Ciekawostki o Władzie Palowniku

Pochodził z dynastii Basarabów, której przedstawiciele panowali na Wołoszczyźnie od XIV do XVII wieku. Wołoszczyzna jest historyczną krainą w Rumunii, obejmującą Nizinę Wołoską, położoną między Karpatami Południowymi a dolnym Dunajem. Państwo wołoskie powstało z połączenia kilku drobniejszych księstw w I połowie XIV wieku z inicjatywy władcy jednego z tych księstw, Basaraba I (ok 1310-1352), założyciela dynastii Basarabów.. Głównym miastem historycznej Wołoszczyzny jest Bukareszt, stolica Rumunii.

Ojciec Włada Palownika zyskał przydomek "Drakul" ze względu na przynależność do Zakonu Smoka - zakonu rycerskiego przeznaczonego dla wybranej wyższej arystokracji i monarchów, założonego w 1408 roku przez króla Węgier, Zygmunta Luksemburskiego. Działalność Zakonu Smoka koncentrowała się na powstrzymaniu natarcia Osmanów na Europę. Wład Palownik odziedziczył ten przydomek po ojcu.

Drakula to w językach słowiańskich dopełniacz słowa Drakul oznaczające "syn Drakula" . We współczesnym rumuńskim słowo dracul znaczy "diabeł", co przyczyniło się do reputacji Włada Palownika, zwanego też Drakulą lub Diabłem.

Ma to związek z jego ulubioną metodą egzekucji - wbijaniem na pal. Około 1500 roku osmański pisarz Tursun Beg (sekretarz na dworze sułtana) nazwał Włada III Kazıklı Voyvoda (Władca Palownika). Przydomka tego użył też Mircea Pasterz, hospodar wołoski w 1551 roku.

Siedmiogród zwany też Transylwanią jest krainą historyczną położoną na Wyżynie Siedmiogrodzkiej zamkniętą ze wszystkich stron pasmami górskimi Karpat. Na południu Siedmiogród graniczy z Wołoszczyzną.

Ojciec Włada Palownika zajął Wołoszczyznę w 1436 roku, po śmierci swojego przyrodniego brata Aleksandra I Aldei. Wzmianka o Władzie III i jego starszym bracie Mirczy znalazła się w jednym z jego statutów wydanych w 1437 roku, gdzie nazywa ich "pierworodnymi synami ojca". Pojawia się też w czterech innych, późniejszych dokumentach, a ostatni z nich zawiera również wzmiankę o młodszym synu, Radu. Wład II nie poparł inwazji osmańskiej na Siedmiogród w 1442 roku, dlatego sułtan osmański Murad II kazał go pojmać. Zatrzymano go z jego dwoma synami, jedenastoletnim Władem i młodszym Radu (później Radu III Piękny).

 Wład Diabeł został uwolniony, a synowie zatrzymani na tureckim dworze jako zakładnicy gwarantujący lojalność ojca względem Imperium. Wład III spędził w Turcji siedem lat. Przebywał na sułtańskim dworze w Adrianopolu, ale też prawdopodobnie w szkole janczarów w Egregoz w Anatolii.

Sytuacja ta spowodowała, że życie uwięzionych przez sułtana braci było mocno zagrożone. Wład II był przekonany, że synowie zostaną zgładzeni, ale tak się nie stało. Aby uwolnić synów i poprawić relacje z sułtanem, uznał on jego zwierzchnictwo i zobowiązał się do płacenia corocznej daniny na rzecz Imperium Osmańskiego.

W 1447 roku Wład II Diabeł został zdradzony przez swoich bojarów i wraz z najstarszym synem Mirczą II, zamordowany w Balteni.

Na czele armii osmańskiej wkroczył na Wołoszczyznę na początku października 1448 roku, ale już w grudniu został przepędzony przez sprawującego tam rządy Władysława II. Wład ponownie schronił się w Imperium Osmańskim, osiadając początkowo w Edirne (Adrianopol), a później w Mołdawii.

Jego pierwszy zachowany list, podpisany jako hospodar wołoski, datowany jest na 10 września 1456 roku. Ton tego listu, skierowanego do mieszczan Braszowa, wskazywał na autorytarną osobowość Włada. Wiele źródeł wskazuje, że na rozkaz Włada na początku jego panowania, rozstrzelano setki lub nawet tysiące ludzi.

Zemścił się też na bojarach, których podejrzewał o udział w zabójstwie swojego ojca i starszego brata, a także osobach spiskujących przeciwko niemu. W Wielkanoc zaprosił do swojej twierdzy 1457 bojarów wraz z rodzinami. Ugościł ich, a po uczcie rozpoczął realizację swojej zemsty. Część biesiadników została wbita na pale, a pozostali zostali zmuszeni do pokonania pieszo około 200 km przez góry, bez odpoczynku (z Târgoviște do Poenari). Ci, którym udało się przeżyć ten morderczy marsz, zostali zmuszeni do budowy zamku Poenari (Cytadela Poenari).

Drakula osobiście miał dostarczyć sułtanowi zaległy haracz i 500 wołoskich dzieci, przybywając do Stambułu. Pamiętając wydarzenia ze swojej młodości, domyślił się, że zaproszenie sułtana jest pułapką. Udając, że przystał na żądanie sułtana, pojmał czyhających na niego Turków i w Târgoviște nadział ich na pale.

Najechał Imperium Osmańskie, niszcząc wioski wzdłuż Dunaju. Na jego rozkaz w kampanii zginęło 23 884 Turków oraz Bułgarów. W odpowiedzi na ten atak, sułtan zebrał armię liczącą ponad 150 000 żołnierzy, o której mówiono, że "„pod względem wielkości ustępowała jedynie tej, która okupowała Konstantynopol w 1453 roku". Sułtan zamierzał zająć Wołoszczyznę i rządy tam przekazać bratu Włada, Radu, który pozostał wierny sułtanowi.

Wład postanowił włamać się do obozu osmańskiego i porwać sułtana, co wywołałoby panikę wśród Osmanów i umożliwiło pokonanie wrogiej armii. Zamiar się jednak nie powiódł, i wycofujący się Wład postanowił przyjąć politykę "spalonej ziemi". Podążający za nim Turcy napotykali opuszczone miasta, w których odkrywali tysiące pali ze zwłokami ludzi (las wbitych na pal). Zatruwał studnie, palił wsie, aby wróg nie miała ani wody, ani pożywienia. Organizował też różne zasadzki, w których eliminował Turków, stosował nawet "bron biologiczną", podsyłając wrogowi chorych na różne zakaźne choroby.

Wład chciał walczyć z Imperium Osmańskim i w tej sprawie negocjował z Korwinem, ale ten nie zamierzał angażować się w wojnę. Na rozkaz Korwina Wład został schwytany i osadzony w więzieniu. Przetrzymywano go początkowo w zamku w Budzie, później został zabrany do Wyszehradu, gdzie przebywał przez czternaście lat.

Po okresie niewoli i usunięciu z tronu wołoskiego ówczesnego hospodara Basaraba III Starego, Drakula powrócił na tron wołoski w 1476 roku. Jednak parę miesięcy później, niedaleko Bukaresztu wpadł w zasadzkę zastawioną przez wspieranych przez Turków zwolenników Basabara i zginął.

Istnieje też teoria, że został zamordowany skrytobójczo. Jego odciętą głowę umieszczono w miodzie i wysłano sułtanowi do Stambułu. Ciało zostało pochowane w monasterze Snagov, który znajduje się na wyspie o tej samej nazwie. 

W 1933 roku wykopaliska archeologiczne prowadzone w klasztorze Snagov doprowadziły do odkrycia krypty, którą zidentyfikowano jako grób Drakuli.

Została żoną hospodara prawdopodobnie w 1474 roku. Urodziła mu dwóch nieznanych z imienia synów i córkę, wychowywanych w religii katolickiej.

Stwierdzono to po analizie chemicznej trzech listów, napisanych w latach 1457 i 1475 przez Włada do władcy miasta Sybin, Thomasa Altembergera. Naukowcy zidentyfikowali około 500 peptydów, z których 100 było pochodzenia ludzkiego, związanych z białkami krwi lub pochodzącymi z białek układu oddechowego. Analiza nie wykazała białek pochodzenia zwierzęcego, co sugeruje, że Wład był wegetarianinem a nawet weganinem.

Przypuszcza się, że nie była to kwestia wyboru, a dostępności produktów pochodzenia zwierzęcego.

Z dzisiejszego punktu widzenia, stosowane przez niego kary wydają się niezwykle okrutne. W tamtych czasach były one jednak adekwatne do przewinień. Wład nie wymyśli ich sam, posiłkował się obowiązującym wtedy prawem zasadami i kodeksami. Nabijanie na pal było jednym ze sposobów wymierzania kary za zbrodnie, które w innych częściach Europy karano łamaniem kołem, spaleniem na stosie bądź utopieniem.

Takie konsekwencje mogły spotkać wówczas nieuczciwych kupców i ich poręczycieli, podpalaczy, trucicieli, czarowników, krzywoprzysięzców, cudzołożników, ojcobójców i mnichów żebraczych, którzy wykorzystywali do swojej pracy zwierzęta pociągowe lub wozy. Dlatego w pobliżu siedziby Włada można było też ujrzeć duchownych nabitych na pal.

Z jego oczu płynęły krwawe łzy. Być może dotknięty był niezwykle rzadkim schorzeniem - hemolakrią. Badania naukowców ujawniły też peptydy wskazujące u niego na rzęsistkowicę oraz infekcję dróg oddechowych.

Tym sposobem Wład III Palownik, zwany też Drakulą, trafił do popkultury. Obecnie najczęściej kojarzony jest z hrabią Drakulą wampirem.