Ciekawostki o Rasputinie

Nie istnieją szczegółowe dane dotyczące daty jego urodzin, prawdopodobnie przyszedł na świat w styczniu 1869 roku, choć sam na różnych etapach swojego życia podawał różne daty urodzin.

Nie ma też pewności co do jego prawdziwego nazwiska, niektóre opracowania podają, że jego prawdopodobnym nazwiskiem mogło być Nowych, ale też nazwisko to mogło być przybrane przez niego dopiero za zgodą Mikołaja II, gdyż Rasputin kojarzyło się negatywnie.

Nie chodził do szkoły, sporadycznie pomagał swojemu ojcu w furmaństwie, przewożąc towary i ludzi. Znany był ze skłonności do alkoholu, tytoniu, dziewcząt, a także burd w miejscowej gospodzie i kradzieży. Przylgnęło nawet do niego określenie "koniokrad".

W Rasputinie zaczęła następować przemiana duchowa. Nie wiadomo co było jej powodem, czy fakt, że zmarł mu sześciomiesięczny pierworodny synek, czy to, że został mocno poturbowany przy próbie kradzieży koni. Zaczął odwiedzać różne klasztory i pustelnie, pielgrzymował do świętych miejsc nie tylko w Rosji. W 1893 roku wyprawił się na tereny dzisiejszej Grecji, do centrum prawosławnego na górze Atos, gdzie przysłuchiwał się dyskusjom teologicznym zakonników. Zapamiętał przytaczane przez nich fragmenty Pisma Świętego i pism Ojców Kościoła, sam nigdy ich nie czytał, ponieważ był półanalfabetą. Jednak życie klasztorne, którego tam doświadczył zniechęciło go do pozostania w zakonie.

Z czasem został uznany za mnicha, chociaż nie złożył ślubów. Szybko uznano go za jasnowidza i egzorcystę. Dziś pewnie uznano by go także za bioenergoterapeutę, gdyż uzdrawiał ludzi - jak twierdził. Wypracował sobie specyficzny styl bycia i wypowiadania się, właściwy "Starcowi-mnichowi", a to trafiało do przekonania prostych ludzi. Sprawiał wrażenie doświadczonego mnicha uczącego życia duchowego i ascezy. Sam nie jadał mięsa i słodyczy. Tzw, "starczestwo" było silnie wpisane w tradycję wschodnią, było silnym ruchem duchowym Rosji XIX wieku.

Wtedy też powstało tzw. "kółko rasputinowskie", które grupowało początkowo ludzi z rodzinnej wsi Rasputina, nazywających siebie "braćmi i siostrami". Później do kółka tego zaczęli przyłączać się ludzie spoza lokalnej społeczności.

Oskarżenia trafiły do gubernatora, a potem do władz cerkiewnych, które nie dopatrzyły się w działalności Rasputina żadnych nieprawidłowości. Nadal uczestniczył w praktykach religijnych Cerkwii, prowadził przykładne życie rodzinne, choć był szykanowany przez władze administracyjne i cerkiewne.

Wyjechała do Petersburga i tam dzięki archimandrycie Chryzantowi ( opiekun klasztorów na terenie danej diecezji) spotkał się z rektorem Akademii Duchownej i archimandrytą Teofanem, który zaoferował mu mieszkanie w jego celi klasztornej. W dyskusjach z duchownymi Rasputin zachwycał prostotą, głębokością i szczerością wiary. Wkrótce jednak dotarły do Petersburga niepochlebne opinie na jego temat, przedstawiające go jako oszusta i rozpustnika. Poradzono mu, aby na jakiś czas opuścił miasto.

W ich towarzystwie odbył kilka pielgrzymek do Wierchoturia, na grób jednego ze świętych Rosyjskiej Cerkwii Prawosławnej - Szymona Wierchoturskiego.

Grono jego przyjaciół doprowadziło do zaprezentowania go na carskim dworze. Carska rodzina przeżywała wtedy trudny okres, zarówno w sprawach związanych z rządzeniem w kraju, jak i osobistych. Jedyny syn cara Mikołaja II, Aleksy, chorował na hemofilię. Caryca Aleksandra Fiodorowna robiła wszystko, aby wyleczyć syna, gdy usłyszała o popie mieszkającym na Syberii, właśnie o Grigoriju Rasputinie.

Bez przeszkód mógł przebywać w otoczeniu cara i jego rodziny. Po paru miesiącach uzyskał on znaczący wpływ na sprawy polityczne Rosji - między innymi doprowadził do dymisji krewnego cara z wysokiej rangi dowódcy wojskowego.

W czasie jednego pobytu w rodzinnej wsi, miał miejsce zamach na jego życie. Jedna z członkiń dawnego "kółka rasputinowskiego", Chionia Gusiewa, uwiedziona i porzucona przez Rasputina, wdarła się do jego domu i ugodziła go nożem w brzuch. Choć rana była poważna, Rasputin szybko powrócił do zdrowia. Przypuszcza się, że za zamachem mógł stać ktoś z kręgów zakonnych.

Rasputin przestrzegał cara przed przystąpieniem do konfliktu, strasząc nawet upadkiem dynastii, gdyby on jako "prorok" dworu zginął. Nie było to trudne do przewidzenia, znając choć trochę sytuację międzynarodową i wewnętrzna Rosji.

Ponieważ Mikołaj II cały czas przebywał poza Petersburgiem, w kwaterze głównej dowództwa wojsk rosyjskich w Mohylewie, Rasputin, poprzez carową Aleksandrę uzyskał decydujący wpływ na obsadzanie stanowisk w rosyjskim rządzie. Zyskał tym bardzo wielu wrogów na dworze, którzy uknuli przeciw niemu spisek.

Car ponosił klęski na froncie, sytuacja w kraju była bardzo niestabilna, dlatego coraz głośniej mówiono o konieczności odsunięcia cara od władzy. Monarchiści broniący Mikołaja II winą za tę sytuację obarczali Rasputina i carową Aleksandrę, która całkowicie uległa woli rzekomego proroka. Młodzi monarchiści z księciem Feliksem Jusupowem na czele zwabili Rasputina do pałacu Jasupowa, gdzie poczęstowano go zatrutym cyjankiem potasu winem i ciastem.

Oddano do niego strzał, który go tylko ranił nieznacznie. Rasputin dysponował jakąś nadprzyrodzoną siłą, bo nie dość, że pod działaniem trucizny i z przestrzeloną piersią, to był wstanie jeszcze rzucić się na Jusupowa i dusić go. Gwałtownie odepchnięty przez księcia Rasputin wydostał się na dziedziniec, a tam zostały oddane do niego kolejne strzały, po których upadł. Dla pewności książę zmiażdżył mu pałką czaszkę. Spiskowcy związali powalonego Rasputina i zawieźli go nad Newę, gdzie wielki książę Dymitr Pawłowicz osobiście go utopił. Było to 30 grudnia 1916 roku.

Oględziny zwłok wykazały, że ofiara w chwili wrzucania do wody jeszcze żyła. Prawa ręka Rasputina była uwolniona z więzów, a w płucach znajdowała się woda.

Szybko wykryto sprawców morderstwa, chciano ich surowo ukarać, ale sprzeciwiła się temu dalsza rodzina cara Mikołaja II, dla której zamordowanie Rasputina było czynem patriotycznym. Uczestnicy spisku zostali jedynie usunięci z miasta.

Wątpliwości zasiały niespójne zeznania zamachowców i brak śladów trucizny w ciele ofiary. Decydujący strzał w głowę oddać miał brytyjski agent - ślad tego strzału widoczny był na pośmiertnym zdjęciu.

Uczestniczyła w nim rodzina carska, a caryca przed zamknięciem trumny włożyła do niej ikonę podpisaną przez wszystkich uczestników pogrzebu.

Prochy zostały rozsypane na wietrze.

Na krótko przed swoją śmiercią, Rasputin napisał list do cara Mikołaja II, w który zapowiadał, że "żaden z członków rodziny carskiej nie przeżyje go więcej niż o dwa lata". Okazało się, że w niecałe trzy miesiące po jego śmierci car został zmuszony do abdykacji, a w osiemnaście miesięcy później rodzina Romanowów została zgładzona. Złowroga przepowiednia Gieorgija Rasputina spełniła się 17 lipca 1918 roku.

Był ich przewodnikiem duchowym, ale cielesnym również i to dla wielu kobiet. Były wśród nich cyganki, damy dworu i arystokratki. Nigdy kobiet nie miał dość, a wszystkie z którymi się zetknął, były nim oczarowane. W Petersburgu miał grono wielbicielek, fanatyczek, kobiet bezgranicznie mu oddanych i ślepo w nim zakochanych. Fakt ten budzi zdziwienie, gdyż nie był on mężczyzną przystojnym. Miał ospowatą twarz i nie dbał o higienę.

Bywało tak, że ustawiały się kolejki kobiet, które chciały umyć stopy świętemu człowiekowi. Wieść głosiła, że był on nadzwyczajnie hojnie obdarzony przez naturę. Miał też swoje sposoby na pozyskiwanie kobiet, wmawiał im, że trzeba zgrzeszyć, aby zostać zbawionym.  I na dodatek trzeba zgrzeszyć z nim, aby i on dostąpił zbawienia.

Własnie tam udało mu się przekonać do siebie carycę Aleksandrę i zdobyć jej zaufanie.