Ciekawostki o Mohendżo Daro

Obecnie jest to stanowisko archeologiczne usytuowane na zachód od rzeki Indus, w dystrykcie Larkana w prowincji Sindh w Pakistanie.

Było to jedno z największych miast starożytnej cywilizacji doliny Indusu, znanej również jako cywilizacja Harappan, która rozwinęła się około 3000 lat p.n.e. z prehistorycznej kultury Indusu.

Rozciągała się na zachód do granicy z Iranem, na południe do Gujarat (stan na zachodnim wybrzeżu Indii) w Indiach i na północ do Baktrii (starożytny region Azji Środkowej).

Najbardziej zaawansowanym miastem swoich czasów, z niezwykłą urbanistyką i infrastrukturą było Mohendżo Daro.

Istnieją pewne spekulacje powstałe po zanalizowaniu pieczęci znalezionych w Mohendżo Daro, że starożytna nazwa miasta mogła brzmieć Kukkutarma - "miasto koguta". Przypuszcza się, że mogły tam odbywać się walki kogutów, które mogły mieć dla miasta znaczenie rytualne i religijne, a udomowione koguty hodowano tam nie dla celów konsumpcyjnych, a właśnie rytualnych. Być może Mohendżo Daro było miejscem, z którego rozprzestrzeniła się na świat hodowla udomowionych kur. Współczesna nazwa tego miasta może być interpretowana jako "kopiec umarłych", ale też jako "kopiec Mohana", gdzie Mohan to Kryszna - główne bóstwo hinduizmu.

Przypuszcza się, że rozwijała się równolegle do kultury starożytnego Egiptu, choć niewykluczone jest, że była od niej starsza. Wykonane metodą radiowęglową badania wskazują, że najstarsze osady należące do tej kultury pochodzą z nawet 8 tys. lat p.n.e.

Zajmowała obszar wielkości 650 tys. do nawet 1,5 mln km2. Jej stanowiska rozmieszczone są na całym terytorium współczesnego Pakistanu, w północno-zachodnich Indiach oraz we wschodnim Afganistanie.

Wynikało to ze specyficznych warunków kulturowych, zgodnie z którymi Hindusi czerpali wiedzę o początkach swojej rodzimej tradycji ze starożytnych hymnów najstarszej z Wed (XIV w.p.n.e.) - Rygwedy. Ta księga za początek okresu historycznego uważa przybycie na subkontynent indoeuropejskich Ariów, co nastąpiło nie wcześniej niż w XIII wieku p.n.e, już po upadku kultury Mohendżo Daro.

Ale już w 1856 roku robotnicy budujący linię kolejową biegnącą wzdłuż doliny Indusu napotkali wiele wypalonych w ogniu cegieł. Nie zdając sobie sprawy, że mają w rękach starożytne artefakty, wykorzystali te cegły pod budowę torowiska. Niebawem pośród cegieł zaczęli znajdować również przedmioty wykonane ze steatytu, niektóre o wysokich walorach artystycznych. Nie wiedząc o tym, robotnicy ci natknęli się na ślady cywilizacji Indusu, zwanej też cywilizacją harappeńską, od Harappy, pierwszej odkopanej osady w Brytyjskich Indiach, która dziś znajduje się w Pakistanie.

Po 1965 roku wykopaliska zostały zakazane z powodu zniszczeń przez czynniki atmosferyczne odkrytych artefaktów. W latach 80. niemieckie i włoskie grupy badawcze wznowiły działania stosując mniej inwazyjne techniki archeologiczne.