Zwierzęta

Ciekawostki o fokach

Znaleźliśmy 18 ciekawostek na temat fok

Płetwonogie bez uszu

Wraz z uchatkowatymi i morsowatymi foki zaliczane są do płetwonogich - ssaków morskich, które pojawiły się na Ziemi około 24 milionów lat temu. Wiele cech anatomicznych łączy je z uchatkowatymi jednak różnią się tym, że nie posiadają małżowiny usznej. Na foki mówi się również foki właściwe, bezuszne lub po prostu fokowate.

Żyją w środowisku morskim i tylko jeden gatunek wyłamał się z tej klasyfikacji - nerpa bajkalska, jak sama nazwa wskazuje zamieszkuje słodkowodne jezioro Bajkał w Rosji.

1
Foki czyli zwierzęta zaliczane do rodziny fokowatych to drapieżne ssaki morskie.

Wyróżniamy dziewiętnaście gatunków fok z czego trzy można spotkać na polskich plażach.

2
Foki to zwierzęta zimnolubne, żyją w chłodnych morzach i oceanach okołobiegunowych i tych w strefie umiarkowanej.

Choć większość czasu spędzają w wodzie do życia potrzebują również lądu dlatego spotyka się je w strefach przybrzeżnych.

3
W zależności od gatunku, długość ciała fok może wahać się od 1.17 do nawet 4.9 metrów.

Ich waga jest zatem również bardzo zróżnicowana, najmniejsze gatunki ważą około 45 kilogramów podczas gdy największe nawet 2.4 tony.

4
Ich ciała są bardzo opływowe i umożliwiają im szybkie i zwinne pływanie.

Zwykle pływają z prędkością około 10 km/h ale w sytuacji zagrożenia lub polowania mogą rozpędzić się do około 30 km/h. Pływają wykonując ruchy ciała na boki i wspomagają się tylnymi płetwami które nadają im pęd. Przednie płetwy wykorzystywane są do sterowania.

5
Choć ich płetwy nadają im szybkości w wodzie, foki w środowisku lądowym poruszają się wolno i niezdarnie.

Tylna płetwa jest przymocowana do obręczy miednicowej w taki sposób, że foki nie są w stanie skierować jej w dół i wykorzystywać do chodzenia.

6
Najmniejsze foki to nerpy obrączkowane.

Zamieszkują one strefy podbiegunowe w Morzu Arktycznym, wybrzeża Grenlandii i Spitsbergenu. Spotkać je można również w Bałtyku (populacja izolowana), gdzie żyje ich około 8 tysięcy. W Polsce objęta jest ochroną gatunkową. Długość ciała nerpy obrączkowanej to 1.3 metra a waga nie przekracza 110 kilogramów.

7
Największą foką jest mirunga południowa zwana również południowym słoniem morskim.

Żyje w wodach antarktycznych i osiąga niesamowite rozmiary. Średnia długość ciała mirungi południowej to 4.5 m podczas gdy rekordowe osobniki osiągały nawet 5.8 m długości. Waga tych olbrzymów waha się od 1500 do 3000 kg a rekordowe osobniki osiągają nawet 3700 kg masy ciała. Żywią się głównie głowonogami a dietę tę uzupełniają rybami.

8
Foki nie posiadają małżowin usznych.

9
Foki oddychają za pomocą płuc ale są przystosowane do długiego wstrzymywania oddechu. Niektóre gatunki mogą przebywać w zanurzeniu nawet 40 minut.

Dzięki temu mogą nurkować na znaczne głębokości i przebywać pod wodą przez dłuższy czas. Podczas nurkowania powietrze z płuc trafia do górnych partii układu oddechowego, gdzie nie jest tak łatwo przyswajane do krwi przez co starcza na dłużej. Mechanizm ten chroni również foki przed chorobą dekompresyjną.

10
W zależności od gatunku, foki mogą stosować różne taktyki żerowania.

Niektóre z nich są filtratorami i żywią się krylem, inne zasysają małą zdobycz do otworu gębowego lub chwytają większą i rozrywają jej skórę. Niektóre gatunki, jak na przykład lampart morski stosuje wszystkie strategie żerowania jednocześnie.

11
W przeciwieństwie do uchatkowatych, foki nie szczekają w celach komunikacyjnych.

Zamiast tego chrząkają i uderzają płetwami o taflę wody.

12
Choć żyją głównie w środowisku wodnym, w celach reprodukcyjnych foki wracają na ląd lub kry lodowe.

W trakcie ciąży samice żerują bardzo intensywnie w wodach gromadząc tłuszcz by po urodzeniu nie musieć wracać do wody. Zgromadzone zapasy tłuszczu pozwalają tym zwierzętom wykarmić młode. Jedynym wyjątkiem jest tutaj foka pospolita, która po urodzeniu młodych co jakiś czas wraca do wody by się pożywić - jest to cecha charakterystyczna dla uchatkowatych.

13
Podczas karmienia młodych, samice fok nic nie jedzą a czasem nawet nie piją.

Zwykle obszary żerowania są oddalone o setki kilometrów od miejsc lęgowych. Mleko fok jest bardzo pożywne i bogate w tłuszcz, pozwala na szybkie wykarmienie i wzrost młodych oraz powrót samicy na obszary żerowania nim umrze z głodu i pragnienia.

14
Młode foki są tak dobrze odżywione mlekiem matki, że matka opuszcza je zanim osiągną dorosłość.

Mogą przeżyć bez jedzenia nawet kilka miesięcy spalając zgromadzony tłuszcz nim będą zmuszone wyruszyć na polowanie.

15
Najstarsze kopalne okazy przedstawicieli fok pochodzą z początkowego miocenu.

Zwierzęta te pojawiły się około 22 milionów lat temu. Inne kopalne okazy pochodzą z okresu 15 milionów lat temu i zamieszkiwały one północny Atlantyk.

16
Do niedawna uważano, że foki wyewoluowały od uchatkowatych i morsów. Ostatnie dowody zdają się temu przeczyć.

Według najnowszych badań foki zdają się pochodzić od wspólnego przodka - ssaka zwanego Enaliarctos, który zamieszkiwał Ziemię od 24 do 22 milionów lat temu. Zwierzę to było spokrewnione z łasicowatymi i niedźwiedziami.

17
W Bałtyku spotykamy trzy gatunki fok.

Są to: foka szara, foka pospolita i nerpa obrączkowana. Najliczniejszym gatunkiem jest foka szara, której populacja szacowana jest na około 30 tys. osobników. Najrzadziej można spotkać fokę pospolitą, szacuje się że w Bałtyku żyje około 1000 przedstawicieli tego gatunku.

18
Ośrodek badawczy w którym chroni się i bada foki nazywamy fokarium.

Na terenie Polski funkcjonuje fokarium Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego, które jest położone na Helu.