Wielu zwolenników, głównie wśród Rosjan, ma teoria zakładająca śmierć turystów w wyniku nieszczęśliwego wypadku.

Rozbicie namiotu w lesie skończyło się dla nich tragicznie, ponieważ wybuch dynamitu w jednej z pobliskich kopalni spowodował przewrócenie się drzewa. Według entuzjastów teorii, w namiocie zginęli ci, których odnaleziono w maju w jarze, stąd duże obrażenia na ich ciałach. Pozostali członkowie wyprawy zmarli w wyniku hipotermii, gdy próbowali zwrócić na siebie uwagę pilota jednego z przelatujących helikopterów.

Grupy z Iwdela zabrały zwłoki ośmiu z dziewięciu turystów i przewiozły do miasta. Początkowe plany zakopania zwłok zmieniły się, gdy nad przełęczą zaczęły pojawiać się coraz liczniejsze grupy poszukiwawcze. Po powzięciu informacji, że w sprawę zaangażowane jest nie tylko wojsko, ale i Moskwa, postanowiono sfabrykować miejsce tragedii i odwieziono zwłoki do przełęczy. Tam zainscenizowano miejsce rozbicia namiotu czy ognisko pod cedrem.

Teoria zakłada, że pracujący w Iwdelu ludzie uznali zmarłych za ważnych dla sowieckiego reżimu, zaczęli obawiać się niewygodnych pytań oraz potencjalnego śledztwa w sprawie. Często wykonywali swoją pracę po alkoholu, więc bali się konsekwencji.

Ponadto, zwolennicy tej teorii wskazują, że jedynymi zwłokami, których nie zabrano z miejsca tragedii były zwłoki Rustema Słobodina. Podobno Słobodin jako jedyny miał na ciele plamy opadowe odpowiadające miejscu jego śmierci.