Ciekawostki o Luwrze

Znajduje się w obrębie 1. dzielnicy ( jest to jeden z dwudziestu okręgów Paryża, najmniejszy - jego pow. to 1,826 km2 -najmniej zaludniony), między rue de Rivoli i prawym brzegiem Sekwany oraz ogrodami Tuileries i rue du Louvre.

W 2018 roku paryskie muzeum odwiedziła rekordowa ilość gości, bo ponad 10 mln. Trzy czwarte turystów muzeum stanowili turyści zagraniczni. Przypuszcza się, że do tej rekordowej frekwencji przyczyniło się nakręcenie w Luwrze teledysku do piosenki "Apeshit" przez ekipę filmową Beyonce i Jay-Z. Władze muzeum zauważyły, że odwiedzający szczególnie interesują się miejscami, gdzie realizowano teledysk - zaczęto nawet organizować specjalne wycieczki śladami teledysku. Wideo Beyonce i otwarcie filii muzeum w Abu Zabi sprawiło, że o Luwrze mówiono na całym świecie, czego konsekwencją był spektakularny wzrost odwiedzających.

Pałac, oprócz największego muzeum sztuki na świecie, mieści jeszcze wiele instytucji o charakterze naukowym, m.in. Ecole du Louvre - francuską Grande ecole o statusie uczelni publicznej.

Jego poszczególne elementy tworzą potężny gmach zbudowany na planie zbliżonym do wydłużonego prostokąta. Składa się z trzech części: wschodniej - najstarszej, z zabudowaniami wokół Cour Carree, południowej z XVII i XVIII wieku i północnej, z pierwszej połowy XIX wieku.

Znajdujące się tam muzeum posiada około 35 tys. dzieł sztuki światowego dziedzictwa od czasów najdawniejszych po połowę wieku XIX. Wśród nich znajdują się takie bezcenne artefakty, jak np. stela z kodeksem Hammurabiego (babiloński zbiór praw, zredagowany i spisany w XVIII w. p.n.e. za panowania króla Hammurabiego, szóstego przedstawiciela I dynastii z Babilonu), Nike z Samotraki (marmurowa rzeźba hellenistyczna z III lub II wieku p.n.e.), Mona Lisa - najsłynniejszy obraz Leonarda da Vinci.

Zamek został wzniesiony poza murami ówczesnego Paryża. Była to budowla warowna z centralnym donżonem ( średniowieczna wieża obronna, najczęściej na planie koła, o znacznej wysokości i dużej grubości murów), w celu zabezpieczenia miasta od północnego zachodu. Fragmenty zamku widoczne są w podziemiach, które stanowią dziś rezerwat archeologiczny będący częścią ekspozycji poświęconej historii Luwru. Nie jest wykluczone, że ta warownia została wzniesiona przez króla Filipa na zrębie wcześniejszej budowli obronnej.

Zamek został włączony do miasta, ponieważ Paryż otoczono nowym pierścieniem murów. Monarcha przeniósł tu swoją siedzibę ze starego zamku położonego na wyspie Cite. Rdzeniem budowy był donżon, który umieszczono w czworobocznym dziedzińcu, wokół którego wzniesiono zabudowania o jednolitej wysokości. Zamek miał plan zbliżony do kwadratu i otoczony był murami, a sam budynek zamku zajmował 1/4 zabudowań wschodniej części obecnego Luwru. Pamiątką po fundacjach króla są m.in. figury pary królewskiej (Karola V i Joanny de Burbon) zdobiącej wejście do zamku.

Początkowo architekt, Pierre Lescot zaplanował budowlę na planie prostokąta z wielkim dziedzińcem (Cour Carree), jednak ostatecznie przyjęto plan kwadratu. Za życia Lescota wzniesiono jedynie część skrzydła zachodniego od strony południowej - jest to najstarsza część obecnego Luwru. Zastosowano tu formy klasyczne połączone z francuską tradycją wysokich dachów z lukarnami. Wzniesiono Wielką Salę (Sala Kariatyd), co było rezultatem sprowadzenia przez Henryka II figury Artemidy (Diana z Wersalu) - Henryk II Walezy otrzymał ją od papieża Pawła IV, następnie ustawił ją w Ogrodzie Królowych w Fontainebleau, a w 1602 roku przeniósł ją do Luwru. Było to pierwsze rzymskie dzieło tego typu sprowadzone do Francji.

Koncepcję tę realizowano długo. Za panowania Henryka IV ukończono Małą Galerię (Petit Gallerie) i rozpoczęto budowę Wielkiej Galerii (Grand Gallerie). Za Ludwika XIII wzniesiono Pavillon de I'Horloge, a za panowania Ludwika XIV zamknięto dziedziniec (Cour Carree) zabudowaniami.

Świadomość artystyczna królów francuskich w odniesieniu do Luwru ma już swój początek w okresie gotyckim, kiedy to Karol V Mądry kontynuował zapoczątkowaną na szeroką skalę przez Ludwika IX tradycję sztuki dworskiej. Był on znany z licznych fundacji artystycznych, z których część stanowi zbiory Luwru. Kolekcjonowanie dawnych dzieł oraz mecenat królewski w sztuce francuskiej prowadzone były przez wszystkich Walezjuszów i Burbonów, z Franciszkiem I i Ludwikiem XIV na czele. Franciszek I nabył wiele dzieł sztuki, które stały się rdzeniem muzeum (m.in. Dama z gronostajem Leonarda da Vinci).  Wiele dzieł zgromadzono podczas francuskich ekspedycji na tereny starożytnych cywilizacji, a także dzięki prywatnym kolekcjonerom. Zgromadzone dzieła sztuki dały asumpt do utworzenia miejsca, gdzie te zbiory będą mogły być prezentowane