Ciekawostki o Karolu Szymanowskim

Żył w latach 1882 - 1937.

Pochodził ze starej polskiej rodziny Korwin-Szymanowskich z Mazowsza - początkowo herbu Jezierza, a potem Ślepowron.
Pradziad Karola, Dominik, zagrożony utratą majątków po upadku powstania kościuszkowskiego, zmuszony był do opuszczenia Warszawy i zamieszkania w majątku żony, Franciszki z Rościszewskich na Ukrainie naddnieprzańskiej, w Tymoszówce.
Dom, w którym Karol przyszedł na świat wybudowany był w stylu Ludwika XIII, posiadał m.in. salę w stylu Ludwika XV, jadalnię, salony: różowy, bilardowy i biblioteczny. Obok budynku mieścił się park.

Ojciec grał na wiolonczeli i fortepianie, także brat Karola (Feliks, był pianistą) i jedna z sióstr (Stanisława, była sopranistką) zajmowali się muzyką. Dwie pozostałe siostry zajmowały się poezją, tłumaczeniami i malarstwem.

Początkowo uczył go ojciec, później uczęszczał do lokalnej szkoły muzycznej, gdzie jego wuj, Gustaw Neuhaus odkrył jego talent kompozytorski.

Przez pierwsze dwa lata studiował kompozycję, kontrapunkt i harmonię.
W czasie studiów w Warszawie poznał Pawła Kochańskiego, Artura Rubinsteina, Grzegorza Fitelberga, Stanisława Ignacego Witkiewicza "Witkacego" i Stefana Żeromskiego.
Później na dwa lata wyjechał do Berlina, gdzie poznał Richarda Straussa i jego twórczość.
Wywarła ona na nim ogromne wrażenie i miała wpływ na jego kompozycje w pierwszym etapie twórczym.

Pierwszą podróż do Włoch odbył w 1905 roku z Witkacym , który po podróży zerwał z kompozytorem znajomość.
Wielokrotnie bywał też w Berlinie, Wiedniu i Lipsku.
Wspólnie z Grzegorzem Fitelbergiem, Ludomirem Różyckim i Apolinarym Szeluto założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich, a koncerty kompozytorskie członków spółki odbywały się w Warszawie i Berlinie.

W podróż tę udał się ze Stefanem Spiessem, przemysłowcem, mecenasem sztuki, przyjacielem, który finansował działalność kompozytorską Karola.
Stefan Spiess wraz ze swoja matką sfinansował dwa koncerty Szymanowskiego w Berlinie i Wiedniu, dzięki czemu podpisał on wieloletni kontrakt wydawniczy z wiedeńską "Universal Edition".

Był to dla niego jeden z najbardziej płodnych okresów twórczych.
Skomponował wtedy m.in III symfonię, I Koncert skrzypcowy i I Kwartet smyczkowy.
Rodzina utraciła swój majątek w Tymoszówce w wyniku bolszewickiej rewolucji.

Willę tę kupił jego szwagier, Stefan Bartoszewicz dla rodziny Szymanowskich.
Skomponował tam m.in. pieśni do cyklu wierszy Juliana Tuwima pod nazwą "Słopiewnie" (był to moment rozpoczęcia nowego etapu jego twórczości), oraz eseje o Igorze Strawińskim i Fryderyku Chopinie.

W stolicy zaczął odnosić pierwsze wielkie sukcesy artystyczne.
W 1927 roku objął kierownictwo Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego, a trzy lata później został jego pierwszym rektorem.
Swoim studentom starał się zapewnić jak najlepsze warunki kształcenia sprowadzając znakomitości ze świata muzycznego.

Pisał głównie teksty publicystyczne, ale napisał też dwie powieści i wiele innych dzieł literackich, jednak były to głównie szkice.
Wyjątek stanowi zachowana we fragmentach powieść "Efebos".

Jego skłonności w kierunku erotyzmu dostrzeżono dość wcześnie i w rodzinie zaczęto go uważać za człowieka "zepsutego".
Zaczęto też ostrzegać młodych ludzi przed jego towarzystwem.
W okolicach trzydziestego roku życia skłonności artysty przerodziły się w jawny homoseksualizm.

Borys Kochno był młodym Rosjaninem, który w 1917 roku uciekł wraz z matką z ogarniętej rewolucją Moskwy.
Zatrzymali się w Jelizawetgradzie, gdzie Borysa poznał i obdarzył uczuciem Szymanowski.
Dedykował mu kilka swoich wierszy, podarował mu także rosyjski przekład jednego z rozdziałów swej powieści "Efebos" - rozdział "Uczta", który pozostał jednym z nielicznie ocalałych fragmentów powieści (maszynopis powieści spłonął podczas Powstania Warszawskiego).
Spotkanie z Szymanowskim zdecydowało o wyborze drogi życiowej Borysa Kochno, rozbudzając jego zainteresowanie muzyką i poezją.

Wyprowadził się z Warszawy do Zakopanego, by przebywać w zdrowszym środowisku, wyjeżdżał też na leczenie do Szwajcarii.
W Zakopanem zamieszkał w willi "Atma", skąd kierował Akademią Muzyczną w Warszawie.
Powikłaniem choroby było uszkodzenie gardła, które praktycznie uniemożliwiało mu jedzenie.

Pogrzeb kompozytora odbył się w Krakowie, gdzie został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce.
Serce artysty zostało umieszczone w kaplicy Sióstr Sercanek w kościele św. Krzyża w Warszawie, gdzie spłonęło 6 sierpnia 1944 roku wraz z kaplicą w czasie Powstania Warszawskiego.