Tukan toko to największy i najbardziej znany gatunek tukana, który zadomowił się w tropikalnych lasach Ameryki Południowej. Jest on jednym z najpopularniejszych ptaków na świecie, a swoją sławę zawdzięcza imponującemu kolorowemu dziobowi.
Dla ludów Ameryki Południowej tukany toko mają duże znaczenie. Ich wizerunki umieszczane są na totemach plemiennych, a niektórzy tubylcy wierzą, że pomagają one duchom zmarłych ulecieć w zaświaty.
Nazywany jest także tukanem wielkim, tukanem olbrzymim i tukanem pospolitym.
Zamieszkuje półotwarte obszary Gujany Francuskiej, Surinamu, Gujany, Brazylii, Boliwii, Paragwaju, Urugwaju i północnej Argentyny. W przeciwieństwie do innych członków rodzaju Ramphastos, jest w zasadzie gatunkiem nieleśnym. Spotykać go można w różnych siedliskach; są to głównie rzadkie lasy (unika lasów gęstych), sawanny i stepy.
Jest gatunkiem przede wszystkim nizinnym, ale występuje do 1750 metrów w pobliżu Andów w Boliwii.
Pierwszy z nich to Ramphastos toco toco występujący w Gujanie, Gujanie Francuskiej, Surinamie, północnej i północno-wschodniej Brazylii oraz w południowo-wschodnim Peru.
Drugim podgatunkiem jest Ramphastos toco albogularis zamieszkujący wschodnią i południową Brazylię, północną Boliwię, Paragwaj i północną Argentynę.
Tukan toko jest łatwo rozpoznawalnym ptakiem, głównie za sprawą dziobu, który jest najbardziej rzucającą się w oczy cechą tego gatunku. Posiada wyraźnie kontrastujące upierzenie, w większości czarne. Gardło, górna część piersi i kuper są białe, a pokrywy podogonowe czerwone. Ogon tukana toko jest zaokrąglony, nogi szare.
Tukany toko posiadają niebieską otoczkę oczną, która otoczona jest kolejnym pierścieniem nagiej skóry koloru pomarańczowego. Tęczówka oka jest brązowawa.
Długość ciała tukana toko wynosi około 55-63 cm, a masa ciała około 592-760 g. Dymorfizm płciowy nie jest wyraźny. Samice są nieco mniejsze od samców.
Młodociane osobniki posiadają krótszy, żółtawy dziób pozbawiony ciemnej plamki na końcu.
Jest on koloru żółto-pomarańczowego, z tendencją do głębszego czerwonawo-pomarańczowego w dolnych częściach, z czarną podstawą i dużą plamką na czubku. Dziób mierzy od 15,8 do 23 cm i stanowi niemalże jedną trzecią długości ptaka. Stanowi od 30 do 50% jego powierzchni ciała, chociaż koliber mieczodzioby (Ensifera ensifera) posiada dłuższy dziób w stosunku do długości ciała (jedyny ptak, którego dziób jest dłuższy niż reszta ciała, z wyłączeniem ogona).
Francuski przyrodnik hrabia de Buffon nazwał dziób tukana toko "rażąco potwornym" dodatkiem.
Dziób wygląda na ciężki, ale podobnie jak u innych tukanów jest stosunkowo lekki, ponieważ jego wnętrze jest w dużej mierze puste. Posiada ażurową budowę, na którą składa się sieć beleczek kostnych.
Duży rozmiar dzioba umożliwia im rozłupywanie większych nasion, łatwe chwytanie owoców, warzyw, owadów, jaj i małych ptaków. Dłuższy dziób pozwala im także zrywać owoce z wierzchołków gałęzi bez konieczności opuszczania stabilnej pozycji na innej gałęzi.
Dziób tukana wyposażony jest w ząbki podobne do noża, co pozwala mu łatwo rozdzierać jedzenie i obierać owoce.
Gnieżdżą się sezonowo. Gniazdo zwykle umieszczone jest wysoko na drzewie i składa się z jamy, której przynajmniej część wydrążana jest przez zamierzające zamieszkać w nim ptaki (zwykle korzystają z dziupli opuszczonych przez inne ptaki). Odnotowano również gniazdowanie w dziurach na ziemi i w kopcach termitów.
Tukany aktywne są w ciągu dnia. Kiedy układają się do snu, obracają głowy tak, że dziób leży na grzbiecie, po czym nakrywają się długimi ogonami - wyglądają wówczas jak piłki z piór. Dzięki temu w dziupli zmieści się 5-6 dorosłych ptaków.
Złożenie jaj poprzedzone jest fazą zalotów polegających na rzucaniu do siebie owoców. Samica zwykle składa od dwóch do czterech jaj kilka dni po kryciu. Jaja są inkubowane przez obie płcie i wylęgają się po 17-18 dniach. Pisklęta wykluwają się nagie i ślepe. Oczy otwierają dopiero po trzech tygodniach życia. Na spodzie stóp pisklęta mają specjalne poduszeczki, które stanowią ochronę przed nierównościami dna dziupli. Zanikają one po uzyskaniu dojrzałości. Tukany toko bardzo chronią swoje pisklęta. Młode opuszczają gniazdo po 46-50 dniach.
Dojrzałość płciową osiągają między trzecim a czwartym rokiem życia. Żyją około 20 lat, najdłuższy zanotowany wiek to 26 lat. W niewoli tukany toko żyją krócej, około 18 lat i często zapadają na hemochromatozę (genetycznie uwarunkowana choroba metabolizmu żelaza).
Ilustracja artysty grafika Johna Gilroya przedstawiająca tukana balansującego na szklance produktu browaru została po raz pierwszy wykorzystana w reklamie w 1935 roku.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje je za gatunek najmniejszej troski LC, nieprzerwanie od 1988 roku.
Praktycznie każdy duży ogród zoologiczny na świecie posiada tukany toko wśród swoich podopiecznych. Stanowią one wielką atrakcję ogrodów zoologicznych i nie należą do szczególnie wymagających ptaków. Często też znajdują się w posiadaniu prywatnych hodowców. Tukan wychowywany od pisklęcia oswaja się w błyskawicznym tempie, a inteligencją dorównuje dużym gatunkom papug.
Obserwowanie jedzącego tukana może być bardzo interesujące, gdyż ptaki te mają zwyczaj podrzucania pokarmu w górę i łapania go w locie swoim potężnym dziobem.
Ludy te wierzą, że tukany pomagają duchom zmarłych udać się w zaświaty. Panuje też przeświadczenie, że ptaki te mają związek ze złymi mocami, dlatego ojciec nowo narodzonego dziecka nie może jeść mięsa tukana, gdyż mogło by to sprowadzić klątwę na potomka.
Wizerunki tukana toko często umieszczane są na plemiennych totemach.