Ciekawostki o Big Ben

Wieża ta zwana kiedyś Wieżą św. Stefana, Wieżą Zegarową, od 12 września 2012 roku nosi oficjalną nazwę Elizabeth Tower dla uhonorowania 60-letniego panowania Elżbiety II - Diamentowy Jubileusz Elżbiety II, królowej Wielkiej Brytanii.

Znajduje się na północnym krańcu Pałacu Westminster.

Choć Barry był głównym architektem neogotyckiego pałacu, o projekt Wieży Zegarowej zwrócił się do Augustusa Pugina, który miał już doświadczenie w budowie takich obiektów  (Scarisbrick Hall w Lancashire). Był to ostatni projekt Pugina przed jego śmiercią wywołaną chorobą psychiczną. W momencie gdy przekazywał projekt stwierdził, że praca nad nim była bardzo ciężka, ale wieża będzie piękna.

W obecnym kształcie posiada on 1200 pomieszczeń i trzy kilometry korytarzy.

Jej wysokość wynosi 96,3 m, a każda z czterech tarcz zegarowych ma 7 m średnicy. Na wieżę prowadzą spiralne schody liczące 334 stopnie - 290 kamiennych schodów prowadzi do pomieszczenia zegarowego, 44 stopnie do dzwonnicy i dodatkowe 59 - na szczyt iglicy. Wieża została zbudowana z cegieł pokrytych na zewnątrz wapieniem Anston w kolorze piasku z południowego Yorkshire, zwieńczona jest iglicą pokrytą setkami żeliwnych dachówek.

Funkcja ta została dodana w 1873 roku przez Actona Smee Arytona, ówczesnego Pierwszego Komisarza Robót i Budynków Publicznych. Latarnia ta zapalana jest, gdy Izba Gmin obraduje po zmroku. Jej światło widoczne jest z całego Londynu. Aryton Light pierwotnie świecił w kierunku Pałacu Buckingham, aby królowa Wiktoria wyglądając przez okno, mogła zobaczyć, kiedy Izba Gmin pracuje.

• Biało-czerwona róża oznaczająca dynastię Tudorów
• Oset oznaczający Szkocję
• Koniczyna oznaczająca Irlandię Północną
• Por oznaczający Walię

Na nich umieszczone są także: granat Katarzyny Aragońskiej, pierwszej żony króla Tudorów Henryka VIII, brona - symbolizująca obie izby parlamentu, fleurs-de-lis (lilia) - spuścizna czasów, gdy angielscy monarchowie twierdzili, że rządzą Francją.

Szyb o wymiarach 4,9 m na 2,4 m został zaprojektowany przez Davida Boswella Reida, znanego jako "dziadek klimatyzacji". Zadaniem szybu było wciągnięcie chłodnego, świeżego powietrza do Pałacu Westminsterskiego, jednak w praktyce nie udało się to. Do 1914 roku szyb funkcjonował jako komin, na który szyb został przerobiony. W latach 2017-2021 przeprowadzano prace konserwatorskie szybu i zainstalowano w nim windę.

W latach 90. w ziemię pod wieżą wpompowano tysiące ton betonu, aby ją ustabilizować podczas budowy Westminsterskiego odcinka linii metra (linia Jubilee). Eksperci uważają, że obecne pochylenie wieży nie będzie stanowiło problemu przez kolejne 4 do 10 tys. lat.

Jest to wyłożona dębową boazerią sala więzienna, do której można wejść tylko z Izby Gmin. Ostatni raz sali tej użyto w 1880 roku, kiedy to ateista Charles Bradlaugh, nowo wybrany członek parlamentu z Northampton, został uwięziony przez sierżanta sztabowego po tym, jak protestował przeciwko złożeniu religijnej przysięgi wierności królowej Wiktorii. Oficjalnie sierżant sztabowy nadal może dokonywać aresztowań, tak jak to przewiduje prawo od 1415 roku. Obecnie jednak pomieszczenie to wykorzystywane jest przez Komisję Petycji, która nadzoruje petycje składane do Parlamentu.

Kryteria zostały opracowane przez królewskiego astronoma sir Georga Airy. Chodziło głównie o precyzyjne odliczanie czasu (do jednej sekundy), które miało być koordynowane dwa razy dziennie drogą telegraficzną z czasem wybijanym w obserwatorium w Greenwich.

Tarcza zegara została zaprojektowana przez Augustusa Pugina i osadzona w stalowej ramie o średnicy 7 metrów, podtrzymującej 312 kawałków opalizującego szkła. Pierwotnie tarcze podświetlane były lampami gazowymi, początkowo tylko podczas obrad parlamentu, ale od 1876 roku były już podświetlane od zmierzchu do świtu. Żarówki elektryczne zostały zainstalowane na początku XX wieku.

U podstawy każdej tarczy znajduje się łaciński napis oznaczający "O Panie, zachowaj bezpieczną naszą Królową Wiktorię Pierwszą".

Wskazówki godzinowe wykonane są ze spiżu i maja długość 2,7 m. Wskazówki minutowe wykonane są z miedzi, a ich długość wynosi 4,3 metra.

W latach 30. XX wieku zostały pomalowane na czarno, aby ukryć skutki zanieczyszczenia powietrza. Oryginalną kolorystykę przywrócono podczas prac konserwatorskich w latach 2017-2021. Usunięto też wiktoriańskie szkło i zastąpiono je wierną reprodukcją wykonaną w Niemczech przez szklarzy Glasfabrik Lamberts.

Budowę zegara powierzono zegarmistrzowi Edwardowi Johnowi Dentowi - pracę po jego śmierci kontynuował jego pasierb, Frederick Dent. Zastosował on nowatorskie rozwiązania, dzięki którym złagodzone było oddziaływanie deszczu, wiatru i śniegu na tarcze. Frederick nigdy nie opatentował swojego pomysłu, który szybko stał się standardem we wszystkich nowych, wysokiej jakości zegarach wieżowych.

Dodanie lub usunięcie pensa zmienia prędkość zegara o 0,4 sekundy dziennie. Za funkcjonowanie zegara odpowiada Strażnik Zegara oraz zespół zegarmistrzów dostępnych przez 24 godziny na dobę.

Jedynie 10 maja 1941 roku niemiecki nalot bombowy uszkodził dwie tarcze zegarów, część schodkowego dachu wieży oraz zniszczył salę Izby Gmin.

W 1976 roku nastąpiła pierwsza i jedyna usterka dotycząca mechanizmu. Inne zdarzające się zatrzymania zegara spowodowane były głównie niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi.

Oryginalny dzwon był 16-tonowy, został odlany w 1856 roku i ponieważ wieża nie była jeszcze gotowa, testowano go na pałacowym dziedzińcu. Podczas próby dzwon się rozpadł. Z jego kawałków wytopiono nowy w 1858 roku. Ważył 13,5 tony, miał wysokość 2,3 m i średnicę 2,9 m. Został zawieszony na wieży. Zegar po raz pierwszy zaczął tykać 31 maja 1859 roku, a dzwon po raz pierwszy zabrzmiał 11 lipca tego samego roku. Z powodu zamontowania zbyt ciężkiego serca, dzwon pękł w dwóch miejscach. Serce dzwonu wymieniono na lżejsze, a dzwonu nigdy nie naprawiono.

Dzwony można usłyszeć w BBC Radio 4 o godzinie 18 i o północy oraz w BBC World Service.

Najpierw przydomek ten zastosowano dla Wielkiego Dzwonu. Być może został tak nazwany na cześć Sir Benjamina Halla, który nadzorował jego instalację lub na cześć angielskiego mistrza bokserskiego wagi ciężkiej Benjamina Caunta. Teraz określenie Big Ben używane jest w odniesieniu do zegara, wieży i dzwonu, choć powszechnie nie jest akceptowane w odniesieniu do zegara i wieży. Dla tradycyjnych Anglików Big Ben to przede wszystkim dzwon.