30 ciekawostek o Marsie
Planeta zawdzięcza swoją nazwę rzymskiemu bogu wojny. Obserwowana gołym okiem emanuje rdzawą barwą przez co kojarzyła się starożytnym rzymianom z pożo ...
Podczas badań radarowych powierzchni planety odkryto, że na znacznych wysokościach występuje silne odbicie radarowe. Oznacza to, że wenusjańskie szczyty są pokryte jakąś substancją, która zalega na nich podobnie, jak śnieg i lód na ziemskich szczytach.
Początkowo nie było jasne czym jest ta pokrywa. Dopiero badanie orbitera Pioneer dało podejrzenia, co do składu dziwnej pokrywy na dużych wysokościach.
Pierwsza hipoteza głosiła, że pod skałami znajduje się duża ilość substancji metalicznych, które dawałyby tak silne odbicia. Okazuje się jednak, że w tak wysokich temperaturach jakie panują na Wenus, związki te wyparowałyby spod powierzchni i tylko silna ciągła erozja skał mogła by odkrywać ich nowe podkłady.
W latach 90. XX wieku dzięki sondzie Magellan, która wyposażona była w dokładniejszy radar bardziej prawdopodobne stało się, że substancje metaliczne osiadają na powierzchni gór niż wyłaniają się spod ich wietrzejącej powierzchni. Obecnie zakłada się, że na niższych wysokościach następuje sublimacja związków metalicznych, które wznosząc, kondensują się w atmosferze na większych wysokościach, gdzie temperatura jest niższa.
Sonda Magellan uzyskała dość dobrej jakości radarowy obraz powierzchni Wenus. Domena publicznaZgodnie z obowiązującą wiedzą, śnieg na Wenus wydaje się być mineralnym kondensatem siarczku ołowiu, siarczku bizmutu oraz innych siarczków metali wytrącanych z atmosfery na wysokościach powyżej 2600 metrów.
