Do najpotężniejszej erupcji w dziejach doszło 27 sierpnia 1883 roku.

Jedenaście dni po pierwszych wstrząsach, nastąpiła pierwsza erupcja, której świadkami byli  marynarze kilku statków znajdujących się w Cieśninie Sundajskiej. Na Krakatau udała się ekspedycja z Batavii z inżynierem górniczym Schurmanem na czele i stwierdziła powiększenie kaldery do rozmiaru 0,8 km i pokrycie jej zastygłą lawą. Pośrodku kaldery widniała 46-metrowa dziura, z której wydostawała się para.

Popiół, para wodna oraz gazy wydobywały się z kilkunastu ujść, które utworzyły się w obrębie wulkanu, stale w ciągu następnych trzech miesięcy.

27 sierpnia 1883 roku doszło do jednej z największych erupcji wulkanu, trwającej kilkanaście godzin i jednocześnie jednej z największych klęsk żywiołowych w historii ludzkości.