Pierwsze plany utworzenia parku narodowego na terenie Białowieży powstały w 1916 roku, głównie z inicjatywy gdańskiego botanika, doktora Hugo Conwentza. Idea ta nie zyskała jednak poparcia. Powróciła ona w 1919 roku, podczas liczenia białowieskich żubrów, jednak znów bez powodzenia.
Dopiero w 1921 roku, dzięki usilnym staraniom grona polskich przyrodników i leśników z profesorem Władysławem Szeferem na czele, Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych wydzieliło leśnictwo, które później podniesiono do rangi nadleśnictwa, a następnie rezerwatu. Formalnym początkiem parku było Nadleśnictwo Rezerwat, ustanowione w 1921 roku, na części obecnego obszaru Parku. Po II wojnie światowej, puszcza została podzielona pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a Związek Radziecki (białoruską SSR) i w 1947 roku powstał Park Narodowy w Białowieży w obecnej formie.