Fryderyk Chopin, genialny polski kompozytor okresu romantyzmu i jeden z najsławniejszych pianistów swoich czasów. W Paryżu nazywano go Chopinetto, George Sand mówiła o nim Chop, dla Heinego był Rafaelem fortepianu, a Liszt i Berlioz nazywali go geniuszem.
Mikołaj Chopin był spolonizowanym Francuzem. Był nauczycielem języka francuskiego i guwernerem. To właśnie w "pracy" poznał swoją przyszłą żonę i matkę Fryderyka - Teklę.
Emilia zmarła w bardzo młodym wieku. Fryderyk najbardziej zżyty był z Ludwiką.
Żywny uczył Chopina przez sześć lat. Zaznajamiał Fryderyka z dziełami muzyki barokowej i klasycznej oraz objaśniał mu budowę utworów fortepianowych Bacha, Haydna, Mozarta i Hummla. Edukacja ta wyrobiła w Chopinie zamiłowanie do dawnych kompozytorów. Jedenastoletni Fryderyk dedykował mu skomponowany w 1821 roku Polonez As-dur. Wojciech Żywny pochowany jest na Cmentarzu Powązkowskim.
Młody Chopin grał także dla cara Aleksandra I, który przyjechał do Warszawy na obrady Sejmu. Fryderyk zagrał wtedy na nowo wynalezionym instrumencie - eolomelodikonie. Car był zachwycony, podarował artyście drogi pierścień z brylantem, który później, będąc już w Paryżu, Chopin sprzedał. Dostał też propozycję zostania nadwornym kompozytorem carskim, jednak odmówił.
Wielu biografów twierdzi, że był geniuszem uniwersalnym.
Powstały w tym czasie pierwsze poważne kompozycje: Sonata c-moll, Fantazja na tematy polskie, a także Wariacje B-dur op. 2 na temat "La ci darem la mano" z opery "Don Giovanni" Mozarta. W szkole Chopin zwolniony był z przedmiotu instrumentu ze względu na jego nieprzeciętny sposób i charakter gry.
Szybko przeprowadził się z małego mieszkania przy Boulevard Poissonniere do modnej dzielnicy Paryża.
Para istniała jako związek jedynie w plotkach, sama George Sand twierdziła, że była dla Chopina drugą matką, a trwająca z nim dziewięcioletnia przyjaźń była życiem jak w klasztornym celibacie.
Sześć kolejnych okresów letnich Chopin spędził w letniej posiadłości George Sand w Nohant i były to bez wątpienia jego najszczęśliwsze chwile w życiu po opuszczeniu ojczyzny.
Stworzył tam , m.in., Balladę As-dur, Nokturny op.48, Fantazję f-moll, Poloneza As-dur, Scherzo E-dur, Berceuse Des-dur. W Nohant bywali: Balzak, Liszt, śpiewaczka Paulina Viardot i Delacroix.
Chopin bardzo przeżył to rozstanie, a po opuszczeniu Nohant nie skomponował już żadnego znaczącego utworu.
W Londynie, w 1848 roku, odbył się ostatni publiczny koncert Chopina. Koncert zorganizowała jego uczennica, Jane Stirling, Szkotka, która darzyła Chopina miłością, proponowała mu nawet małżeństwo. Fryderyk jednak odmówił, czuł się zbyt chory i nie odwzajemniał uczuć Jane. Jane Stirling nazywana była "wdową po Chopinie".
Serce umieszczone w słoju wypełnionym alkoholem, potajemnie przemyciła do kraju jego siostra Ludwika Jędrzejewiczowa w styczniu 1850 roku.
Początkowo przechowywała słój we własnym mieszkaniu, później powierzyła go księżom misjonarzom z kościoła Świętego Krzyża. Serce zostało umieszczone w filarze nawy głównej świątyni. Umieszczono na nim zaprojektowane przez Leonarda Marconiego epitafium w formie tablicy.