Znaleźliśmy 17 ciekawostek na temat rogali świętomarcińskich
Smakołyki z Poznania
Rogale świętomarcińskie sprzedawane są w Poznaniu przez cały rok, ale największe zainteresowanie nimi i największa sprzedaż przypada na 11 listopada. W Dniu Świętego Marcina Poznaniacy zjadają około 250 ton tego słodkiego smakołyku. Ale to nie tylko słodki przysmak - symbol Poznania. To piękna tradycja kultywowana na ziemiach Wielkopolski.
1
Rogale świętomarcińskie są wykonane z ciasta półfrancuskiego na bazie margaryny, z nadzieniem z białego maku z cukrem, okruchami ciasta biszkoptowego, masą jajeczną, orzechami, rodzynkami, owocami w syropie lub kandyzowanymi, skórką pomarańczową i aromatem migdałowym.
Wymagane jest ciasto półfrancuskie, ponieważ to ciasto jednocześnie jest listkowate jak ciasto francuskie i wilgotne jak ciasto drożdżowe.
2
Mają kształt półksiężyca, posmarowane są lukrem i posypane pokruszonymi orzechami.
Masa pojedynczego rogala wynosi od 150 do 250 g. Taka waga obowiązuje od 2013 roku, wcześniej certyfikowane rogale były wyłącznie duże, mogły ważyć od 200 do 250 g.
3
Do nadzienia rogali używa się białego maku.
Biały mak nazywany jest indyjskim lub azjatyckim. Ma łagodny, lekko słodki smak i aromat. Zawiera białko, węglowodany, błonnik oraz mikroelementy - żelazo, wapń i witaminy z grupy B. Jego lecznicze właściwości znane są już od czasów starożytnych - pomaga w zasypianiu, uspokaja, reguluje pracę przewodu pokarmowego. W 100 g białego maku znajduje się 525 kcal.
4
Rogale tradycyjnie przygotowuje się w Poznaniu i niektórych częściach Wielkopolski z okazji Dnia Świętego Marcina.
Są głównym wypiekiem podczas obchodów dnia ulicy Święty Marcin w Poznaniu. 11 listopada na ulicy odbywa się festyn pod nazwą "Imienia ulicy". W swojej obecnej formie istnieje od 1994 roku, ale tradycją nawiązuje do średniowiecznych obchodów tego święta. W tym dniu ulicą odbywa się pochód na czele ze św. Marcinem, który przed zamkiem, z rąk prezydenta miasta, odbiera klucze.
5
Tradycja wypieku rogali marcińskich w Poznaniu sięga 1891 roku.
Przed zbliżającym się 11 listopada 1891 roku, proboszcz parafii św. Marcina, ks. Jan Lewicki zwrócił się do wiernych, aby wzorem patrona zrobili coś dla ubogich. Na apel proboszcza odpowiedział jeden z poznańskich cukierników - Józef Melzer. Upiekł trzy blachy rogali i przyniósł pod kościół. Bogaci kupowali rogale, a biedni dostawali za darmo.
6
W następnych latach do pana Józefa dołączyli inni cukiernicy, aby każdy tego dnia mógł najeść się do syta.
W 1901 roku zwyczaj wypieku rogali przejęło Stowarzyszenie Cukierników.
7
Po I wojnie światowej do tradycji obdarowywania biednych powrócił Franciszek Rączyński.
Po II wojnie światowej tradycję wznowił Zygmunt Wasiński i przetrwała do dziś.
8
Powstaniu rogali towarzyszyły legendy.
Jedna z nich mówi, że dawno, dawno temu rogala wyśnił jeden z poznańskich piekarzy. Zobaczył on we śnie św. Marcina, jadącego na koniu, który zgubił jedną podkowę. Piekarz postanowił, że właśnie w takim kształcie będzie wypiekał ciasto.
9
Inna legenda opowiada o przyjeździe rzymskiego legionisty, który napotkał na swej drodze półnagiego żebraka. Legionista zdjął swój płaszcz, przedarł go i połowę oddał biedakowi.
O tej historii usłyszał jeden z poznańskich cukierników, którego wzruszyła opowieść o dobroci żołnierza i sam postanowił też pomagać biednym. Znalazł na ulicy podkowę należącą do konia wspaniałomyślnego jeźdźca, postanowił wypiekać słodkie ciastka w kształcie podkowy i rozdawać je biednym.
10
Tym piekrzem był Józef Melzer, który podkowę i pomysł na rogala wymodlił sobie.
Podobno w przeddzień odpustu usłyszał na dziedzińcu stukot końskich kopyt. Wyjrzał i zobaczył rycerza w lśniącej zbroi na siwym koniu. Przez całą noc piekł ciasteczka z nadzieniem makowym i bakaliami, w kształcie podkowy. Rano, po mszy odpustowej w parafii św. Marcina, rozdał swoje rogaliki biednym.
11
Tym rycerzem, o którym mówi legenda był św. Marcin.
Święty Marcin - Marcin z Tours - biskup Tours, święty Kościoła Katolickiego i Prawosławnego, Wyznawca (postać otoczona kultem pośmiertnym, która zmarła śmiercią naturalną). Wspomnienie liturgiczne w Kościele Katolickim obchodzone jest 11 listopada. Święty Marcin jest patronem dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, krawców, kowali, młynarzy, tkaczy, podróżników, więźniów, właścicieli winnic, żebraków i żołnierzy. W ikonografii zachodniej przedstawiany jest jako legionista na białym koniu, dający część swego płaszcza żebrakowi.
12
Jednak tradycja wypieku rogali wywodzi się prawdopodobnie z czasów pogańskich, kiedy to podczas jesiennego święta składano bogom ofiary z wołów lub w zastępstwie wołu, ciasta zwiniętego na kształt jego rogu.
Kościół łaciński przejął ten zwyczaj, łącząc go z postacią św. Marcina.
13
Aby cukiernia mogła używać nazwy "rogale świętomarcińskie", musi uzyskać certyfikat Kapituły Poznańskiego Tradycyjnego Rogala Świętomarcińskiego.
W 2015 roku certyfikat taki uzyskało 101 piekarni i cukierni.
14
W 2008 roku nazwa "rogal świętomarciński" została wpisana do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych w Unii Europejskiej.
15
Szacuje się, że co roku w pierwszej połowie listopada Poznaniacy zjadają około 600 ton rogali. W Dniu Świętego Marcina średnio sprzedaje się około 250 ton tego smakołyku.
W 2018 roku Stanisław Butka, starszy Cechu Cukierników i Piekarzy w Poznaniu oraz prezes grupy producenckiej rogali świętomarcińskich ocenił, że zjedzono tych rogali około 700 ton.
16
Na Starym Rynku mieści się Rogalowe Muzeum Poznania, poświęcone tradycji tego wypieku.
W 2011 roku rozpoczęto (przez Centrum Kultury Zamek) emisję dukata lokalnego - Rogal Marciński. Dukaty były honorowane w wybranych punktach miasta od 11 listopada do 31 grudnia 2011 roku.
17
Niestety wyrób ten jest bardzo wysokokaloryczny.
Jeden rogal świętomarciński dostarcza aż 850 kcal.
