Ciekawostki o buddyzmie

Jest to system nonteistyczny, który nie afirmuje ani nie neguje istnienia boga.

Buddyzm nie kładzie nacisku na filozoficzne spekulacje, ale na bezpośrednie doświadczenie, które zdobywa się w trakcie różnych praktyk, pozwalających zrozumieć naturę rzeczywistości i umysłu.

Prawdopodobnie był on synem księcia z rodu Śākyów, władcy jednego z państw-miast w północnych Indiach. Jednak jego pochodzenie społeczne i szczegóły z jego życia trudne są do udowodnienia. Niektóre historie dotyczące jego życia mogły zostać wymyślone i później wprowadzone do buddyjskich tekstów.

Wcześniej na Wschodzie na określenie tych praktyk używano nazwy dharma, sasana lub buddahasasana.

Cztery Szlachetne Prawdy powstały w wyniku doświadczenia przez Buddę Siddhartha Gautama "Przebudzenia" (Oświecenia). Przebudzenie realizuje się po długotrwałej praktyce medytacyjnej, albo nagle. "Przebudzony" to w sanskrycie "buddha" i takie imię obrał Gautama, kiedy rozpoczął głoszenie swoich nauk.

Nie zostawił po sobie żadnych bezpośrednich przekazów, całą swoją wiedzę przekazał uczniom, którzy po jego śmierci ją spisali lub przekazywana była ustnie.

Swoje nauki głosił przemierzając północne Indie. Najpierw przekazywał głównie nauki Therawady (najdłużej istniejąca szkoła buddyjska spośród wczesnych szkół buddyjskich, a jej nauczyciele wywodzili swą naukę bezpośrednio od Buddy), które służyły uwalnianiu się z własnego cierpienia. Na nich opierają się nauczania Wielkiej Drogi, które podkreślają znaczenie mądrości i współczucia, pozwalające pomagać sobie i innym. Na końcu Budda przekazał nauki Wadżrajany (związane z praktyką tantr), które służyły rozpoznaniu natury umysłu.

W XI i XII w. buddyzm Therawady (tzw. buddyzm południowy) znany był w krajach Azji południowo-wschodniej ( Sri Lanka, Tajlandia, Birma, Wietnam, Indonezja Kambodża, Laos, Bali). Natomiast buddyzm Mahajany i Wadżrajany (tzw. buddyzm północny) pojawił się w Chinach, Japonii, części Wietnamu, Korei, w Tybecie, a na początku XVI wieku, także w Mongolii.

Związane to było z islamską agresja na Indie. Do 1100 roku buddyzm został całkowicie wyeliminowany z Kaszmiru. Nauczyciele i praktykujący uciekali m.in. do Tybetu i do tych krajów, które otworzyły się na buddyzm. W ciągu stu lat muzułmanie opanowali Indie, ale nauki buddyjskie przetrwały w innych krajach, a książki palone przez wyznawców islamu zostały przetłumaczone na inne języki w krajach azjatyckich.

Nauki buddyjskie rozprzestrzeniały się dzięki kupcom przemieszczającym się po różnych krajach, a buddyjski uniwersytet w Nalandzie stał się ośrodkiem życia umysłowego Indii na wiele stuleci. Nauki buddyzmu często wspierane były przez władców danych krajów, jak np. cesarzy chińskich.

Pisma buddyjskie zostały skodyfikowane, co miało ogromny wpływ na szerzenie się tych nauk poza Indiami i stanowiło podstawę dla studiów filozofii buddyjskiej.

Zdarzało się, że pod wpływem studiów nad tymi tekstami wielu Europejczyków porzucało swoją religię i przechodziło na buddyzm i w ten sposób powstały pierwsze wspólnoty buddyjskie w Europie.

Wraz z wypędzeniem lamów (duchowy nauczyciel w buddyzmie tybetańskim) z Tybetu przez Chińczyków, nauki buddyjskie przedostały się na Zachód. W zachodnim społeczeństwie w latach 60. nastąpiły zmiany w sposobie myślenia, postrzeganiu świata, rozpoczęły się poszukiwania sensu i treści życia. Buddyzm odpowiadał na wiele pytań zadawanych wówczas przez ludzi zachodniej kultury, co spowodowało, że tysiące ludzi w XX wieku zaczęło praktykować buddyzm i dołączać do buddyjskich wspólnot.

Obecnie największe duchowe otwarcie na nauki buddyjskie ma miejsce w zachodniej części świata - w Azji zainteresowanie buddyzmem zmniejsza się, zwłaszcza po zniszczeniu kultury Tybetu przez chińską inwazję w latach 50. i 60.