Zamek w Malborku jest najpotężniejszą twierdzą średniowiecznej Europy i najznakomitszym przykładem ówczesnej architektury obronno-rezydencyjnej. Był symbolem potęgi Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, jednego z trzech największych, obok joannitów i templariuszy, chrześcijańskich zakonów rycerskich - Zakonu Krzyżackiego. Był jego stolicą i rezydencją wielkich mistrzów.
Zamek niszczony, odbudowywany, przebudowywany na przestrzeni stuleci, do dziś prezentuje się bardzo okazale i stanowi ogromną atrakcję turystyczną dla zwiedzających z całej Europy, chcących odbyć niepowtarzalną lekcję historii.
W latach 1280 -1283 wielki mistrz krzyżacki Konrad von Feuchtwangen rozpoczął budowę zamku-twierdzy na miejscu starodawnego pruskiego grodu Zantyru. Budowę przygotowywano wcześniej od wycinki lasu i gromadzenia budulca, częściowo z materiałów uzyskanych z rozbiórki starych zabudowań klasztornych grodu w Zantyrze.
W 1309 roku Malbork stał się stolicą Państwa Zakonnego. Wraz z wielkim mistrzem do Malborka przybyła duża liczba braci zakonnych, co wymagało przebudowy i rozbudowy istniejącego obiektu. Powstał Zamek Średni z wielkim refektarzem, później pałac wielkiego mistrza, a następnie Zamek Niski. Zamek, klasztor, rezydencja to trzy podstawowe funkcje uzupełnione świetnie zorganizowanym zapleczem gospodarczym i militarnym.
Były to rodzynki, daktyle, cytryny, cukierki anyżkowe (szczególnie ulubione przez braci zakonnych). Pod koniec XIV w. sprowadzali cukier w głowach oraz najdroższy w owym czasie ryż.
Sprowadzano także najlepsze gatunki win z południowej Europy i najlepsze gatunki piwa. Do dziś zachowała się w Pałacu Wielkich Mistrzów piwnica win, w której panują znakomite warunki temperaturowe do przechowywania trunków.