Ciekawostki o Tyranozaurach

Szkielet odkryła 12 sierpnia 1990 roku jednym z rezerwatów w Dakocie Południowej. Odkrycia dokonała przypadkowo, gdyż w tym obszarze wydobyto właśnie  szkielet edmontozaura i zakończono prace paleontologiczne. Podczas wyjazdu  ekipy paleontologów, w samochodzie przebiła się opona i gdy członkowie ekipy poszli do najbliższego miasta po pomoc, Sue wybrała się w stronę klifu znajdującego się w pobliżu. Tam znalazła wystające skamieniałe kości, które po późniejszej identyfikacji okazały się szkieletem Tyranozaura.

Tuż po śmierci Sue musiała zostać zalana wodą i błotem, które odcięły potencjalnym padlinożercom możliwość rozwleczenia jej szkieletu po okolicy. Kości zostały ze sobą przemieszane za sprawą płynącej wartko wody, lecz zdecydowanej większości prąd nie zabrał ze sobą. Sue miała świetnie zachowaną czaszkę z niemal całkowicie kompletnym uzębieniem oraz dużą liczbę pozostałych kości.  Dorosły tyranozaur posiadał w swoim szkielecie około 360 kości, z czego aż 250  wydobyto ze stanowiska Sue.

Nie osiągały masy 1 tony przed ukończeniem 12 roku życia. Później następował dynamiczny wzrost i w wieku 20 lat tyranozaur ważył już 5 ton. Tak dokładne szacunki są możliwe dzięki odnalezieniu dużej ilości szkieletów w różnym wieku. Najmłodszy szkielet tyranozaura jaki udało się odnaleźć należał do dwuletniego osobnika (dinozaur ważył 30 kg), najstarszym jest 28 letnia Sue.

Obecna wizja poruszania się tych gadów, przedstawiona w filmach z serii “Park Jurajski” jest najbardziej prawdopodobna. Ich ciało było ułożone równolegle do podłoża a ogon był wyciągnięty do tyłu i służył za przeciwwagę.

Paleontolodzy nie są pewni ich przeznaczenia, niektórzy nawet uważali je za narząd szczątkowy. Mogły służyć do przytrzymywania ofiar podczas gdy tyranozaur ją zagryzał, mogły również służyć do zadawania ran ciętych podczas walki z innymi dinozaurami. Istnieje też hipoteza, że samce tyranozaurów mogły używać przednich łap do przytrzymywania samic podczas kopulacji.

Jednocześnie mogło żyć powyżej 20 tysięcy dorosłych osobników, przy niższej populacji najprawdopodobniej wyginęłyby podczas wybuchu epidemii. Za maksymalną liczbę podaje się 328 tysięcy, jednak jest ona bardzo mało prawdopodobna.

Biorąc pod uwagę długość ich życia i ramy czasowe w jakich żyły  daje to około 2,5 miliarda zwierząt.

Choć część paleontologów uważa je za typowych padlinożerców (ze względu na wysoce rozwinięty węch), badania uszkodzeń ich kości wskazują na to, że odnosiły obrażenia w wyniku walki z broniącymi się ofiarami.

Istnieją dowody na ich kanibalistyczne zachowania w postaci śladów po zębach na kościach, które pasują do zębów tyranozaurów.

Wskazuje na to ich doskonały wzrok, który w nocnych warunkach nie byłby im aż tak potrzebny.