Ciekawostki o ojcu Pio

Jest świętym Kościoła katolickiego. Kościół katolicki obchodzi liturgiczne wspomnienie ojca Pio 23 września.

Pochodził z rodziny chłopskiej. Jego rodzice, Grazio Mario Forgione i Maria Giuseppa de Nunzio Forgione byli rolnikami w ubogim rejonie Kampanii. Miał starszego brata, Michele i trzy młodsze siostry, Felicitę, Pellegrinę i Grazię, która wstąpiła do zakonu św. Brygidy.

Otrzymał na chrzcie imię Francesco, jak św. Franciszek z Asyżu, gdyż dla Forgine był to jeden z najbardziej ukochanych świętych, uważany za opiekuna ubogich i za wstawiającego się u Boga za pokornymi. W tej samej kaplicy Francesco służył później jako ministrant.

Członkowie rodziny codziennie brali udział we mszy świętej, każdego wieczoru wspólnie odmawiali różaniec i pościli trzy razy w tygodniu. Choć rodzice byli analfabetami, znali wiele modlitw i historii dotyczących świętych i przekazywali je dzieciom. W tym ubogim rejonie Włoch istniała silna tradycja ustnego przekazywania sobie z pokolenia na pokolenie nie tylko modlitw czy historii świętych ale też historii bandytów, kolejnych okresów głodów i sposobów obrony przed nieszczęściami.

Jako dziecko chętnie spędzał czas na modlitwie w miejscowym kościele. Zwierzył się też kiedyś matce, że w nocy bardzo się boi bo ukazują mu się potworne stworzenia i często budzony jest przez szatana. Miewał też wizje Jezusa i Maryi, a także swojego Anioła Stróża, z którymi rozmawiał. Twierdził też, że każdy może z nimi rozmawiać. Narzucał sobie sam różne umartwienia, jak choćby spanie na kamiennej podłodze z kamieniem pod głową.

Dostał od ojca pod opiekę dwie owce, które codziennie musiał zabierać na pastwisko, opiekować się nimi i troszczyć o nie. Na pastwisku spotykał wiele dzieci, których zachowanie nie odpowiadało mu, wiec pozostawał na uboczu. Miał tylko jednego kolegę, Ludwika.

Wraz z ojcem udał się na pielgrzymkę do oddalonego o 21 km miasta Marcone, gdzie znajdował się klasztor kapucynów, aby przekonać się, czy nadaje się na zakonnika. Tam dowiedział się, że zakon bardzo chętnie go przyjmie, jeśli tylko uzyska wymagane wykształcenie.

Francesco rozpoczął naukę, w wieku 12 lat przyjął też sakrament komunii i bierzmowania. W 1903 roku, w wieku 15 lat rozpoczął nowicjat w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów w Morcone. Po roku złożył śluby, otrzymał habit franciszkański i przyjął imię brata Pio, na cześć świętego Piusa V, patrona Pietrelciny.

W 1907 roku złożył wieczyste śluby zakonne, a w 1910 roku w katedrze w Benewencie został wyświęcony przez arcybiskupa Paolo Schinosi na kapłana. Cztery dni później odprawił pierwszą swą mszę świętą w kościele parafialnym Matki Bożej Anielskiej.

Cierpiał na wiele chorób. Już jako sześciolatek zachorował na zapalenie żołądka, później pojawił się dur brzuszny. Jako siedemnastolatek cierpiał na brak apetytu, bezsenność, wyczerpanie, omdlenia i bardzo uciążliwe migreny. Przez całe życie cierpiał na astmatyczne zapalenie oskrzeli, kamicę nerkową, a także owrzodzenie żołądka, stany zapalne oczu, nosa, ucha i gardła. Już po złożeniu ślubów wieczystych i wyświęceniu na kapłana, stan jego zdrowia tak się pogorszył, ze był on bliski śmierci. Został odesłany do domu, gdzie przebywał do początku 1916 roku, kiedy to poczuł się lepiej i został przeniesiony do klasztoru kapucynów Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo. W klasztorze tym pozostał już do końca życia.