Ciekawostki o Imperium Mali

Skupiało się wokół regionu Manding (między południowym Mali a wschodnią Gwineą). Obejmowało większą część zachodniej części regionu Sudanu - historycznej i geograficznej krainy w Afryce.

Całkowity obszar imperium obejmował prawie całą ziemię między Saharą i lasami przybrzeżnymi. Obejmował współczesne kraje: Senegal, południową Mauretanię, Mali, północne Burkina Faso, zachodni Niger, Gambię, Gwineę Bissau, Gwineę, Wybrzeże Kości Słoniowej i północną Ghanę.

Do 1350 roku imperium obejmowało około 1 240 140 km2. Zarządzało ponad 400 miastami, miasteczkami i wioskami.

W tym czasie tylko imperium mongolskie było większe.

Sundiata znany jest również jako Sogolon Djata (imię Sogolon zapożyczone jest od jego matki, "kobiety bawoła", nazwanej tak z powodu jej brzydoty i garba).

Sundiata był muzułmaninem, ale chętnie wykorzystywał miejscową religię (tradycyjne wierzenia i praktyki), budując swą reputację, jako człowieka potężnej magii.

Pięć lat później podbił królestwo Ghany, uzyskując dostęp do bogatych złóż złota i soli. Początkowo wysyłał karawanami na północ sól, ceramikę, naczynia, biżuterię i złoto z miejscowych kopalni oraz niewolników.

Imperium Mali było prawdopodobnie federacją, w której każde plemię miało swojego przedstawiciela w radzie.

Pierwszymi plemionami były klany: Traore, Kamara, Koroma, Konde i Keita. Rada plemienna sprawowała nadzór nad Mansa - królem królów -, narzucając mu swoje dekrety i wybierając następcę, którym zwykle był brat Mansa lub syn jego siostry.

Tradycja mówi jednak, że umarł podczas przechodzenia rzeki Sankarini, gdzie do dzisiaj stoi relikwiarz.

Byli to: Mansa Wali Keita, Ouati Keita i Khalifa Keita. Najsłynniejszy zachodnioafrykański władca imperium, Mansa Musa był wnukiem Sundiaty.

Wywierało ogromny wpływ na kulturę całego regionu, poprzez rozprzestrzenianie się języka imperium (był to język Mandingów), praw i zwyczajów.

Istnieje wiele zapisanych informacji o Imperium Mali, które pochodzą od XIV-wiecznego północnoafrykańskiego historyka Ibn Khalduna i dwóch XIV- wiecznych marokańskich podróżników: Ibn Battuty i Leo Africanusa.

Innym ważnym źródłem informacji o imperium jest ustny przekaz Mandinki, spisany przez gawędziarzy znanych jako griotowie.

Był on dziesiątym Mansa, rządził imperium w latach 1312-1337. Zasłynął swoją wyprawą do Mekki i Kairu, podbił szereg sąsiednich krajów i doprowadził kraj do rozkwitu gospodarczego, naukowego i kulturalnego.

Timbuktu to miasto w Mali, nad rzeką Niger. Założone na przełomie XI i XII wieku, przez wieki stanowiło centrum intensywnej wymiany handlowej między Czarną Afryką (Afryka Subsaharyjska) - częścią kontynentu na południe od Sahary, a berberyjską i islamską Afryką Północną, a za jej pośrednictwem także z Europą.

W XIV wieku było najbogatszym miastem na świecie, posiadającym uniwersytet i bogate księgozbiory. Za panowania Musy, Timbuktu stało się ośrodkiem nauki i kultury, przyciągającym uczonych ze świata muzułmańskiego, przede wszystkim historyków, prawników i teologów, którzy dali podwaliny pod Uniwersytet Sankore (działający do dziś) - koraniczną placówkę szeroko znaną w świecie muzułmańskim (podobnie jak Al-Azhar w Kairze, Al-Karawijjin w Fezie oraz teologiczne szkoły - medresy- w Kairuanie i Kordowie).

W XIV wieku Timbuktu posiadało pięć razy więcej mieszkańców niż ówczesny Londyn.