Ciekawostki o Agacie Christie

Napisała ponad 90 powieści, nowel i sztuk teatralnych. Zostały przetłumaczone na 45 języków.

Sprzedano ponad 2 mld jej powieści.

Pod tym pseudonimem wydała kilka powieści obyczajowych ("Córeczka", "Brzemię", "Róża i cis", "W samotności", "Niedokończony portret" i in.).

Na podstawie jej powieści powstawały seriale telewizyjne, słuchowiska radiowe i spektakle teatralne. Jej "Pułapka na myszy", którą po raz pierwszy wystawiono w Londynie w 1952 roku, wystawiana była ponad 20 tys. razy.

Herkules Poirot był Belgiem, który pracował jako oficer policji. Po I wojnie światowej przeprowadził się do Anglii, gdzie rozpoczął karierę prywatnego detektywa. Była to postać charakterystyczna, niskiego wzrostu, z jajowatą głową i starannie wypielęgnowanymi wąsami, w ubiorze dandysa, posiadająca obsesję na punkcie porządku i symetrii, gardząca klasycznymi metodami detektywistycznymi. On był raczej psychologiem zbrodni. Podobnie jak wielu innych detektywów "złotego wieku" powieści kryminalnych (Sherlock Holmes, panna Marple), był stanu wolnego. Autorka uśmierca swojego bohatera w jednej z książek (sama przyznała, że uważała go za nieznośnego). W gazecie New York Times w dniu 6 sierpnia 1975 roku ukazał się symboliczny nekrolog popularnego detektywa.

Jest to na pozór typowa, trochę wścibska stara panna mieszkająca w małej wiosce St. Mary Mead. Gdy musi się zmierzyć z zagadkami kryminalnymi, wykazuje niesłychaną bystrość umysłu, czym wprowadza w zakłopotanie stróżów porządku. Zawsze odnajduje jakieś analogie między zachowaniem złoczyńców a zdarzeniami, które zaszły kiedyś w jej rodzinnej wiosce. Pozornie rozkojarzona i niepozorna panna Marple myśli racjonalnie, stosuje dedukcję, praktyczną psychologię, kieruje się wyobraźnią i zawsze demaskuje przestępcę. Jej motto brzmiało: "Młodzi myślą, że starsi są głupi, ale starzy wiedzą, że to młodzi są głupi". Panna Marple pojawiła się po raz pierwszy jako bohaterka sześciu opowiadań w brytyjskim czasopiśmie "The Sketch".

Powieść powstała około 1940 roku, kiedy pisarka obawiała się śmierci w czasie II wojny światowej. Christie wojnę przeżyła i żyła jeszcze kilkadziesiąt lat, stąd też książka ukazała się dopiero w 1976 roku, rok po śmierci autorki. Podobnie zresztą historia się miała ze śmiercią Poirota. Napisała "Kurtynę" też w czasie wojny, gdy jej mąż wyruszył na front. Napisaną powieść umieściła w sejfie z adnotacją o zakazie jej publikowania przed jej śmiercią. Powieść wydano na krótko przed śmiercią autorki.

Była najmłodsza z trojga dzieci Clary i Fryderyka Millerów. Była bardzo szczupła, brat mówił o niej "mizerny kurczak".

Agatha posiadała nianię, nie uczęszczała do szkoły, uczyła się w domu. Miała ukochanego teriera Petera.

Bardzo lubiła matematykę i zagadki, twierdziła, że "każde zadanie to zagadka do rozszyfrowania". Obie z siostrą czytały nietypowe jak dla panienek z dobrego domu książki - wybierały przygody Sherlocka Holmesa i Arsena Lupina.  Kiedyś nawet założyły się z siostrą, która napisze lepsze opowiadanie kryminalne.

Posiadała natomiast piękne długie włosy, tak długie, że mogła na nich usiąść.

Lubiła też pociągi, łamigłówki liczbowe i w ogóle liczby, kochała ciszę, sen, marzenia.

Pobrali się 24 grudnia 1914 roku. Był to wojenny ślub, na którym obecni byli tylko kapłan, świadkowie i narzeczeni. Agatha na ślubie wystąpiła w zwykłym kostiumie i fioletowym kapelusiku. Po skromnej uroczystości weselnej pan młody wyruszył na front.

Wtedy zrodziła się jej fascynacja miksturami aptecznymi. Zaczęła studiować ich właściwości i eksperymentować. W końcu oświadczyła rodzinie, że chce zostać farmaceutką.

Powstał wtedy jej pierwszy kryminał, w którym powołała do życia Herkulesa Poirota - "Tajemnicza historia w Styles".

Babcia miała manię prześladowczą, jadała tylko gotowane jajka, ponieważ uważała, że jedynie do jajek służba nie może dodać trucizny.

Wysłała jeszcze rękopis do londyńskiego Bodley Head, ale bez przekonania.

Sytuacja materialna rodziny nie była najlepsza. Agacie trudno było zaakceptować sytuację, do której nie przywykła. Sama nawet próbowała gotować, ale potrafiła przyrządzić jedynie marynowane śledzie.

Agatha miała wiele pomysłów i cały czas obmyślała kolejne intrygi kryminalne. Jednak plany zawodowe męża, który z Misją Brytyjską wyjeżdżał w podróż dookoła świata, zmusiły Agathę do opuszczenia Londynu. W Nowej Zelandii nauczyła się surfowania na desce, zbierała też doświadczenia z różnych krajów, które później wykorzystała w swoich powieściach.

Za te pieniądze kupiła automobil.

Znalazła taki dom w Scotswood. Dom był drogi i ciążyła na nim klątwa, bowiem poprzednich właścicieli dosięgło bankructwo i rozstania. Agathę fascynowała myśl o "nawiedzonym domu", kupiła go i na cześć swojej pierwszej powieści nazwała go Styles.

Zmarła jej matka, a mąż zażądał rozwodu, gdyż zakochał się Nancy Neele. Agatha przeżyła załamanie nerwowe.

Policja znalazła porzucony samochód, szukała jej cała Anglia. Do akcji wkroczył Scotland Yard, a także Conan Doyle. Prasa spekulowała o celowym zniknięciu autorki kryminałów, co miało by być chwytem reklamowym. Zastanawiano się też, czy przypadkiem nie została zamordowana przez męża albo popełniła samobójstwo. Tymczasem Christie odnaleziono w hotelu Harrogate, gdzie zameldowała się pod nazwiskiem kochanki męża. Nigdy sprawa zniknięcia Agathy Christie nie została wyjaśniona.

Poznała wówczas młodszego o 14 lat archeologa Maxa Mallowana, który postanowił się z nią ożenić. Agatha nie przyjęła jego oświadczyn (on był katolikiem, ona wyrosła w rodzinie anglikańskiej). Mallowan okazał się bardzo uparty, zmieniła dla niej wyznanie, zabiegał o kontakt i w rezultacie 11 września 1930 roku w Edynburgu, w tajemnicy przed mediami wzięli ślub.

Wyjeżdżała z nim na wykopaliska, pomagała mu też w pracy. Do czyszczenia wykopanych figurek używała własnego kremu do twarzy i cienkiego drutu do robótek. Poznawała też wiele miejsc, które inspirowały ją do pracy. Pisała nowe powieści, które stawały się coraz bardziej poczytne. Gdy napisała "Śmierć lorda Edgware'a", ekipa Mallowana nazwała nazwiskiem jej bohatera szkielet wykopany w starożytnych ruinach.

Całą uwagę skupiła na pisaniu książek, kupiła też nowy dom na Sheffield Terrace.

Agatha, tak jak w poprzedniej wojnie, zatrudniła się w szpitalu i aptece. W tym czasie napisała też "Kurtynę", której poleciła nie publikować za jej życia.

Agatha wspierała zrozpaczoną córkę i otoczyła opieką wnuka.

Gdy nazwisko Christie stało się marką, aby zapanować nad adaptacjami i tłumaczeniami, Christie założyła firmę Agatha Christie Ltd.

Spędzili na nich wiele lat, a Agatha uważała je za najwspanialsze chwile w życiu. Choć krążyły plotki, że Max interesuje się w sposób szczególny studentkami, Agatha przymykała na to oko, by po raz kolejny nie przeżywać porzucenia i traumy z tym związanej.

Zmarła w Wallingford, miasteczku w hrabstwie Oxfordshire.

Nade wszystko nie znosiła zapachu i smaku gotowanego mleka.

Ona twierdziła, że pisze, bo w ten sposób zarabia na życie.