Ciekawostki o Paulu Gauguinie

Ojciec Paula był dziennikarzem gazety "Le National", matka zaś była córką Flory Tristan, znanej we Francji socjalistki i pisarki, jednej z pierwszych francuskich feministek. Narodziny Gauguina przypadły na burzliwy okres Wiosny Ludów. Ojciec Paula był zagorzałym antymonarchistą i z obawy przed represjami postanowił wyjechać z rodziną do Peru, gdzie mieszkali krewni matki Gauguina.

Mieszkał z matką (ojciec zmarł w podróży do Peru) w luksusowej rezydencji należącej do krewnych, w której na wystawnych przyjęciach bywali najwyżsi dygnitarze peruwiańscy. Gdy w Peru wybuchła wojna domowa Gauguin powrócił z matką do Francji.

Nauka w szkole nie szła mu dobrze, miał trudności w porozumiewaniu się z kolegami i nauczycielami. Chciał zostać marynarzem ale nie zdał egzaminu do szkoły morskiej.

Mimo początkowych trudności, Paul postanowił odbyć staż na statku handlowym, co dawało mu szansę zostania w przyszłości oficerem. Tak się też stało lecz rozwijającą się karierę przerwało powołanie do wojska, i z marynarki handlowej został przeniesiony się do marynarki wojennej.

Po 28 miesiącach służby dostał urlop z prawem do przedłużenia go. Po powrocie do Paryża zwrócił się o pomoc w znalezieniu pracy do zaprzyjaźnionego z rodziną Gustave'a Arosy. Dzięki jego protekcji otrzymał pracę maklera giełdowego i doskonale wywiązywał się z powierzonych mu zadań. Gustav Arosa był człowiekiem interesów, miłośnikiem sztuki i kolekcjonerem obrazów Delacroix, Daumiera i Courbeta, ilustrował też książki. Jego młodsza córka brała lekcje rysunku a Gauguin często towarzyszył jej podczas plenerów, podejmując pod jej okiem pierwsze próby artystyczne.

Mette była Dunką, guwernantką Marii Heegraad, córki bogatego przemysłowca z Kopenhagi. Obie panie Gauguin spotykał w przytulnym pensjonacie, w którym się stołował. Po kilku miesiącach od pierwszego spotkania Paul się oświadczył. Narzeczona była protestantką i zgodnie z jej życzeniem ślub odbył się w kościele luterańskim. W pracy Gauguinowi wiodło się znakomicie, awansował, więc młoda para mogła sobie pozwolić na zamieszkanie w komfortowym apartamencie. Gauguin zaczął też kolekcjonować cenne przedmioty - stare fajanse i wschodnie kobierce.

Zaprzyjaźnił się jednak w pracy z Emile'em Schuffeneckerem, którego marzeniem było zostać malarzem. Razem z nim Paul zapisał się na zajęcia z rysunku i malarstwa do Academie Colarossi, często również bywali w Luwrze. Gauguin każdą wolną chwilę spędzał na rysowaniu. Chętnie szkicował Mette a później synka Emile. Jego pierwsze prace z tego okresu zostały pozytywnie ocenione. W tym okresie Gauguin zetknął się z malarstwem Maneta.

Schuffenecker znał malarzy z kręgu impresjonistów i przedstawił Gauguina Pissarro. Malarz przekonywał Paula aby skupił się na analizowaniu zależności między kolorem a światłem i aby wyeliminował ze swej palety czerń.

Tam poznał: Edgara Degasa, Paula Cezanne'a, Alfreda Sisleya, Claude'a Moneta, Pierre'a Auguste'a Renoira.

Powodziło mu się znakomicie, kilka razy zmieniał mieszkania, w końcu przeniósł się do luksusowej willi. Kupował sporo obrazów impresjonistów, które zdobiły ściany jego domu. Zaczął się również interesować rzeźbą.

Stracił pracę i musiał przenieść się z rodziną na prowincję, do Rouen, do skromnego domu. Przyzwyczajona do luksusu żona artysty źle znosiła przeprowadzkę, między małżonkami często dochodziło do konfliktów. Wreszcie Mette wyjechała z pięciorgiem dzieci do Kopenhagi. Po jakimś czasie Paul dołączył do żony, próbował w Danii znaleźć pracę, jednak interesy nie szły dobrze. Żona też musiała iść do pracy i ciągle obwiniała Gauguina o brak zaradności. Zmęczony utyskiwaniami malarz, zabierając syna Clovisa, powrócił do Paryża.

W 1886 roku artysta wziął udział w ósmej wystawie impresjonistów, na której pokazał 19 płócien. Ekspozycja ta była ostatnim wspólnym wystąpieniem impresjonistów i była też końcem przyjaźni Gauguina z Pissarro.

W Pont-Aven skupił wokół siebie grupę malarzy zafascynowanych jego osobowością i teoriami, którzy podobnie jak on odczuwali niechęć do naturalizmu i impresjonizmu. Do kręgu tego należeli m.in. Władysław Ślewiński, Armand Seguin, Emile Bernard, Charles Laval.

Pracował tam przy kopaniu Kanału Panamskiego. Za zarobione pieniądze wyjechał na Martynikę, gdzie zaczął rysować i malować. W warunkach tropików musiał wzmocnić kolor i zmienić technikę nakładania farby. Na Martynice poważnie zachorował na malarię i dezynterię. Aby po długotrwałym leczeniu mógł wrócić do Europy zaciągnął się jako marynarz na statek handlowy.

Do Pont-Aven przyjechał Emile Bernard zobowiązany przez Vincenta van Gogha do uściśnięcia ręki w jego imieniu Gauguinowi. Gdy Bernard namalował swoje "Bretonki na łące", Gauguin był pod wielkim wrażeniem jego malarstwa. Zmienił swój sposób malowania. Bernard przekonał go, że kolor czysty i nierozbity na drobne plamki zachowuje odpowiednią silę wyrazu, którą wzmacnia jeszcze niebiesko-czarny kontur. Pod wpływem Bernarda, Gauguin namalował "Wizję po kazaniu: walka Jakuba z aniołem". Autor chciał aby ten obraz zawisł w kościele w pobliskie wsi ale proboszcz nie wyraził zgody. Theo van Gogh wystawił tę pracę w galerii zajmującej się handlem sztuką i tam zyskała świetne przyjęcie. Gauguina ogłoszono twórcą nowego stylu a gdy Bernard pokazał później w Paryżu swoje obrazy, nazwano go uczniem i naśladowcą Gauguina.