Sernik był ciastem stosowanym podczas rytuałów religijnych, oraz jako pokarm dla uczestników igrzysk olimpijskich.

Być może Aegimus napisał książkę o serniku, gdyż zajmował się dietą dla olimpijczyków - byli oni karmieni sernikiem, a potem zwyciężali w igrzyskach. Również starożytni Rzymianie poznali sernik. Świadczy o tym chociażby dzieło Katona Starszego "De Agri Cultura", które zawiera przepisy na trzy ciasta do celów religijnych: librum, savillum i placenta. Z tych trzech ciast placenta najbardziej przypomina sernik. Jest to placek składający się z kilku warstw ciasta przekładanych mieszanką sera i miodu, aromatyzowanych liśćmi laurowymi, a następnie pieczonych i polewanych miodem.

O deserze tym wzmianki znajdują się też w greckich wierszach Archestratosa i Antyfanesa. Archestratos opisuje placentę (z greckiego plakous) jako deser podawany z orzechami i suszonymi owocami, chwaląc przesiąkniętą miodem ateńską wersję plakous.

Antyfanes z kolei pozostawił opis plakous z mąki pszennej i koziego sera.