Ciekawostki o wombacie tasmańskim

Wombatowate (wombaty) to rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia), prawdopodobnie blisko spokrewnionych z koalowatymi.

Jego trzy podgatunki to:

• Vombatus usinus ursinus - spotykany na Wyspie Flindersa, w cieśninie Bassa (między Australią a Tasmanią)
• Vombatus ursinus hirsutus - występuje w południowo-wschodniej części Australii kontynentalnej
• Vombatus ursinus tasmaniensis - występuje na Tasmanii

Australijscy naukowcy obejrzeli wombaty (a także wielkouchy) w świetle ultrafioletowym i stwierdzili, że pod lampą światła czarnego ich sierść mieni się odcieniami zieleni, niebieskiego i różu. Gdy w ciemności światło ultrafioletowe pada na ich futro, torbacze, jak i stekowiec wyglądają jak pomalowane "świecącymi" farbkami. W ostatnich latach stwierdzono, że biofluorescencja jest bardziej powszechna wśród ssaków, niż sądzono (latające wiewiórki w świetle UV maja różowe futerko). Nie wiadomo jeszcze czym jest to spowodowane i jakie ma to znaczenie w ich życiu, ale przypuszcza się, że może to mieć związek z ich nocnym trybem życia.

Osiągają długość 90- 115 cm, a masa ich ciała wynosi 22-40 kg. Posiadają grubą, szeroką głowę oraz szczątkowy ogon. W dużej głowie wombata znajdują się małe oczy. Jego wzrok jest słaby, natomiast dobrze rozwinięte są zmysły węchu, słuchu i odczuwania drgań. Wokół nosa rosną długie włosy czuciowe. Zad pokryty jest grubą, zrogowaciałą skórą.  W ich uzębieniu brak jest kłów. Wombaty są torbaczami, posiadają torbę lęgową (marsupium), która, w odróżnieniu od kangurów, otwiera się ku tyłowi - młode wchodzi do torby od strony zadu matki. Chroni to młode przed zasypywaniem ich ziemią podczas kopania nor. W torbie znajdują się dwa sutki.

Posiadają układ trawienny przystosowany do spożywania twardej roślinności: prosty żołądek, szerokie krótkie jelito ślepe i wyjątkowo wolny metabolizm. Do dopełnienia pełnego cyklu trawiennego potrzebują 14 dni, w związku z tym nie są zbyt ruchliwymi zwierzętami. Potrafią nie pić przez kilka tygodni, czerpiąc w tym czasie wodę ze zjadanych roślin.

Są jedynymi torbaczami na świecie, których zęby stale rosną, gdyż są na bieżąco ścierane. Wombat gryzie pożywienie za pomocą szybkich ruchów szczęki dolnej, jego uzębienie różni się od innych torbaczy, bardziej przypomina zęby gryzoni. Głównym składnikiem ich diety są rodzime trawy. Jedzą także korzonki, korę oraz liście drzew i krzewów.

Pora godowa trwa od kwietnia do czerwca. Po 20-22 dniach ciąży rodzi się jedno młode, które pozostaje w torbie lęgowej przez 6-7 miesięcy, a nawet po tym czasie nie rusza się z niej przez kolejne trzy lub cztery miesiące. Młode karmione jest mlekiem matki przez około 15 miesięcy. Po opuszczeniu torby, młode nadal trzymają się matki przez pierwszy rok życia lub dłużej, dopóki zupełnie nie pokryją się futrem.

Kopią one w ziemi lub pod wapiennymi skałami system nor z wieloma wyjściami. Wygrzebują nory przednimi łapami zaopatrzonymi w długie i ostre pazury. Długość korytarzy może osiągać do 20 m. Niedawne pożary buszu na wschodnim i południow-wschodnim obszarze Australii wykazały, że nory są często znacznie dłuższe niż pierwotnie sądzono, a niektóre z nich mają ponad 20 wejść i że wiele nor wombatów było wykorzystywanych przez inne gatunki, w tym walabię skalną i walabię bagienną, aby schronić się przed pożarem. Nie wiadomo, czy odbywało się to za zgodą "właściciela" nory.

Może się zdarzyć, że wombat zostanie wyrzucony z nory przez rolników lub inne zwierzę, lub nora ulegnie zniszczeniu. Wombaty często wychodzą z nory w ciągu dnia, jeśli jest to dzień chłodniejszy, lub wczesnym rankiem albo późnym popołudniem. Ich środowiskiem życia są suche, otwarte tereny.