Ciekawostki o śwince morskiej

Rodzina kawiowatych obejmuje 6 rodzajów z 20 gatunkami. Współcześnie żyjącymi przedstawicielami kawiowatych są m.in. kawia domowa, mara patagońska, kawia brazylijska, kapibara wielka.
Kawie osiągają zwykle niewielkie rozmiary. Kawia domowa dorasta 20-30 cm, znacznie większa jest mara patagońska - 50-60 cm, a największa jest metrowej długości kapibara wielka - największy z gryzoni. Rodzaje wymarłe były jeszcze większe.
Kawiowate żyją w Ameryce Południowej, od Wenezueli aż po Argentynę.
Zasiedlają rozmaite środowiska. Niektóre preferują tereny otwarte, porosłe trawą (jak kawia), inne żyją w terenach górskich, zręcznie wspinając się po skałach czy drzewach (jak moko), jeszcze inne wiodą ziemno-wodny tryb życia, jak kapibary.
Żywią się pokarmem roślinnym.

Prawdopodobnie pochodzi ona od blisko spokrewnionych gatunków kawii, takich jak Cavia aperea, Cavia fulgida i Cavia tschudii, które wciąż są powszechnie spotykane w różnych regionach Ameryki Południowej.
Dzikie kawie występują na trawiastych równinach. Są to zwierzęta towarzyskie, żyjące na wolności w małych grupach (stadach), które składają się z kilku samic (loch), samca (knur) i ich młodych (szczeniąt). Stada poruszają się razem, jedząc trawę lub inną roślinność, ale nie przechowują żywności. Choć same nie kopią nor, często szukają schronienia w norach innych zwierząt, a także w szczelinach i tunelach utworzonych przez roślinność. Najbardziej aktywne są o świcie i o zmierzchu, kiedy drapieżnikom trudniej je dostrzec.

Podczas wykopalisk archeologicznych w Peru i Ekwadorze odkryto posągi datowane od około 500 p.n.e do 500 n.e. przedstawiające świnki morskie.
Lud Moche w starożytnym Peru czcił te zwierzęta i często przedstawiał świnkę morską w swojej sztuce.

Świnki morskie nadal stanowią źródło pożywienia w regionie. Wiele gospodarstw na wyżynach andyjskich hoduje te zwierzęta, żywiąc je resztkami warzyw.

Stanowią one prezenty, używane są w zwyczajowych ceremoniach społecznych i religijnych, często też przywoływane są w metaforach.
Używane są też w tradycyjnych rytuałach uzdrawiania przez ludowych uzdrowicieli (curanderos), którzy wykorzystują świnki morskie do diagnozowania chorób, takich jak żółtaczka, reumatyzm, artretyzm i tyfus.
Świnka jest ocierana o ciało chorego i postrzegana jako nadprzyrodzone medium.
Za szczególnie przydatne w diagnostyce uważane są czarne świnki morskie - zwierzę można rozciąć, a jego wnętrzności zbadać, aby określić, czy lekarstwo było skuteczne.
Metody te są akceptowane w wielu częściach Andów, gdzie zachodnia medycyna jest albo niedostępna albo nie ma się do niej zaufania.

Najstarsza znana pisemna wzmianka o śwince morskiej pochodzi z 1547 roku. Jest to opis zwierzęcia z Santo Domingo. Ponieważ zwierzęta te nie są rodzime dla Karaibów, uważano, że kawia została tam wcześnie sprowadzona przez hiszpańskich podróżników.
Nowsze wykopaliska jednak wykazały, że zwierzę musiało zostać sprowadzone na Karaiby około 500 r. p.n.e. przez wytwórców ceramiki z Ameryki Południowej.

Najwcześniejszą znaną europejską ilustracją domowej świnki morskiej jest obraz nieznanego artysty ze zbiorów National Portrait Gallery w Londynie, datowany na 1580 rok. Obraz przedstawia dziewczynę w typowym elżbietańskim stroju, trzymającą świnkę morską w skorupie żółwia.
Najstarsze zarejestrowane szczątki świnki morskiej będące częściowym szkieletem znaleziono w  Hill Hall, elżbietańskim dworze Essex. Datowane są one na około 1575 rok.

Posiada krępe ciało, krótką szyję, krótki pysk i bardzo krótkie kończyny.
Nie posiada ogona, lub jest to ogon szczątkowy.
Sierść kawi jest krótka, gruba, z delikatnym podszerstkiem - odmiany długowłose występują stosunkowo rzadko (peruwiańskie Silkie i Texel).
Długość ciała zwierzęcia waha się od 20 do 25 cm, a waga od 700 do 1200 g (niektóre rasy mogą ważyć nawet 3 kg, gdy są w pełni dorosłe).
Samce są wyraźnie większe od samic.
Dwie przednie kończyny kawi domowej zakończone są czterema palcami, a tylne trzema. Każdy palec wyposażony jest w opuszkę oraz pazur.
Na powierzchni bocznej głowy, koło nosa, a także pod brodą i koło oczu ulokowane są włosy czuciowe.

Ten typ uzębienia wymaga ciągłego ścierania. Składa się z dwóch par siekaczy, dwóch par przedtrzonowców i sześciu par trzonowców.
Siekacze żuchwy są znacznie dłuższe od ich odpowiedników w szczęce.
Między siekaczami a zębami przedtrzonowymi znajduje się diastema.
Żuchwa jest nieznacznie węższa niż szczęka.

Samce są wyraźnie większe od samic.
Przedstawiciele obu płci maja po jednej parze sutków zlokalizowanych w strefie pachwinowej.
U obu płci wygląd zewnętrznych cech płciowych jest podobny, genitalia położone są bezpośrednio koło odbytu.
Rozróżnienie płci możliwe jest głównie poprzez zbadanie zewnętrznych narządów płciowych.