Ciekawostki o Wodospadzie Iguazú

Ma ona długość 1320 km i 62 tys. km2 powierzchni dorzecza. Wypływa z przybrzeżnych gór Serra do Mar w brazylijskim stanie Parana, niedaleko Kurytyby (stolica i największe miasto stanu Parana). Rzeka płynie na zachód przez Wyżynę Brazylijską, opada po blisko 70 progach skalnych, które rozbijają jej nurt.

W dół rzeki od ujścia, Iguazu tworzy granicę między Brazylią a Argentyną. Płynąc dalej, opada z płaskowyżu tworząc wodospad Iguazu.

Rzeka Iguazu wpada do Parany w miejscu, gdzie łączą się granice Argentyny, Brazylii i Paragwaju - obszar ten znany jest jako Potrójna Granica.

W lipcu 2000 roku ponad 4 000 000 litrów ropy naftowej wyciekło do rzeki Iguazu z państwowej rafinerii ropy naftowej w gminie Araucaria, niedaleko Kurytyby.

Łącznie, brazylijska i argentyńska część parku zajmuje powierzchnię około 260 tys. ha.  Jeden z największych wodospadów świata, którym jest wodospad Iguazu, stanowi największą atrakcję obu parków narodowych, choć po stronie brazylijskiej znajduje się jedynie 20% powierzchni wodospadu, pozostałe 80% po stronie argentyńskiej.

Park zarządzany jest przez Instytut Ochrony Bioróżnorodności Chico Mendes (ICMBio).

17 listopada 1986 roku podczas konferencji w Paryżu, Park Narodowy Iguazu został wpisany na listę dziedzictwa naturalnego ludzkości i jest jednym z największych obszarów ochrony lasów w Ameryce Południowej.

Była to prawdopodobnie największa erupcja wulkanu w okresie ostatnich kilkuset milionów lat. Podłoże, po którym płynie Iguazu jest bazaltowe.

Jego wysokość waha się od 60 do 82 metrów. Przepływ wody szacowany jest na dwa do czterech tysięcy metrów sześciennych wody na sekundę.

Największą kaskadę wodospadu stanowi tzw. Diabelska Gardziel - właśnie w tym miejscu przebiega granica między Brazylią a Argentyną. Jest to najwyższy poziom wodospadu, woda spada tu z wysokości 82 metrów.

Latem 2006 roku poważna susza spowodowała zmniejszenie ilości wody w rzece Iguazu, co pociągnęło za sobą zmniejszenie ilości wody przepływającej przez wodospad do 300metrów sześciennych na sekundę do początków grudnia. Było to niezwykłe, bo okresy suche trwają tam zwykle kilka tygodni.

Zdarzały się już przypadki "wyschnięcia" wodospadu. Miało to miejsce w 1934 roku i ponownie w 1978, kiedy to podczas uporczywej suszy nurt rzeki tak opadł, że przez 28 dni przez krawędź urwiska nie popłynęła ani jedna kropla wody.

Największa ilość wody przepływa przez wodospad w okresie od grudnia do lutego. A w słoneczną pogodę nad wodospadem często tworzą się tęcze.

Na znajdujących się między progami skalnymi wychodniach skalnych rosną gęste kępy drzew i rożnych roślin, m.in. palmy, bambusy, paprocie drzewiaste, które stanowią przedsmak dżungli otaczającej rzekę. Pod drzewami kwitną begonie, ananasowate i storczykowate.

Bogata jest też awifauna - żyje tam około 400 gatunków ptaków (m.in. papugi, tukany), a także małpy, jaguary, tapiry, oceloty, mrówkojady i in.

Oba państwa bardzo dbają, aby dostęp turystów do wodospadu był ułatwiony, chociażby poprzez specjalnie zorganizowany transport bezpośredni (m.in. komercyjne porty lotnicze).

Na potrzeby turystów wybudowana została specjalna, licząca 80 metrów długości kładka, po której można przejść w pobliże największego spadku wody (Diabelskie Gardło). Pod wodospadem możliwe jest przejście wąskim podestem nad rzeką, który czasami w porze deszczowej niestety bywa przez wzbierającą wodę zmywany.