klimatu. Z głodu mogło by umrzeć około 5 mld osób.