W niepodległej Polsce został awansowany do stopnia porucznika rezerwy Wojska Polskiego w Korpusie Oficerów Piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.

Witkiewicz starał się przekonać żonę do własnego modelu związku opartego na wolności, w końcu przyjęli zasadę, że zamieszkają osobno, dając sobie całkowitą swobodę, nie zrywając przyjaźni i zażyłości.

Po dwóch latach wspólnego życia Jadwiga wyprowadziła się na stałe do Warszawy i zamieszkała przy ulicy Brackiej 23. Stała się pełnomocniczką Witkacego w Warszawie, kontaktowała się z wydawcami, redakcjami czasopism, organizowała wystawy, przepisywała na maszynie utwory męża, robiła korekty artykułów.

Witkacy chętnie portretował żonę, pisał też do niej codziennie listy. Część z nich miała zawsze przy sobie, resztę już w pierwszych dniach września 1939 roku zakopała w piwnicy kamienicy przy Brackiej, część oddała znajomym na przechowanie.

Mimo II wojny światowej, okupacji i powstania warszawskiego, Jadwidze udało się ocalić większość rękopisów Witkacego.