Ciekawostki o ojcu Pio

Jest świętym Kościoła katolickiego. Kościół katolicki obchodzi liturgiczne wspomnienie ojca Pio 23 września.

Pochodził z rodziny chłopskiej. Jego rodzice, Grazio Mario Forgione i Maria Giuseppa de Nunzio Forgione byli rolnikami w ubogim rejonie Kampanii. Miał starszego brata, Michele i trzy młodsze siostry, Felicitę, Pellegrinę i Grazię, która wstąpiła do zakonu św. Brygidy.

Otrzymał na chrzcie imię Francesco, jak św. Franciszek z Asyżu, gdyż dla Forgine był to jeden z najbardziej ukochanych świętych, uważany za opiekuna ubogich i za wstawiającego się u Boga za pokornymi. W tej samej kaplicy Francesco służył później jako ministrant.

Członkowie rodziny codziennie brali udział we mszy świętej, każdego wieczoru wspólnie odmawiali różaniec i pościli trzy razy w tygodniu. Choć rodzice byli analfabetami, znali wiele modlitw i historii dotyczących świętych i przekazywali je dzieciom. W tym ubogim rejonie Włoch istniała silna tradycja ustnego przekazywania sobie z pokolenia na pokolenie nie tylko modlitw czy historii świętych ale też historii bandytów, kolejnych okresów głodów i sposobów obrony przed nieszczęściami.

Jako dziecko chętnie spędzał czas na modlitwie w miejscowym kościele. Zwierzył się też kiedyś matce, że w nocy bardzo się boi bo ukazują mu się potworne stworzenia i często budzony jest przez szatana. Miewał też wizje Jezusa i Maryi, a także swojego Anioła Stróża, z którymi rozmawiał. Twierdził też, że każdy może z nimi rozmawiać. Narzucał sobie sam różne umartwienia, jak choćby spanie na kamiennej podłodze z kamieniem pod głową.

Dostał od ojca pod opiekę dwie owce, które codziennie musiał zabierać na pastwisko, opiekować się nimi i troszczyć o nie. Na pastwisku spotykał wiele dzieci, których zachowanie nie odpowiadało mu, wiec pozostawał na uboczu. Miał tylko jednego kolegę, Ludwika.

Wraz z ojcem udał się na pielgrzymkę do oddalonego o 21 km miasta Marcone, gdzie znajdował się klasztor kapucynów, aby przekonać się, czy nadaje się na zakonnika. Tam dowiedział się, że zakon bardzo chętnie go przyjmie, jeśli tylko uzyska wymagane wykształcenie.

Francesco rozpoczął naukę, w wieku 12 lat przyjął też sakrament komunii i bierzmowania. W 1903 roku, w wieku 15 lat rozpoczął nowicjat w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów w Morcone. Po roku złożył śluby, otrzymał habit franciszkański i przyjął imię brata Pio, na cześć świętego Piusa V, patrona Pietrelciny.

W 1907 roku złożył wieczyste śluby zakonne, a w 1910 roku w katedrze w Benewencie został wyświęcony przez arcybiskupa Paolo Schinosi na kapłana. Cztery dni później odprawił pierwszą swą mszę świętą w kościele parafialnym Matki Bożej Anielskiej.

Cierpiał na wiele chorób. Już jako sześciolatek zachorował na zapalenie żołądka, później pojawił się dur brzuszny. Jako siedemnastolatek cierpiał na brak apetytu, bezsenność, wyczerpanie, omdlenia i bardzo uciążliwe migreny. Przez całe życie cierpiał na astmatyczne zapalenie oskrzeli, kamicę nerkową, a także owrzodzenie żołądka, stany zapalne oczu, nosa, ucha i gardła. Już po złożeniu ślubów wieczystych i wyświęceniu na kapłana, stan jego zdrowia tak się pogorszył, ze był on bliski śmierci. Został odesłany do domu, gdzie przebywał do początku 1916 roku, kiedy to poczuł się lepiej i został przeniesiony do klasztoru kapucynów Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo. W klasztorze tym pozostał już do końca życia.

W klasztorze, łącznie z ojcem Pio służyło w tym czasie siedmiu zakonników. Pio zajmowała się nauczaniem w seminarium, był także przewodnikiem duchowym. Gdy pięciu zakonników zostało powołanych do wojska, na ojcu Pio spoczęła odpowiedzialność za cały klasztor. Wkrótce on sam został powołany i mimo słabego zdrowia został przydzielony do czwartego plutonu Włoskiego Korpusu Medycznego. Gdy ujawniły się poważne problemy ze zdrowiem został zwolniony z wojska i wrócił do klasztoru w San Giovanni Rotondo.

Był w parafii ceniony, ludzie przybywali tam chętnie, gdyż krążyły plotki na temat dokonywanych przez Pio cudów. Jego przełożeni w klasztorze uznali, że w związku z tym powinien powrócić do macierzystego klasztoru, gdzie był przewodnikiem duchowym dla wielu wiernych, których uważał za swoje córki i synów.

Wskazywał również pięć zasad wzrostu duchowego: cotygodniową spowiedź, codzienne przyjmowanie Komunii Świętej, duchowe czytanie, medytację i rachunek sumienia. Nauczał wiernych, by we wszystkim rozpoznawali Boga i pragnęli ponad wszystko pełnić wolę Bożą.

Bliski przyjaciel ojca Pio, ojciec Augustyn da San Marco ujawnił, że otrzymanie stygmatów przez ojca Pio napawało go przerażeniem, błagał Pana, aby mu je odebrał, gdyż uważał je w tym wczesnym okresie za upokorzenie. Stygmaty, które powodowały ogromny fizyczny ból na krótko znikały ale pojawiały się ponownie. Dołączyło do nich także cierpienie powodowane koroną cierniową i biczowaniem. Te doświadczenia cierpienia pojawiały się u ojca Pio co najmniej raz na tydzień, przez kilka lat. Oprócz widocznych stygmatów był on obdarzony także darem wizji. Gdy w 1918 roku, w czasie trwania I wojny światowej ojciec Pio złożył siebie samego w ofierze za zakończenie wojny, otrzymał wizję, w której Chrystus przebija mu włócznią bok. U Pio faktycznie pojawiła się fizyczna rana w boku. Doświadczenie tego typu nosi nazwę stygmatyzacji lub przebicia serca.

Stygmaty pięciu ran Chrystusa pozostały na ciele ojca Pio przez 50 lat jego życia, aż do śmierci.

Wśród nich znalazł się dar uleczania chorych, bilokacja, lewitacja, dar proroctwa, dar czynienia cudów, zdolność do abstynencji od snu i pokarmów (według ojca Augustyna de San Marco, ojciec Pio był w stanie żywić się jedynie samą Eucharystią przez przynajmniej 20 dni), zdolność do czytania w ludzkich sercach, dar mówienia w obcych, nieznanych mu językach, dar nawracania. Charakterystyczny dla ojca Pio był ponad to zapach kwiatów (fiołków) wydobywający się z ran po stygmatach.

Taką nadzieją dla nich był ojciec Pio. Do klasztoru tłumnie przybywali pielgrzymi, którzy chcieli uczestniczyć we mszy celebrowanej przez Pio. Nie brakowało też sceptyków i osób zarzucających mu oszustwo. Oskarżano go o chorobę psychiczną, samookaleczanie się w celu zyskania sławy, wykorzystywanie naiwności i łatwowierności ludzkiej.

Podejmowano próby przeniesienia zakonnika do innego klasztoru, ale ich realizacja spowodowałaby potężne zamieszki. Stolica Apostolska  wydała oświadczenie, w którym zaprzeczała jakoby wydarzenia z życia ojca Pio miały swoje źródło w Bogu. Przez pewien czas zabroniono mu wykonywania posługi kapłańskiej, słuchania spowiedzi i odprawiania mszy świętej.

Papież zezwolił mu też na słuchanie spowiedzi i na nauczanie, choć tego uprawnienia nigdy mu nie odebrano.  Kolejny papież wybrany w 1939 roku - Pius XII, zachęcał wiernych do odwiedzania  ojca Pio. Kolejni papieże - Jan XXIII - uważał ojca Pio za oszusta, a Paweł VI oddalił wszystkie zastrzeżenia przeciwko ojcu Pio.

Podobno podczas tego spotkania Pio przepowiedział Wojtyle, że któregoś dnia zasiądzie na "najwyższym stanowisku w Kościele". Z kolei w 1962 roku Karol Wojtyła napisał do ojca Pio list, w którym prosił go o modlitwę w intencji uzdrowienia chorej na raka przyjaciółki. Po jakimś czasie rak ustąpił z niewyjaśnionych przez medycynę przyczyn. Istnieje bardzo wiele udokumentowanych cudownych uzdrowień, przypisywanych modlitwom ojca Pio, ale też mnóstwo osób, które w to nie wierzą. Ponoć ojciec Pio porozumiewał się z Aniołami Stróżami, przez których udzielał łask i uzdrowień.

Powodowały ogromny ból, ale też budziły jego ogromne zakłopotanie. Zawsze starał się ukryć je przed wzrokiem wiernych, dlatego na większości fotografii występuje w czerwonych rękawiczkach i czarnych osłonach na rękach i nogach. Ponoć w momencie śmierci ojca Pio stygmaty zniknęły nie pozostawiając blizn. Lekarze, którzy badali ciało zakonnika po śmierci ustalili, że jest ono całkowicie pozbawione krwi.

Został on otwarty w 1956 roku. Papież Pius XII zwolnił Pio ze ślubów ubóstwa, aby mógł on nadzorować przedsięwzięcie. Oczywiście znaleźli się przeciwnicy, którzy oskarżali zakonnika o sprzeniewierzenie funduszy.

Pierwszym krokiem do kanonizacji było ogłoszenie go w 1990 roku Sługą Bożym. W 1997 roku papież Jan Paweł II ogłosił ojca Pio czcigodnym Sługą Bożym, a w 1999 roku, za radą Kongregacji Nauki Wiary, ogłosił go błogosławionym. Gdy po licznych kolejnych badaniach Kongregacja Nauki Wiary uznała, że zasługuje on na miano świętego, 16 czerwca 2002 roku Jan Paweł II wyniósł ojca Pio na ołtarze, ogłaszając go w obecności 300 tys. osób świętym.

Istnieje projekt wybudowania na wzgórzu niedaleko San Giovanni Rotondo wyjątkowego posągu świętego Pio. Posąg będzie pokryty specjalną fotowoltaiczną farbą, która będzie absorbować promienie słoneczne i produkować energię elektryczną, czyniąc go "ekologiczną" ikoną religijną.

Był już bardzo schorowany i wyczerpany. Wczesnym rankiem dnia następnego ostatni raz przystąpił do spowiedzi i odnowił śluby franciszkańskie. Zmarł w swojej celi. Jego ciało zostało pochowane 26 września w krypcie w kościele Matki Bożej Łaskawej. We mszy żałobnej uczestniczyło 100 000 osób.

Ciało znajdowało się w dobrym stanie i zostało umieszczone w kryształowym grobie, wystawione na widok publiczny (widoczna twarz zmarłego w rzeczywistości jest silikonową maską wykonaną w firmie produkującej dla londyńskiego Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud).