Ciekawostki o Bremie

Jest stolicą najmniejszego kraju związkowego Brema (landu - jednostki podziału administracyjnego najwyższego szczebla w Republice Federalnej Niemiec), do którego należy również Bremerhaven, największe miasto w Niemczech leżące nad Morzem Północnym.

Należy wraz z Bremerhaven i Oldenburgiem do jednego z jedenastu regionów metropolitalnych w Niemczech - regionu metropolitalnego północno-zachodniego.

Leży po jej obu stronach, w odległości około 60 km od jej ujścia do Morza Północnego.

Język dolnoniemiecki lub dolnosaksoński jest odmianą języka zachodniogermańskiego, używaną głównie w północnych Niemczech i północno-wschodniej Holandii. W mniejszym stopniu mówi się nim także w niemieckiej diasporze na całym świecie.

Port w Bremie wraz z portem w Bremerhaven jest drugim co do wielkości portem w Niemczech (po Hamburgu).
Lotnisko (Flughafen Bremen "Hans Koschnick") jest 12. najbardziej ruchliwym lotniskiem w Niemczech.

W mieście znajduje się wiele historycznych galerii i muzeów (m.in. Bremen Overseas Museum - muzeum historii naturalnej i etnograficzne).

Przez większą część swego istnienia była niezależnym miastem pod jurysdykcją Konfederacji Świętego Cesarstwa Rzymskiego Niemiec. Brema należała do Hanzy (Ligi Hanzeatyckiej), która dążyła do zmonopolizowania handlu na Morzu Północnym i Bałtyckim. Aby utrzymać swoją niezależność miasto zmuszone było, aż do reformacji, walczyć z władzą Kościoła, a po wojnie trzydziestoletniej, ze Szwecją i z panami z okolicznego księstwa Brema-Verden.

Dzięki nowemu kotwicowisku i nabrzeżom w Bremerhaven, stała się głównym portem zaokrętowania niemieckich i środkowoeuropejskich emigrantów do obu Ameryk, a także punktem wyjścia dla rozwijającego się w Niemczech handlu kolonialnego.

Stała się ona jedną z wiodących firm żeglugowych na świecie.

II wojna światowa spowodowała zniszczenie około 2/3 miasta, które po zakończeniu działań wojennych zostało odrestaurowane. Brema stała się jednym z założycielskich krajów związkowych Niemiec.

Leży około 50 km na wschód od miasta Oldenburg, 110 km na południowy zachód od Hamburga, 120 km na północny zachód od Hanoweru, 100 km na północ od Minden i 105 km na północny wschód od Osnabrück . Część terytorium portu Bremerhaven stanowi esklawę (terytorium całkowicie otoczone terytorium innego miasta/państwa) Bremy.

Wiele zabytków Bremy znajduje się na Starym Mieście, owalnym obszarze otoczonym rzeką na południowym zachodzie i Wallgraben - dawnymi fosami średniowiecznych murów miejskich, na północnym wschodzie. Najstarszą częścią Starego Miasta jest półudniowo-wschodnia połowa, zaczynająca się od Marktplatz (Rynku) i kończąca się na dzielnicy Schnoor.

Do dziś służy jako siedziba burmistrza i prezydenta senatu. Budynek w 2004 roku została wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Uważany jest za najpiękniejszy budynek tego typu w Niemczech.
We wnętrzu ratusza mieści się restauracja rajców miejskich, Bremer Ratskeller - restauracja o oryginalnym wystroju z gigantycznymi beczkami na wino. Jest to lokalna piwnica winiarska, która od momentu powstania w 1405 roku, przechowuje i sprzedaje tylko niemieckie wina. Ze swoją ponad 600-letnią historią Ratskeller z Bremy jest jedną z najstarszych piwnic winnych w Niemczech. Ponad to przechowywana jest tutaj najstarsza beczka wina w Niemczech - wino z Rüdesheim datowane na 1653 rok. W komorze Apostela przechowywane jest w oryginalnych beczkach 12 najstarszych win na świecie. Nad doborem wina w restauracji czuwa Ratskellermeister, mistrz winiarski. Jest to profesja prestiżowa i dożywotnia - od 1410 roku pełniło ją jedynie 18 osób.

Uważana jest ona za jeden z najstarszych posągów Rolanda na terenie Niemiec. Symbolizuje niezależność hanzeatyckiego miasta Bremy. Posągi Rolanda stawiano w miastach, którym przysługiwało prawo do wolnego handlu i własnej jurysdykcji. Były one też manifestacją niezależności mieszczan od władz kościelnych. Dla mieszkańców Bremy pomnik ten jest tym, czym dla mieszkańców Nowego Jorku Statua Wolności.
Posąg był wielokrotnie odnawiany. W czasie nalotów alianckich pod konie II wojny światowej, kiedy to ponad 60% zabudowy Bremy uległo zniszczeniu, posąg Rolanda wraz z ratuszem ocalał, dzięki wzniesionym wcześniej zabezpieczeniom. W czasie ostatniej renowacji w 1989 roku odkryto wewnątrz posągu kasetkę z materiałami propagandy nazistowskiej, którą zdeponowano tam w 1938 roku.
W 1983 roku głowę Rolanda zastąpiono kopią, a oryginał spoczął w Focke-Museum. Wtedy też posąg ogrodzono ozdobną kratą.

Według niej Brema będzie tak długo wolnym i niezależnym miastem, jak długo Roland będzie stał na rynku i pilnował miasta. Dlatego w podziemiach ratusza miała znajdować się wierna kopia posągu, aby w razie nagłej potrzeby szybko zastąpić zniszczony oryginał.

Według niej grafinia Emma von Lesum miała podarować miastu tyle ziemi, ile kaleka zdołał obejść w ciągu jednego dnia. Tak osobliwie wyznaczony teren to obecna część miasta Bürgerweide.

Jedną z nich jest około 1,5 metrowa drewniana kopia, znajdująca się w kościele ewangelicko-luterańskim na nowojorskim Brooklynie, gdzie tworzy część ambony. Kopia została podarowana w 1890 roku przez miasto Brema byłym mieszkańcom, którzy wyemigrowali do USA.
Założone w 1932 roku przez niemieckich osadników brazylijskie miasto Rolandia, swoją nazwę zawdzięcza Rolandowi z Bremy. Od 1957 roku posiada kopię posągu, ufundowaną przez bremeńskich handlarzy kawą.
W 1970 roku Japończyk Atsuo Nishi zbudował wierną kopię posągu Rolanda z Bremy w swoim parku rozrywki w Obihiro na wyspie Hokkaido.

Jest to pomnik czterech zwierząt: osła, psa myśliwskiego, kota i koguta, o których piękną baśń "Muzykanci z Bremy"stworzyli bracia Grimm. Baśń opowiada o tym, że pewien wieśniak miał osła, który po wielu latach pracy zestarzał się, stracił siły, a wieśniak postanowił się go pozbyć. Osioł, który miał świadomość, że czeka go śmierć, postanowił uciec do Bremy, aby tam zostać miejskim muzykantem. Po drodze do osła dołączył stary pies, niedołężny kot i kogut. Zwierzęta odtrącone przez właścicieli postanowiły trzymać się razem. Po długim marszu dotarły wreszcie do samotnej chaty, ale żeby zajrzeć do jej środka, musiały stworzyć piramidę: osioł oparł się przednimi łapami o ścianę chaty, na jego grzbiet wskoczył pies, na psi grzbiet wskoczył kot, a na kota kogut. Prze okno zwierzęta ujrzały zbójników siedzących przy biesiadnym stole. Jako przyszli muzykanci, zwierzęta postanowiły dać koncert: osioł ryczał, pies szczekał, kot miauczał, a kogut piał. Zbójcy przerażeni, że dom nawiedzony jest przez upiory, uciekli, a zwierzęta zamieszkały w chacie. Żyły tam długo i szczęśliwie. I choć nigdy do Bremy nie dotarły, stały się symbolem tego miasta, miasta tolerancji i szansy, gdzie nawet stare zwierzęta mogły rozpocząć nowe życie. Wspólne działanie zwierząt jest dla Bremeńczyków symbolem obywatelskiej solidarności, którą oni kultywują i wierzą w nią od stuleci.

Pierwszy raz, podczas najazdu Napoleona w 1806 roku. Napoleon wówczas miał w planach zabranie figury Rolanda do Luwru, ale mieszkańcy przekonali go, że posąg jest zbyt brzydki.
Drugi raz odebrano miastu niezależność po II wojnie światowej, kiedy miasto znalazło się w amerykańskiej strefie okupacyjnej.

Ta tradycja biesiada zapoczątkowana w 1545 roku kontynuowana jest do dziś. Co roku odbywa się tu Schaffermahlzeit, bankiet organizowany dla kupców i żeglarzy, uważany za najstarszą biesiadną imprezę na świecie.

Bremeńscy kupcy zmonopolizowali handel kawą. W XVII wieku, oprócz importu, zajęli się też jej paleniem i konfekcjonowaniem. Obecnie palarnie i fabryki posiadają tutaj Kraft Jacobs Suchard, Eduscho, Ronning. Kawowym potentatem kawy był Ludwig Roselius, założyciel firmy Kaffee HAG, któremu przypisuje się wynalezienie kawy bezkofeinowej.

Ma on siedem metrów powierzchni i w przeszłości mieścił się w nim kurnik. W 2020 roku został on wystawiony na sprzedaż za kwotę 77 777 euro. Kupił go niemiecki youtuber.

Częścią Muzeum jest Muzeum Emigracji poświęcone losom 7 milionów Europejczyków, w tym Niemców, którzy z tutejszego nabrzeża wyruszyli za ocean. Nowa część ekspozycji opowiada o fali emigracji do Europy i to właśnie tę część odwiedziła pani kanclerz mówiąc, " Cenię w tym muzeum to, że nie mówi o emigracji Niemców czy Syryjczyków, lecz o losie i dramatach pojedynczego człowieka".

W 2015 roku wszyscy uchodźcy, którzy przybyli do Bremy, znaleźli pomoc. Miasto znalazło locum dla 2 tys. osób, a resztę przyjęli mieszkańcy miasta pod swój dach.