Nie wszystkie wsie w promieniu skażenia były ewakuowane.

Jedną z nieprzesiedlonych osad była Tatarska Karabolka, leżąca w odległości około 30 kilometrów od epicentrum wybuchu. Wieś zamieszkana była przez mniejszość tatarską. Mieszkańcy urodzeni w latach 40. XX wieku obecnie uważają, że decyzję o nie przesiedleniu wsi podjęto celowo, a mieszkańców Tatarskiej Karabolki potraktowano jako grupę kontrolną do zbadania wpływu promieniowania na ludzi.

Z relacji świadków dowiadujemy się, że wielu ówczesnych nastolatków zmarło na raka, a ci „szczęśliwcy”, którzy przeżyli, borykają się z objawami choroby popromiennej. Ludność Tatarska uznaje brak reakcji ze strony Sowietów na narażenie Tatarów na utratę zdrowia i życia za ludobójstwo.