Wyścig kosmiczny od lat zakładał rywalizację między poszczególnymi państwami i podmiotami, które chciały rozpocząć eksplorację kosmosu na własny rachunek. Nie inaczej było z powstaniem stacji naukowych, orbitujących wokół Ziemi. Amerykańska NASA, Europejska ESA i, wówczas jeszcze radziecka agencja kosmiczna, pierwotnie planujące umieszczenie na orbicie okołoziemskiej niezależnych stacji kosmicznych, połączyły siły, dając początek modułowej konstrukcji o charakterze międzynarodowym - ISS, czyli Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.
Amerykanie chcieli, by nowa konstrukcja nosiła miano Alfa, sugerując pionierstwo w tego rodzaju przedsięwzięciach, co jednak nie przypadło do gustu Rosjanom, którzy w 1971 roku umieścili na orbicie stację Salut 1.
Druga strona zaproponowała Amerykanom nazwę Atlant, jednak nie spotkała się ona z aprobatą.
Brak konsensusu doprowadził do tego, że ISS nie posiada żadnej oficjalnej nazwy i jest tytułowana dosłownie jako stacja kosmiczna o charakterze międzynarodowym.
Począwszy od przygotowań rozpoczętych w 1995 roku na orbitę okołoziemską zaczęły trafiać kolejne moduły, wchodzące w skład całej konstrukcji. Pierwszy moduł, rosyjski, pojawił się tam już w 1998 roku.
Obecnie stacja liczy 16 modułów (osiem amerykańskich, sześć rosyjskich, jeden europejski i jeden japoński), lecz nie jest to jeszcze jej ostateczny planowany kształt.
Początkowo na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej mogła przebywać załoga dwuosobowa.
W miarę rozwoju stacji liczba ta wzrosła do maksymalnie siedmiorga załogantów, możliwe, że w przypadku dalszego rozrostu ISS, łączna liczba pracujących na niej ludzi ulegnie wzrostowi.