Zwierzęta

Ciekawostki o Diable tasmańskim

Znaleźliśmy 16 ciekawostek na temat Diabła tasmańskiego

Sarcophilus harrisii

Kiedyś zamieszkiwały kontynent Australijski lecz z niewyjaśnionych przyczyn zniknęły stamtąd około trzech tysięcy lat temu. Dziś spotkać je można wyłącznie na Tasmanii.

Choć parę lat temu gatunek ten został zaatakowany nowotworem roznoszonym drogą wirusową, który przetrzebił populację diabła tasmańskiego, dziś sytuacja wraca do normy. Szacuje się, że w chwili obecnej żyje od 20 do 50 tysięcy dorosłych przedstawicieli, nie jest to mało ale Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody klasyfikuje diabły tasmańskie jako gatunek zagrożony.

1
Diabeł tasmański należy do rodziny niełazowatych.

Obejmuje ona 69 gatunków z czego diabeł tasmański jest jedynym przedstawicielem rodzaju Sarcophilus. Jest największym obecnie żyjącym mięsożernym torbaczem.

2
Samce są większe od samic.

Długość ciała samca to około 90 cm a waga 8 kg podczas gdy samice mają średnio 81 cm i ważą 6kg.

3
Ich futro ma czarny kolor z nierównomiernymi białymi plamami na klatce piersiowej.

Nie wszystkie diabły tasmańskie posiadają jednak biały akcent, 16% populacji jest całkowicie czarna.

4
Zamieszkują wyłącznie Tasmanię i wyspę Robbins Island, do której przejście z Tasmanii odsłania się podczas odpływów.

W plejstocenie diabły tasmańskie zamieszkiwały jeszcze Australię ale wyginęły około 3000 lat temu, a przyczyny ich wymarcia na kontynencie nie zostały dotychczas poznane. Spekuluje się, że do ich wymarcia mogły się przyczynić dingo, które trafiły do Australii od 8 do 6,5 tys. lat temu.

5
Siła ich zgryzu w stosunku do masy ciała jest jedną z większych wśród wszystkich drapieżników lądowych.

Szczęki rozwierają się w zakresie 75° do 80° a siła ich zacisku przekracza 550 N. Według współczynnika BFQ (bite force quotient) deklasują tygrysa, lwa, lamparta czy niedźwiedzia brunatnego.

6
Choć nie zdarzają się przypadki ataków diabłów tasmańskich na ludzi, zdolne są do atakowania większych od siebie zwierząt.

Podczas ataku drapią i gryzą swoją ofiarę. Mogą atakować nawet do 3,5 razy większą zdobycz, znane są przypadki polowania na wombatowate o wadze do 30 kg.

7
Są aktywne o zmierzchu i w nocy.

Wychodzą wtedy na żer, poszukując zarówno żywej zdobyczy jak i padliny. Często jadają w grupach, które liczą od 2 do 5 osobników. Dnie spędzają w zaroślach lub w norach.

8
Do polowania używają wielu zmysłów jednak najbardziej istotny jest słuch.

Do lokalizowania zdobyczy wykorzystują z kolei węch, który może wykryć zapach z odległości jednego kilometra. Wzrok jest przystosowany do nocnego trybu życia, więc najlepiej widzą w czerni i bieli przy czym łatwiej im dostrzec obiekty w ruchu niż nieruchome.

9
Zdarza się, że dorosłe diabły zjadają młodszych przedstawicieli swojego gatunku.

Zazwyczaj akty kanibalizmu występują w sytuacji braku pożywienia. Prawdopodobnie z tej przyczyny młode osobniki wyewoluowały zdolność do wspinaczki na drzewa i krzewy, którą tracą wraz z wiekiem.

10
Diabły tasmańskie są w stanie pożreć swoją ofiarę w całości.

Nie zostawiają ani futra ani skóry przez co są doskonałymi likwidatorami padliny. W przypadku większych zwierząt zwykle zaczynają posiłek od żołądka, jelit i ich zawartości a po jej skonsumowaniu mogą wejść w miejsce tych narządów i zacząć konsumować truchło od wewnątrz.

11
Diabły tasmańskie potrafią pływać i to całkiem dobrze.

Mogą w ten sposób przekraczać rzeki o szerokości nawet 50 m. Z obserwacji wynika że takie kąpiele sprawiają im przyjemność nawet gdy woda jest bardzo zimna.

12
Jako schronienie diabły tasmańskie preferują nory. Najczęściej wykorzystują te po wombatach.

Każdy osobnik ma kilka nor z których korzysta. Przechodzą one również z pokolenia na pokolenie dzięki czemu jedna nora może stanowić schronienie dla dziesiątek pokoleń diabłów na przestrzeni setek lat.

13
Mogą też zakładać swoje legowiska w ludzkich budynkach, przeważnie są to opuszczone lub rzadko odwiedzane drewniane szopy i stodoły.

Przy zakładaniu takiego legowiska często podkradają z ludzkich osad koce, poduszki czy ubrania, które zabierają do swoich nowych “siedzib”.

14
Ciąża trwa u nich 21 dni. Po tym czasie przychodzi na świat od 20 do 30 młodych.

Nowo narodzone diabły tasmańskie ważą od 0,18 do 0,24 g. Rywalizacja u tych zwierząt trwa od pierwszych sekund życia. Po porodzie muszą przebyć drogę z pochwy do torby lęgowej samicy i przytwierdzić się do sutka. Niestety samica posiada tylko cztery i może wyżywić taką samą ilość młodych. Gdy nowo narodzony diabeł tasmański dotrze do torby lęgowej, przyczepia się do sutka i pozostaje tak przytwierdzony przez następne 100 dni.

15
Tylko około 40% szczeniąt osiąga dorosłość.

Młode diabły osiągają dojrzałość płciową w wieku 2 lat.

16
Długość życia diabłów tasmańskich na wolności to około 5 lat.

W niewoli mogą dożyć lat 7.