Ciekawostki o śniegu

Kryształki te mają kształt głównie sześcioramiennych gwiazdek, łączących się w płatki śniegu. Po opadnięciu na ziemię płatki śniegu tworzą pokrywę śnieżną - śnieg.

Kropelki te przyczepiają się do jąder krystalizacji, którymi mogą być na przykład cząsteczki pyłu. Proces ten rozpoczyna się dopiero w temperaturze poniżej -12°C. Powstałe kryształki lodu o wielkości mniejszej niż 0,1 mm opadają w dół zwiększając swój rozmiar. Wraz ze zwiększającym się rozmiarem, kryształki lodu przybierają różne formy. Najczęściej jest to kształt sześcioramiennych gwiazdek (w temperaturze między –1°C a –3°C oraz między –10°C a –20°C), choć mogą być też inne kształty, jak grudki, igły, kolumny, płytki (temperatury poniżej –20°C). Zależy to od wilgotności, ciśnienia i temperatury powietrza.

Kryształki śniegu są prawie idealnie symetryczne, choć większość jest w wielu aspektach nieregularna. Nie znana jest reguła, zgodnie z którą sześć ramion kryształu przyjmuje identyczny kształt, a przy tym żaden z tych kryształków nie jest identyczny. Wiadomo, że wpływają na to zmiany temperatury i wilgotności przy przesuwaniu się kryształków wewnątrz chmury.

Największą złożoność kryształków śniegu obserwuje się wtedy, gdy wilgotność jest wysoka. Powstają wtedy bardzo delikatne struktury. Gdy temperatura jest niska, kryształki lodu są mniejsze, maja prostszą budowę i jest ich mniej (tzw. grys śnieżny) - w temperaturach poniżej zera pokrywa śniegu jest mniejsza.

Jeżeli temperatura powietrza jest bliska zera, poszczególne kryształki lodu sklejają się ze sobą za pomocą małych kropel wody i tworzą się płatki śniegu przypominające wacik.

Wynika to z faktu, że składa się on z kryształków lodu. Każdy pojedynczy kryształek jest przezroczysty, jak lód. Światło jest odbijane i rozpraszane na styku kryształków lodu z powietrzem. Duża ilość takich kryształków lodu o przypadkowym ułożeniu względem siebie prowadzi do ogólnego rozproszonego odbicia, dlatego śnieg wydaje się biały.

Gdy wzrasta temperatura płatki śniegu stają się większe, gdyż kryształki rozmarzają, a następnie sklejają się, tworząc duże płatki. Największy udokumentowany płatek śniegu miał średnicę 38 centymetrów - wynik ten został umieszczony w Księdze Rekordów Guinnessa.

Taki pogląd wysnuli niektórzy badacze twierdząc, że spadający na wodę płatek śniegu wytwarza wysoki dźwięk o częstotliwości od 50 do 200 KHz, który jest niesłyszalny dla człowieka (ultradźwięki). Dźwięk ten osiąga punkt szczytowy, a następnie cichnie. Wszystko to trwa jedną dziesięciotysięczną część sekundy.

Zjawisko to odkryto około 15 lat temu, ale nie poddano go badaniom. Zwrócili na niego uwagę biolodzy na Alasce, którzy za pomocą sonaru śledzili wędrówki łososi. Odgłosy padającego śniegu zagłuszały sygnały wysyłane przez ryby, wobec czego musieli oni przerywać obserwacje.

Zjawisko to wyjaśniono w czasopiśmie New Scientist. Gdy płatek śniegu spada na wodę, pod powierzchnią rozlegają się jedynie nikłe dźwięki. Ale kiedy zaczyna topnieć, następuje zassanie wody wywołane zjawiskiem włoskowatości. W tym czasie z powierzchni płatka śniegowego uwalniane są lub zatrzymywane przez wodę pęcherzyki powietrza. Pęcherzyki wibrują, próbując osiągnąć stan równowagi i jednocześnie wysyłają fale dźwiękowe o wysokiej częstotliwości.

Średnio intensywne opady deszczu spadają z prędkością około 20 km/h, a grad może osiągać znacznie większe prędkości. Prędkość spadania płatków śniegu w dużej mierze nie zależy od ich wielkości, ponieważ powierzchnia płatków rośnie prawie proporcjonalnie do ich wielkości, opór powietrza w przybliżeniu pozostaje stały.

Opady śniegu mogą ściągać na ziemię mikroplastik znajdujący się w powietrzu.

Dokonał tego niemiecki prawnik, astronom, przyrodnik i fotograf przyrody Johann Heinrich Ludwig Flögel. W 1885 roku amerykański rolnik, fotograf i badacz śniegu, Wilson A. Bentley sfotografował ponad 5000 różnych kryształków śniegu.

Głównymi obszarami podatnymi na śnieg są Arktyka, Antarktyda, półkula północna i regiony alpejskie.

Zawieje śnieżne są niedużymi opadami śniegu, które powodują niewielkie lub żadne gromadzenie śniegu. NWS - agencja rządu federalnego USA definiuje zawieje śnieżne jako przerywane, lekkie opady śniegu, które nie powodują mierzalnych opadów. Natomiast gwałtowne opady śniegu, które powodują mierzalną akumulację śniegu nazywane są opadami śniegu.

Przelotne opady śniegu charakteryzują się nagłym początkiem i końcem oraz szybkimi zmianami intensywności. Burza śnieżna występuje wtedy, gdy silny wiatr zbiega się z różnymi rodzajami opadów występujących tylko w ujemnych temperaturach, takimi jak śnieg, deszcz mieszany ze śniegiem, lub marznący deszcz czy grad. Towarzyszą jej też wyładowania atmosferyczne doziemne lub chmurowe. W Polsce burze śnieżne traktowane są jako anomalia pogodowe, ale meteorolodzy twierdzą, że każdego roku występują u nas warunki dogodne do rozwoju tego zjawiska.

Zamieć to silna burza śnieżna charakteryzująca się silnym wiatrem i słabą widocznością, utrzymująca się przez dłuższy okres czasu, zwykle trzy lub cztery godziny. Zamieci mogą mieć ogromne rozmiary i zwykle rozciągają się na setki lub tysiące kilometrów.

Była to najbardziej śmiercionośna zamieć w historii. Spadło wówczas 7,9 metra śniegu, który całkowicie pokrył 200 wiosek. Śnieg padał prawie tydzień i zasypał całkowicie obszar odpowiadający wielkością stanowi Wisconsin.

Temperatura spadła tam do ​​-30 °C, a w większej części kraju w rejonach górskich spadło do 180 centymetrów śniegu, w wyniku czego zginęło tam co najmniej 926 osób. Zginęło też ponad 100 000 owiec i kóz, a prawie 315 000 sztuk bydła padło.

Zostały one zaobserwowane przez sondę Phoenix. Śnieg padał z chmur przepływających 4 kilometry ponad lądownikiem i zanim dotarł do powierzchni przeszedł w stan gazowy (sublimował).

Była to tzw. virga, czyli opad, który nie dociera do powierzchni, ponieważ wyparowuje lub sublimuje zanim opadnie. Zjawisko to występuje zazwyczaj, gdy dolna część atmosfery ma niską wilgotność.