Ciekawostki o Wiktorii Hanowerskiej

Żyła w latach 1819-1901.

Okres jej panowania określany jest w historii Wielkiej Brytanii jako epoka wiktoriańska. Epoka ta rozpoczęła się po okresie georgiańskim (nazwanym tak na cześć królów hanowerskich, Jerzego I, Jerzego II, Jerzego III i Jerzego IV) i poprzedzała okres edwardiański), a jej druga połowa nakłada się na początek ery Belle Epoque Europy kontynentalnej.

Jej panowanie było dłuższe niż panowanie jakiegokolwiek wcześniejszego monarchy brytyjskiego.

Był to także okres wielkiej ekspansji Imperium Brytyjskiego.
W 1876 roku brytyjski parlament przegłosował przyznanie królowej Wiktorii dodatkowego tytułu cesarzowej Indii.

Gdy Wiktoria miała jedenaście lat, na zapalenie płuc zmarł jej ojciec. Po śmierci ojca w 1820 roku, Wiktoria wychowywana była pod ścisłym nadzorem matki oraz Johna Conroy'a - zarządcy domu księżnej Kentu. Księżna Kentu i Conroy opracowali skomplikowany i ścisły system zasad wychowania młodej Wiktorii - System Kensington (nazwa pochodzi od Pałacu Kensington w Londynie, gdzie mieszkali przed wstąpieniem Wiktorii na tron). System miał na celu uzależnienie młodej księżniczki od swoich mentorów w zakresie przyszłych wpływów i władzy. Wiktorii nigdy nie pozwolono rozstawać się z matką (dzieliła z nią sypialnię, nawet wtedy, gdy została królową), wychowawcą i guwernantkami (baronową Lehzen i księżną Notrhumberland). Była trzymana w izolacji od innych dzieci, a jej matka i Conroy ściśle monitorowali i rejestrowali każde jej działanie i kontrolowali z kim mogła się spotykać.

Po śmierci ojca, króla Jerzego IV, na tronie zasiadł książę Clarence, który został królem Wilhelmem IV. Nie posiadał on legalnego potomstwa, dlatego Wiktoria została następczynią tronu. Wiktoria była małoletnia, dlatego Parlament uchwalił  w 1830 roku Akt o regencji, zgodnie z którym do czasu uzyskania pełnoletności przez Wiktorię, regentką zostałaby jej matka.  Król Wilhelm nie darzył sympatią matki Wiktorii, dlatego powiedział ponoć, że prosi Boga, aby mógł dożyć 18 urodzin Wiktorii, żeby jej matka nie została regentką.

Jej pierwszy nauczyciel, wielebny George Davys, dziekan Chester uczył ją Pisma Świętego - księżna Kentu po każdej lekcji sprawdzała wiedzę córki.
Pierwszym językiem Wiktorii (Driny, tak nazywała ją rodzina) był język niemiecki, gdyż matka i opiekunka nim się posługiwały. Języka angielskiego zaczęła uczyć się w wieku trzech lat.

Jej lekcje obejmowały francuski, niemiecki, włoski, łacinę i grekę.
Istniał ścisły harmonogram edukacji Wiktorii. Lekcje poranne rozpoczynały się punktualnie o 9:30 z przerwą o 11:30. Lekcje były wznawiane po południu o 15:00 i trwały do 17:00.

Wiktoria i Albert byli blisko spokrewnieni (jej matka i jego ojciec byli rodzeństwem). Gdy spotkała go ponownie cztery lata później, zakochała się w nim. Mając świadomość, że Albert nie będzie miał odwagi poprosić o rękę królowej Wielkiej Brytanii, ona zaproponowała mu małżeństwo.

Ślub odbył się w Kaplicy Królewskiej w St. James's Palace. Albert nazywany był księciem-małżonkiem, choć oficjalnie tytuł ten otrzymał dopiero w 1857 roku. Nigdy nie otrzymał żadnego parowskiego tytułu.
Ich małżeństwo było udane i szczęśliwe. Oprócz tego, że Albert był towarzyszem życia królowej, wywierał też duży wpływ na życie polityczne Wielkiej Brytanii. Był ważnym doradcą politycznym królowej Wiktorii.