Ciekawostki o Antonio Vivaldim

Przyszedł na świat w dość ubogiej rodzinie. Jego ojciec, Giambattista Vivaldi, z zamiłowania muzyk, początkowo zarabiał na życie jako miejski cyrulik. Grał na skrzypcach i w tym charakterze został zatrudniony w bazylice św. Marka w Wenecji jako członek orkiestry. Przypuszcza się, że posiadał rudy kolor włosów, ponieważ angażowany był do orkiestry jako "Giambattista Rossi" lub "Giambattista Vivaldi detto Rossetto". I cechę tę przekazał najstarszemu z sześciorga swoich dzieci - Antonio.

Po raz pierwszy wystąpił publicznie w 1696 roku, grając razem z ojcem w bazylice jako skrzypek. Zgodnie z panującymi wówczas zwyczajami, Antonio, jako najstarszy syn, został przeznaczony do stanu duchownego, choć nigdy nie czuł powołania do bycia kapłanem. Nauka w tym kierunku nie przychodziła mu łatwo, dlatego studia ukończył stosunkowo późno. Święcenia kapłańskie przyjął w wielu 25 lat, w 1703 roku.

Ospedale della Pieta było klasztorem, sierocińcem i szkołą muzyczną dla dziewcząt w Wenecji, działającym w XVII-XVIII wieku. W Wenecji istniały cztery podobne instytucje, a ich celem było zapewnienie domu i edukcji dzieciom, które zostały osierocone, lub których rodziny nie były w stanie ich utrzymać. Instytucje te były finansowane przez Republikę. Najzdolniejsi uczniowie zostawali członkami renomowanej orkiestry i chóru Ospedale.

Znajdująca się w Ospedale della Pieta szkoła muzyczna słynęła z doskonałego poziomu kształcenia muzycznego oraz z cotygodniowych koncertów, które gromadziły szeroką publiczność. Ze szkołą współpracował też niezwykle wówczas popularny we Włoszech kompozytor Domenico Scarlatti.

W 1705 roku został opublikowany jego pierwszy zbiór sonat a tre (sonata triowa, sonata na dwa instrumenty solowe i basso continuo), a cztery lata później nowa seria sonat skrzypcowych. W 1711 roku stworzył swój autorski cykl koncertów zatytułowany "L'Estro Armonico". Dla Ospedale della Pieta tworzył do końca życia.

Premiera miała miejsce 17 maja 1713 roku w Teatro delle Grazie w Vicenzy. Polska premiera miała miejsce w 2010 roku w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w ramach cyklu Opera Rara.

Pierwsze dwa lata spędził na dworze margrabiego Hesse-Darmstad w Mantui, gdzie zajmował się głównie komponowaniem muzyki świeckiej.

Do Wenecji powrócił w 1727 roku posiadając już prawdopodobnie ostateczną wersję swojego najbardziej znanego dzieła Il cimento dell'armonia e dell'inventione ze słynnym zbiorem Le quattro stagioni - Cztery pory roku.

Istnieje przypuszczenie, że to on sam jest ich autorem. W partyturze zaznaczono, które fragmenty sonetów odnoszą się do której części muzyki.

Skomponowane zostały około 1720 roku w Mantui, a wydane w Amsterdamie w 1725 roku z dedykacją czeskiemu hrabiemu Wenzlowi von Morzin, który był mecenasem Vivaldiego.

Niosą one programową treść wyrażaną środkami muzycznymi.  Wyróżniają się wielką ilością efektów onomatopeicznych i pomysłowym malarstwem dźwięków.

Vivaldi sławny był nie tylko w Wenecji, jego utwory były znane i podziwiane we Francji, Holandii, Austrii i w całych Włoszech.

Być może przyczyną śmierci była astma, na którą cierpiał od dzieciństwa, a gnębiła go ona przez całe życie. Słabe zdrowie posiadał  od urodzenia, bo nawet jego chrzest odbył się in casa pericoli di morte - w niebezpieczeństwie śmierci. Z powodu astmy musiał stale przebywać w domu i skarżył się, że wyruszyć z domu może jedynie płynąc gondolą lub jadąc karetą. Pogrzeb Vivaldiego odbył się 28 lipca 1741 roku, był bardzo skromny, co sugeruje, że kompozytor zmarł w nędzy.

Dopiero narastające zainteresowanie muzyką J.S. Bacha, który dokonal transkrypcji na klawesyn i organy osiemnastu koncertów skrzypcowych Vivaldiego, zwróciło uwagę na kompozytora oryginałów. Zaczęto doceniać jego muzykę, którą traktowano na równi z utworami Bacha i Handla. Wśród muzykologów obudziło się zainteresowanie Vivaldim i zaczęto poszukiwac innych jego utworów.

Jednak faktem jest, że był on bardzo płodnym kompozytorem, a niemal wszystkie jego dzieła są równie udane.

Składały się na nie partytury do 140 dzieł instrumentalnych, w tym niemal 30 kantat, 12 oper, trzy krótsze dramaty, jedno oratorium oraz wiele fragmentów różnych utworów. Spowodowało to odnalezienie wielu jego innych kompozycji w zbiorach muzycznych całej Europy. Zdarza się, że do dziś odnajdywane są nieznane dzieła Vivaldiego, które uzupełniają bogaty zbiór jego utworów, zawarty w katalogu opracowanym przez Petera Ryoma - duńskiego muzykologa, który znany jest na całym świecie jako autor tego katalogu (Ryom-Verzeichnis).

Krążyła też plotka na temat jego rzekomej kochanki, którą miała być Anna Giro. Anna Giro po raz pierwszy zaśpiewała w operze Vivaldiego w 1726 roku. Była świetną śpiewaczką i atrakcyjną kobietą, która stała się częścią świata kompozytora i niezbędną primadonną jego kolejnych oper. Po śmierci Vivaldiego z powodzeniem nadal występowała na scenie.

Zostały one nabyte najpierw przez weneckiego bibliofila Jacopo Soranzo, a później przez hrabiego Giacomo Durazzo. Odnalezione w latach 20.XX wieku manuskrypty stanowią dziś część zbiorów Foa i Giordano w Bibliotece Narodowej w Turynie.