Ciekawostki o Diable tasmańskim

Obejmuje ona 69 gatunków z czego diabeł tasmański jest jedynym przedstawicielem rodzaju Sarcophilus. Jest największym obecnie żyjącym mięsożernym torbaczem.

Długość ciała samca to około 90 cm a waga 8 kg podczas gdy samice mają średnio 81 cm i ważą 6kg.

Nie wszystkie diabły tasmańskie posiadają jednak biały akcent, 16% populacji jest całkowicie czarna.

W plejstocenie diabły tasmańskie zamieszkiwały jeszcze Australię ale wyginęły około 3000 lat temu, a przyczyny ich wymarcia na kontynencie nie zostały dotychczas poznane. Spekuluje się, że do ich wymarcia mogły się przyczynić dingo, które trafiły do Australii od 8 do 6,5 tys. lat temu.

Szczęki rozwierają się w zakresie 75° do 80° a siła ich zacisku przekracza 550 N. Według współczynnika BFQ (bite force quotient) deklasują tygrysa, lwa, lamparta czy niedźwiedzia brunatnego.

Podczas ataku drapią i gryzą swoją ofiarę. Mogą atakować nawet do 3,5 razy większą zdobycz, znane są przypadki polowania na wombatowate o wadze do 30 kg.

Wychodzą wtedy na żer, poszukując zarówno żywej zdobyczy jak i padliny. Często jadają w grupach, które liczą od 2 do 5 osobników. Dnie spędzają w zaroślach lub w norach.

Do lokalizowania zdobyczy wykorzystują z kolei węch, który może wykryć zapach z odległości jednego kilometra. Wzrok jest przystosowany do nocnego trybu życia, więc najlepiej widzą w czerni i bieli przy czym łatwiej im dostrzec obiekty w ruchu niż nieruchome.

Zazwyczaj akty kanibalizmu występują w sytuacji braku pożywienia. Prawdopodobnie z tej przyczyny młode osobniki wyewoluowały zdolność do wspinaczki na drzewa i krzewy, którą tracą wraz z wiekiem.

Nie zostawiają ani futra ani skóry przez co są doskonałymi likwidatorami padliny. W przypadku większych zwierząt zwykle zaczynają posiłek od żołądka, jelit i ich zawartości a po jej skonsumowaniu mogą wejść w miejsce tych narządów i zacząć konsumować truchło od wewnątrz.

Mogą w ten sposób przekraczać rzeki o szerokości nawet 50 m. Z obserwacji wynika że takie kąpiele sprawiają im przyjemność nawet gdy woda jest bardzo zimna.

Każdy osobnik ma kilka nor z których korzysta. Przechodzą one również z pokolenia na pokolenie dzięki czemu jedna nora może stanowić schronienie dla dziesiątek pokoleń diabłów na przestrzeni setek lat.

Przy zakładaniu takiego legowiska często podkradają z ludzkich osad koce, poduszki czy ubrania, które zabierają do swoich nowych “siedzib”.

Nowo narodzone diabły tasmańskie ważą od 0,18 do 0,24 g. Rywalizacja u tych zwierząt trwa od pierwszych sekund życia. Po porodzie muszą przebyć drogę z pochwy do torby lęgowej samicy i przytwierdzić się do sutka. Niestety samica posiada tylko cztery i może wyżywić taką samą ilość młodych. Gdy nowo narodzony diabeł tasmański dotrze do torby lęgowej, przyczepia się do sutka i pozostaje tak przytwierdzony przez następne 100 dni.

Młode diabły osiągają dojrzałość płciową w wieku 2 lat.

W niewoli mogą dożyć lat 7.