Polska nazwa bursztyn pochodzi od jego niemieckiej nazwy Bernstein - kamień, który się pali.

Grecy nazywali go elektronem , co oznacza błyszczący i świecący (od tej nazwy pochodzi nazwa elektryczności).

Dla Rzymian było to electrum lub lyncurium czyli mocz rysia. Legenda mówi, że lyncurium powstało ze skamieniałego moczu tego drapieżnego kota).

Ludy bałtyckie (Estowie) nazywali bursztyn glaesum, od którego pochodzi słowo szkło, używane w językach germańskich.

Dla Egipcjan był to sokal, a dla Arabów anbar, ponieważ zapach bursztynu kojarzył im się z zapachem ambry - od tej nazwy pochodzi angielska nazwa bursztynu - amber.

Persowie nazywali go karuba czyli złoty rabuś, a używana w niektórych językach słowiańskich nazwa jantar pochodzi z języka litewskiego, od słowa gintaras.

Żydowska nazwa bursztynu to chaszmal, co oznacza przepływ prądu. W sensie metafizycznym jednak oznacza ona Moc Bożą, Moc Anielską, Tchnienie.