Ciekawostki o Rasputinie

Nie istnieją szczegółowe dane dotyczące daty jego urodzin, prawdopodobnie przyszedł na świat w styczniu 1869 roku, choć sam na różnych etapach swojego życia podawał różne daty urodzin.

Nie ma też pewności co do jego prawdziwego nazwiska, niektóre opracowania podają, że jego prawdopodobnym nazwiskiem mogło być Nowych, ale też nazwisko to mogło być przybrane przez niego dopiero za zgodą Mikołaja II, gdyż Rasputin kojarzyło się negatywnie.

Nie chodził do szkoły, sporadycznie pomagał swojemu ojcu w furmaństwie, przewożąc towary i ludzi. Znany był ze skłonności do alkoholu, tytoniu, dziewcząt, a także burd w miejscowej gospodzie i kradzieży. Przylgnęło nawet do niego określenie "koniokrad".

W Rasputinie zaczęła następować przemiana duchowa. Nie wiadomo co było jej powodem, czy fakt, że zmarł mu sześciomiesięczny pierworodny synek, czy to, że został mocno poturbowany przy próbie kradzieży koni. Zaczął odwiedzać różne klasztory i pustelnie, pielgrzymował do świętych miejsc nie tylko w Rosji. W 1893 roku wyprawił się na tereny dzisiejszej Grecji, do centrum prawosławnego na górze Atos, gdzie przysłuchiwał się dyskusjom teologicznym zakonników. Zapamiętał przytaczane przez nich fragmenty Pisma Świętego i pism Ojców Kościoła, sam nigdy ich nie czytał, ponieważ był półanalfabetą. Jednak życie klasztorne, którego tam doświadczył zniechęciło go do pozostania w zakonie.

Z czasem został uznany za mnicha, chociaż nie złożył ślubów. Szybko uznano go za jasnowidza i egzorcystę. Dziś pewnie uznano by go także za bioenergoterapeutę, gdyż uzdrawiał ludzi - jak twierdził. Wypracował sobie specyficzny styl bycia i wypowiadania się, właściwy "Starcowi-mnichowi", a to trafiało do przekonania prostych ludzi. Sprawiał wrażenie doświadczonego mnicha uczącego życia duchowego i ascezy. Sam nie jadał mięsa i słodyczy. Tzw, "starczestwo" było silnie wpisane w tradycję wschodnią, było silnym ruchem duchowym Rosji XIX wieku.

Wtedy też powstało tzw. "kółko rasputinowskie", które grupowało początkowo ludzi z rodzinnej wsi Rasputina, nazywających siebie "braćmi i siostrami". Później do kółka tego zaczęli przyłączać się ludzie spoza lokalnej społeczności.

Oskarżenia trafiły do gubernatora, a potem do władz cerkiewnych, które nie dopatrzyły się w działalności Rasputina żadnych nieprawidłowości. Nadal uczestniczył w praktykach religijnych Cerkwii, prowadził przykładne życie rodzinne, choć był szykanowany przez władze administracyjne i cerkiewne.

Wyjechała do Petersburga i tam dzięki archimandrycie Chryzantowi ( opiekun klasztorów na terenie danej diecezji) spotkał się z rektorem Akademii Duchownej i archimandrytą Teofanem, który zaoferował mu mieszkanie w jego celi klasztornej. W dyskusjach z duchownymi Rasputin zachwycał prostotą, głębokością i szczerością wiary. Wkrótce jednak dotarły do Petersburga niepochlebne opinie na jego temat, przedstawiające go jako oszusta i rozpustnika. Poradzono mu, aby na jakiś czas opuścił miasto.

W ich towarzystwie odbył kilka pielgrzymek do Wierchoturia, na grób jednego ze świętych Rosyjskiej Cerkwii Prawosławnej - Szymona Wierchoturskiego.

Grono jego przyjaciół doprowadziło do zaprezentowania go na carskim dworze. Carska rodzina przeżywała wtedy trudny okres, zarówno w sprawach związanych z rządzeniem w kraju, jak i osobistych. Jedyny syn cara Mikołaja II, Aleksy, chorował na hemofilię. Caryca Aleksandra Fiodorowna robiła wszystko, aby wyleczyć syna, gdy usłyszała o popie mieszkającym na Syberii, właśnie o Grigoriju Rasputinie.