Ciekawostki o Juliuszu Cezarze

Pochodził z rodziny miejskich patrycjuszy o średnich wpływach politycznych w mieście. Jego rodzicami byli Gajusz Juliusz Cezar Starszy i Aurelia Kotta.

W roku 85 p.n.e. zmarł nagle jego ojciec, przez co szesnastoletni Juliusz musiał zostać głową rodziny.

Nie ma jednoznacznych dowodów jednak przesłanki opiera się relacjach Plutarcha. Obecna wiedza medyczna skłania się jednak że za przyczyny napadów polityka była odpowiedzialna malaria, pasożytnicza choroba mózgu lub hipoglikemia.

Uzyskał to stanowisko pod koniec 87 lub na początku 86 roku p.n.e.

Był to najwyższy w Rzymie kapłan, sprawujący pieczę nad całym życiem religijnym. Urząd ten zapewniał również znaczne wpływy polityczne co było dla Juliusza Cezara najważniejsze.

Kornelia była pierwszą żoną Juliusza Cezara, zawierając związek małżeński miała 14 lat. Z tego małżeństwa pochodziło jedyne prawowite dziecko Cezara, Julia. Małżeństwo z Kornelią trwało około trzynastu lat, zmarła nagle w roku 69 lub 68 p.n.e. Przyczyny zgonu nie są znane jednak najczęściej wysuwa się hipotezę że mogła umrzeć przy porodzie.

Po śmierci Kornelii już w następnym roku ożenił się z Pompeją, z którą rozwiódł się sześć lat później w wyniku skandalu obchodów święta Bona Dea, którym Pompeja przewodziła. Obchody święta były zarezerwowane wyłącznie dla kobiet, lecz w roku 62 p.n.e. na teren świątyni przedostał się niejaki Klodiusza, przebrany za kobietę w celu uwiedzenia Pompeji. Klodiusz został zdemaskowany a afera, która wybuchła w związku z obrażeniem bogini wstrząsnęła całym Rzymem.

Dwa lata po rozwodzie z Pompeją Cezar ożenił się z młodszą o 24 lata Kalpurnią, która pozostała jego żoną aż do tragicznej śmierci Cezara.

Udało mu się skonsolidować rozproszone rzymskie oddziały, zebrać najemników i odeprzeć agresorów, którym przewodził Mitrydates VI Eupator.

Objął stanowisko namiestnika prowincji Hispania Ulterior, gdzie postanowił podbić dotychczas nie zajęte przez Rzym regiony. Po początkowych trudnościach przyłączył nowe tereny oraz zyskał tytuł imperatora.

Stanowisko konsula było jednym z dwóch najwyższych stanowisk w republice. Kadencja trwała rok a zakresem obowiązków była szeroko pojęta polityka zagraniczna. Pomimo niechęci i licznych aktów korupcji wycelowanej w Cezara, objął on urząd pokonując konserwatystę Marka Kalpurniusza Bibulusa. Stanowisko to obejmował jeszcze czterokrotnie, w roku 48, 46, 45 i 44 p.n.e.

Choć ofensywa przeciw Brytom prowadzona w latach 54-53 p.n.e. nie przyniosła wymiernych korzyści to zyskał on uznanie za przeprowadzenie tak trudnej logistycznie operacji wojskowej. Pomimo sukcesu w karierze Juliusz Cezar doświadczył straty znacznie bardziej istotnej - gdy przebywał na Wyspach Brytyjskich zmarła jego córka Julia.

Rozprawił się z powstańcami w sposób brutalny, krwawy ale skuteczny. Na korzyść imperatora działały wewnętrzne podziały wewnątrz galijskich frakcji, które pomimo podobnej liczebności wojsk nie były w stanie stawić czoła rzymskim legionom. Dokładny wynik nie jest znany, Plutach twierdził, że Cezar walczył z trzema milionami wrogów z czego milion zgładził a milion zniewolił, podporządkowując sobie jednocześnie 300 klanów i niszcząc 800 miast. Liczby te są na pewno przeszacowane.

Cezar wykazywał się jednak honorowym i rycerskim podejściem darując życie pokonanym przeciwnikom, co odróżniało go od zachowania Pompejusza, który pojmanych skazywał na śmierć. Cezar oferował również wymierne korzyści swoim byłym przeciwnikom w wypadku, gdy ci chcieli go poprzeć. W ten sposób szybko zyskał sobie stronników w senacie a szala zwycięstwa przechyliła się na jego stronę. Po zwycięskiej bitwie Cezar na rok zyskał stanowisko dyktatora.

Szukając ratunku po drugiej stronie Morza Śródziemnego, w Aleksandrii wpadł jednak w najgorsze możliwe położenie. Ówczesny władca  Egiptu, Ptolemeusz XIII obawiając się szkodliwych wpływów rzymskiego dowódcy kazał Pompejusza zamordować. Według legendy, gdy Cezar dotarł do Aleksandrii wręczono mu głowę przeciwnika, a ten ujrzawszy ją zapłakał i ucałował ją w czoło.

Tak zwana wojna aleksandryjska toczyłą się miedzy stronnikami Ptolemeusza XIII a jego siostrą Kleopatrą VII, której Cezar obiecał sprawowanie władzy na równi ze swoim bratem. Doradcy Ptolemeusza, Pothejnosowi nie spodobał się ten pomysł i uznał, że dysponując armią 20 tysięcy żołnierzy z łatwością pokona 4-tysięczną armię Cezara. Będący w potrzasku Cezar wezwał po posiłki, które dotarły zarówno z Rzymu jak i z Syrii oraz Judei. W decydującym starciu Ptolemeusz XIII zginął a królową Egiptu została Kleopatra.

Był on ostatnim władcą starożytnego Egiptu i zginął na rozkaz Oktawiana Augusta, gdy ten najechał Egipt w 30 r. p.n.e. Prawdopodobnie na zlecenie Oktawiana zamordowano również Kleopatrę, choć według Plutarcha popełniła ona samobójstwo.

Bitwa ta rozegrała się po zakończeniu wojny aleksandryjskiej i opuszczeniu przez Cezara Egiptu. Nie był to jednak ostatni sukces militarny Cezara przed powrotem do Rzymu.

Na czele 10 legionów Cezara stanęło 10 legionów Scypiona wspieranych przez 2500 jednostek jazdy numidyjskiej i 60 słoni bojowych. Według podań bitwa zakończyła się totalnym zwycięstwem Cezara, którego straty wyniosły około 50 ludzi podczas gdy połączone wojska Pompejańczyków i Numidów straciły 10 tysięcy ludzi. Po tak spektakularnym zwycięstwie powrót Cezara do Rzymu gwarantował mu niekwestionowaną władzę i splendor.

Cezar został mianowany na dyktatora w 10 najbliższych kadencjach a więc na 10 lat.

W mieście zorganizowano kilkudniowe igrzyska, festyny i zabawy a Juliusz Cezar obdarzał mieszkańców miasta licznymi łupami wojennymi. Zorganizowano również wielkie polowanie z udziałem 400 lwów, bitwę morską na Polach Marsowych Rzymu oraz wielką bitwę jeńców na terenie Circus Maximus.

Każda z armii składała się z 2000 ludzi, 2 konnych i 20 słoni bojowych. Część osób uznała takie zachowanie Cezara za przesadę a w mieście wybuchły zamieszki, które Cezarowi udało się stłumić dopiero przy pomocy kapłanów.

W tym celu rozpoczęto przesiedlanie weteranów wojen oraz rzymskiego plebsu na podbite prowincje, głównie w Galii, Azji Mniejszej i Afryce. Dodatkowo skrócono kadencję namiestników prowincji do dwóch lat, rozwiązano stowarzyszenia które mogły stać się kolebką spisków oraz przeprowadzono do końca reformę rolną.

Z jednej strony wzmocnił ją podczas swoich zwycięskich kampanii wojennych, z drugiej swoimi działaniami osłabiał on pozycję innych polityków oraz urzędów w Rzymie. To przyczyniło się do obaw o przyszłość republiki i przekształcenie jej w ustrój monarchiczny.

Tego dnia spotkali się Gajusz Kasjusz Longinus i Marek Juniusz Brutus, a podczas ich rozmowy doszli do wniosku, że pozycja Cezara niebezpiecznie się umacnia i trzeba coś zrobić by uchronić Rzym przed jego autorytarnymi rządami. W późniejszych dniach rozpoczęto rekrutację kolejnych buntowników. Liczba spiskowców nie mogła być zbyt mała, by mieli oni możliwość skutecznego przeprowadzenia zamachu jednak nie na tyle duża by dać się łatwo zdekonspirować. Według podań z tamtego okresu w terminie trzech tygodni udało się zaangażować w spisek od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu osób.

Rano opowiedziała mu o swoich obawach i prosiła by nie udawał się tego dnia do senatu. Po długich namowach Cezar zgodził się zostać w domu lecz jego najbliższy przyjaciel Decymus Juniusz Brutus namówił go ostatecznie by nie dał się przestraszyć  "potwornym wizjom kobiety" i wziął udział w obradach.

Było to hucznie obchodzone święto dedykowane rzymskiemu bogowi wojny - Marsowi. W tym dniu rzymski Senat spotkał się w Teatrze Pompejusza, nie na Forum Romanum gdzie zwykle miało to miejsce. Przyczyną zmiany miejsca obrad był remont Forum Romanum przeprowadzony na zlecenie i z funduszy Cezara.

Ze wszystkich zadanych mu ciosów tylko jeden był śmiertelny, drugie dźgnięcie w klatkę piersiową które przebiło aortę. Przyczyną śmierci była więc nadmierna utrata krwi. Pierwszy, nieskuteczny cios zza pleców zadał Cezarowi Publiusz Serwiliusz Kaska. Zaskoczony Cezar wykrzyczał w stronę zamachowca słowa “Kaska, łotrze co robisz?”. Przerażony zamachowiec zawołał o pomoc i w tym momencie na Cezara posypał się grad ostrzy.

Według Swetoniusza i Plutarcha, Cezar zachował milczenie i jedynie nakrył głowę togą, gdy ujrzał wśród zamachowców swojego przyjaciela Brutusa.

Deifikacja to przypisanie cech boskich śmiertelnikowi. Otrzymał on pośmiertnie tytuł Divus Iulius (boski Juliusz) dekretem senatu rzymskiego 1 stycznia 42 roku p.n.e.

Autorem kalendarza był grecki astronom Sosygenes a wprowadzono go w życie w roku 45 p.n.e. Kalendarz ustanawiał rok o długości 365 dni z dodatkowym dniem przestępnym co 3 lata. Dopiero w 8 roku n.e. rok przestępny wprowadzono co 4 lata. Przed wprowadzeniem kalendarza juliańskiego obowiązywał 304-dniowy kalendarz rzymski, który oddzielał poprzedni rok od następnego 61-dniowym okresem zimowym.

Kolejny, sierpnień (augustus) poświęcono w późniejszych latach Oktawianowi Augustowi.