Ciekawostki o Winstonie Churchillu

Blenhein Palace jest posiadłością ziemską w hrabstwie Oxfordshire i jako jedyny w Anglii obiekt tego typu nosi nazwę "Palace", choć nie jest własnością królestwa ani władzy kościelnej.

Jego ojciec, lord Randolph Churchill (młodszy syn 7. księcia Marlborough), był wpływowym politykiem Partii Konserwatywnej. Matka, Jeanette Jerome była córką amerykańskiego finansisty Leonarda Jerome'a.

Bardziej związany był z nianią, Elisabeth Anne Everest, w której jako dziecko miał oparcie. Bardzo kochał matkę i kiedy przebywał w Harrow School, szkole z internatem, często pisał do niej listy, w których prosił, aby przekonała ojca do zabrania go stamtąd. Matka rzadko go odwiedzała.

W Harrow School poznano go z jego niezależnej i buntowniczej natury, gdzie z tego powodu dość często był karany.

Osiągał dobre wyniki z języka angielskiego i historii. Nie lubił gry w piłkę nożną i krykieta.

Pobyt w tej szkole przypłacił załamaniem psychicznym i po dwóch latach pobytu w niej, po rehabilitacji, został przeniesiony do innej.

Do szkoły zdawał trzy razy i dopiero za trzecim podejściem udało mu się do niej dostać. Szkołę ukończył w 1895 roku i jako podporucznik w 4 regimencie huzarów Królowej został wysłany do brytyjskich Indii. Tam krótko po przybyciu dotkliwie zranił się w ramię. Ta kontuzja dokuczała mu przez całe życie. Ponieważ jego pobyt w Indiach ograniczał się głównie do gry w polo, z braku możliwości udziału w walkach, Churchill poświęcał się czytaniu książek.

Stamtąd przesyłał do "Daily Graphic" relacje w formie listów, które nosiły nazwę "listów z frontu", co dało początek jego pracy dziennikarskiej. Swoje obserwacje i spostrzeżenia z Kuby opisał potem po latach we wspomnieniach "My Early Life".

Pojechał na Bałkany, by relacjonować wojnę grecko-turecką. Później po krótkim pobycie w Anglii powrócił do Indii, gdzie wraz ze swoim regimentem tłumił powstanie Pasztunów (jedna z głównych grup etnicznych Pakistanu). Z zapisów historycznych wynika, że poczynania regimentu wobec Pasztunów należały do okrutnych. Z tych działań wojskowych również sporządzał relacje tekstowe, które przesyłał do gazet. Po powrocie do Anglii napisał i wydał swoją pierwszą książkę - The Story of The Malakand Field Force.

Relacje z niej zdawał w swojej korespondencji do Morning Post, a gdy wrócił do Anglii rozpoczął pisanie dwutomowego dzieła The River War, które zostało opublikowane w 1899 roku.

Wystartował w wyborach uzupełniających w okręgu Oldham z ramienia konserwatystów, zajął trzecie miejsce i nie wszedł do Parlamentu.

Pociąg, którym podróżował, wpadł w zasadzkę. Biorąc udział w odblokowywaniu torów Churchill został ranny. Wkrótce trafił do niewoli burskiej i osadzono go w obozie jenieckim w Pretorii. Udało mu się stamtąd zbiec i wspólnie z angielskim zarządcą kopalnianym, przeszedł 480 km i trafił do Lourenco Marques w portugalskim Mozambiku.

Po powrocie do Anglii Churchill szybko przyłączył się do armii generała Bullera i brał udział w zdobywaniu Pretorii. Był jednym z pierwszych Brytyjczyków, którzy wkroczyli do Pretorii. O tej wojnie Churchill napisał dwie książki: London to Ladysmith via Pretoria i Ian Hamilton's March. Książki te posłużyły w promocji autora, który ponownie podjął próbę zaistnienia w polityce.

Nie pojawił się na posiedzeniu inauguracyjnym Izby Gmin, gdyż zaangażował się w cykl wykładów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, za które otrzymał 10 tys. funtów. Była to niebagatelna kwota dla niezbyt bogatego Churchilla, zważywszy, że ówcześni parlamentarzyści nie pobierali żadnego uposażenia.

Churchill uczestniczył też w obiedzie z wiceprezydentem Roosveltem, ale panowie nie rozmawiali ze sobą.

W kolejnych wyborach kandydował w okręgu Manchester North West i wygrał je. Został podsekretarzem stanu w ministerstwie ds. kolonii.

Nowy premier mianował go Przewodniczącym Zarządu Handlu i jako nowo wybrany minister musiał zrezygnować ze swojego miejsca w okręgu wyborczym i zostać ponownie wybranym w innym. Wybrano go w okręgu Dundee.

Gdy doszło do strzelaniny między Szkocką Gwardią a łotewskimi anarchistami, Churchill, który udał się na miejsce strzelaniny, zezwolił Gwardii na użycie broni, nie dopuścił na miejsce zdarzeń straży pożarnej i dał się tam sfotografować, co wywołało ogromną aferę.

Na dworcu w Bristolu został za to wychłostany szpicrutą przez jedną z nich.

Zreformował Royal Navy, wyposażył ją w najnowocześniejszy sprzęt, m.in. lotnictwo morskie, jako paliwo okrętowe wprowadził ropę naftową zamiast węgla. Opowiedział się też za wzmożoną ochroną brytyjskich interesów na polach naftowych Mezopotamii, która podlegała jeszcze Imperium Osmańskiemu.

Niepowodzenia na froncie spowodowały podanie się Churchilla do dymisji i opuszczenie rządu.  Zaciągnął się on ponownie do armii i przez kilka miesięcy dowodził batalionem na froncie zachodnim.

Jako minister uzbrojenia, a później minister wojny, zdecydował o interwencji Brytyjczyków w rosyjskiej wojnie domowej. Jednak interwencja nie spotkała się z aprobatą społeczeństwa i polityków i w 1920 roku oddziały brytyjskie zostały ewakuowane z Rosji.

W 1920 roku wydał rozkaz użycia ich podczas powstania Kurdów i Arabów w Iraku, który był od niedawna poddanym władzy brytyjskiej.

Był jednym z sygnatariuszy traktatu angielsko-irlandzkiego, powołującego Wolne Państwo Irlandzkie.

W czasie jego pobytu w szpitalu okazało się, że upadł rząd, a Partia Liberalna zaczęła się rozpadać. W wyborach do Parlamentu jego kandydatura przepadła, a sam Churchill stwierdził, że "pozostał bez urzędu, bez miejsca w Parlamencie, bez partii i bez wyrostka". Opuścił Partię Liberalną i powrócił do konserwatystów, ale w kolejnych wyborach wystartował jako kandydat niezależny. Wygrał wybory generalne w okręgu Epping i po dwuletniej przerwie zasiadł ponownie w Izbie Gmin.

Sukces tego przedsięwzięcia spowodował ogromną deflację, bezrobocie i strajki górników. Churchill sam przyznał, że była to jedna z najgorszych jego decyzji.

Twierdził, że "jeśli państwo nie złamie strajku generalnego, to strajk generalny złamie państwo".

Napisał wtedy biografię swojego słynnego przodka Johna Churchilla, 1. księcia Marlborough, oraz Historię Anglików, wydaną dopiero w latach 50.

Appeasement było polityką ustępstw prowadzoną przez rząd Wielkiej Brytanii premiera Neville'a Chamberlaina, a później także prze rząd francuski w latach 1935-1939 wobec państw Osi: III Rzeszy i faszystowskich Włoch.

Jednak po ataku Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję w 1940 roku, rząd Chamberlaina podał się do dymisji, a ustępujący premier na swego następcę wskazał Churchilla. Tego samego dnia król Jerzy VI powierzył mu misję tworzenia rządu.

Odparcie powietrznej ofensywy Luftwaffe w bitwie o Anglię przysporzyło mu bardzo wielu zwolenników. Wspierał on także ruch oporu w okupowanej Europie. Na jego polecenie utworzono Zarząd Operacji Specjalnych - brytyjskiej tajnej agencji rządowej, której zadaniem było m.in. prowadzenie wojny nieregularnej (dywersji, sabotażu, operacji specjalnych, wspomaganie ruchu oporu w krajach Europy oraz prowadzenie działań także na Bliskim i Dalekim Wschodzie). Aby zachęcić Brytyjczyków do poświęceń, Churchill wykorzystywał swój niewątpliwy talent mówcy. Wiele jego wypowiedzi z tego okresu przeszło do historii.

Naziści umieścili jego nazwisko na liście wrogów III Rzeszy, w tzw. Czarnej Księdze.

Był to pierwszy krok w kierunku utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Wielka Trójka posiadała decydujący wpływ na ustalanie działań wojennych i powojennego porządku świata (Jałta w lutym 1945 roku, gdzie ustalono podział stref wpływów w Niemczech i Europie i Poczdam - lipiec-sierpień 1945 - gdzie powtórzono ustalenia z Jałty).

Podjął nawet starania prawne, administracyjne i finansowe, aby ją uniemożliwić.

Ponownie objął urząd premiera w 1951 roku.

Był pomysłodawcą utworzenia "Stanów Zjednoczonych Europy", wspierał sojusz z Francją, która dzięki jego staraniom uzyskała stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Jednak powiedzenie to zaczerpnięte było najprawdopodobniej z poematu Wasilija Rozanowa "Apokalipsa naszych czasów" z 1918 roku.

Wewnętrzne sprawy kraju zeszły na dalszy plan.

Przestał też być liderem Partii Konserwatywnej i całkowicie wycofał się z czynnego życia politycznego.

Pobrali się w 1908 roku w St. Margaret's Church w Westminsterze. Mieli pięcioro dzieci - jednego syna, Randolpha Fredricka Edwarda i cztery córki: Dianę, Sarah, Marigold i Mary. Tradycje polityczne rodziny zostały zachowane w następnych pokoleniach.

Ethel Barrymore została laureatką Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie z 1944 roku "Nic oprócz samotnego serca", gdzie wystąpiła u boku Cary'ego Granta.

Tam pisał, malował i podziwiał czarne łabędzie.

Po jego śmierci obrazy skatalogowano. Wiele z nich znajduje się w prywatnych kolekcjach. Na aukcjach obrazy Churchilla osiągają ceny do miliona dolarów.

Preferował spotkania i obiady w Ritzu, Savoy Grill lub w stołówce Izby Gmin.

Churchill bardzo dużo czytał, głównie książki historyczne, i bardzo dużo pisał. Jego literaturę można podzielić na trzy kategorie: prace dotyczące własnej rodziny, prace autobiograficzne oraz wczesne zapiski reporterskie i wielotomowe opracowania historyczne, które przyniosły mu najwięcej uznania.

Jako premier stwarzał dogodne warunki do rozwoju nauki, wspierał rozwój technologiczny. Przyjaźnił się z przedstawicielami świata nauki. Sam, już na początku służby wojskowej w Indiach, czytał książki popularnonaukowe i naukowe, pisał też eseje o życiu we Wszechświecie, o zagadnieniach eksploracji Układu Słonecznego czy o perspektywach opanowania reakcji syntezy jądrowej.

Był człowiekiem bardzo emocjonalnym, skorym do płaczu, nawet w sytuacjach publicznych. Prasa brytyjska po latach określała go jako najbardziej płaczliwego polityka w historii.

Zamiłowanie do whisky zrodziło się w Indiach i Afryce, gdzie dolewał tego trunku do wody, aby uniknąć zatrucia. Jego ulubionymi alkoholami były czarny i czerwony Johnnie Walker. Najchętniej palił cygara marki Romeo Y Julieta rozmiar Julieta No.2. Ten rozmiar teraz nazywany jest churchill. Był również miłośnikiem tabaki, a głównie Western Glory firmy Gawith & Hoggarth.

Obywatelstwo to przyznano mu w 1963 roku, jednak ze względu na stan zdrowia nie mógł uczestniczyć w ceremonii, gdzie zastąpił go jego syn.

Jego pogrzeb był pierwszym publicznym pogrzebem osoby spoza rodziny królewskiej od 1914 roku. Odbył się w katedrze Świętego Pawła. Churchill został pochowany w St. Martin Church w Bladon, w okolicach Woodstock, w niewielkiej odległości od Blenheim Palace, gdzie się urodził.

Portret przedstawiał siedzącego na krześle premiera. Oficjalna prezentacja obrazu odbyła się 30 listopada w Pałacu Westminsterskim w trakcie uroczystości z okazji 80. urodzin Churchilla, w obecności 2500 gości.

Obraz bardzo nie podobał się Winstonowi, uznał go za złośliwość. Po tej oficjalnej prezentacji obraz nigdy już nie był publicznie prezentowany, prawdopodobnie został spalony przez prywatną sekretarkę Clementine Churchill.