Ciekawostki o Ojos del Salado

Położony jest w Andach Środkowych, na granicy chilijsko-argentyńskiej.

Jego wysokość to 6893 metry nad poziomem morza.

Wznosi się od południowego krańca płaskowyżu Atakama (Puna de Atacama) - płaskowyżu leżącego obok pustyni Atakama, gdzie średnia wysokość wynosi 4000 metrów.

Część argentyńska szczytu znajduje się w prowincji Catamarca, a chilijska w prowincji Copiapo w rejonie Atacama.

Utworzony jest z nakładających się na siebie mniejszych wulkanów z ponad dwudziestoma kraterami. Jego duży krater zawalił się i jest otoczony dwoma skalistymi szczytami w kształcie wieży. Oba szczyty - chilijski (Torreon Oeste) i argentyński (Torreon Este) - maja podobną wysokość. Dzieli je pionowa szczelina o głębokości 30 metrów.

Położone jest ono w kraterze na wysokości 6390 m n.p.m. Jest to najwyżej położone znane jezioro na świecie. W 2019 roku alpinista Michael Hernan jako pierwszy nurkował w tym jeziorze.

Jest to najwyższy region wulkaniczny na świecie, którego krajobraz zdominowany przez wulkany określany jest często przez turystów jako "krajobraz księżycowy". W regionie tym znajdują się gorące źródła.

Ze względu na położenie w sercu Puna de Atacama, charakteryzuje się bardzo suchymi warunkami klimatycznymi. Śnieg pojawia się tam tylko w okresie zimowym i tylko na wyższych poziomach - większość szczytów w okolicy Ojos del Salado nie jest pokryta lodem.

Obszary lodowcowe są w rzeczywistości jedynie nieruchomymi polami firnowymi (lód, który znajduje się w fazie pośredniej między śniegiem a lodem lodowcowym), na których lód osiąga grubość zaledwie 10-15 metrów i powierzchnię kilkunastu metrów. Woda uwalniana z topniejącego lodu zasila strumienie.

Znajduje się w centralnej strefie wulkanicznej CVZ, obejmującej Peru, Boliwię, Chile i Argentynę, zawierającej około 1100 wulkanów (wiele z nich jest bardzo starych). Oprócz stratowulkanów CVZ obejmuje liczne kaldery, kopuły i strumienie lawy, stożki piroklastyczne, maary.

Ojos del Salado stanowi południową granicę centralnej strefy wulkanicznej CVZ.

Powyżej tych wysokości znaleziono mchy i porosty, a w rejonie szczytu zielone narośla. W niższych rejonach, na południowy wschód od Ojos del Salado występują ptaki (kaczki, flamingi, gęsi) oraz ssaki (guanako, wikunia). W dolinach, na południe od wulkanu żyją szynszyle i wigonie.

Na zachód od wulkanu leży Park Narodowy Nevado Tres Cruces.

Był aktywny wulkanicznie w plejstocenie i holocenie, podczas których wytwarzał głównie strumienie lawy. Ostatnia erupcja miała miejsce około 750 roku n.e. W 1993 roku zaobserwowano emisje pary z wulkanu, które mogły stanowić kolejną erupcję.

Chilijska agencja geologiczna SERNAGEOMIN umieściła Ojos del Salado na 75 miejscu (na 92), jako wulkan bardzo niskiego ryzyka erupcji. Przyszłe erupcje najprawdopodobniej wytworzyły by kopuły lawy, strumienie lawy i niewielką aktywność wybuchową. Skutki były by prawdopodobnie ograniczone do bezpośredniego otoczenia wulkanu, jak autostrada Chile Route 31.

Jan Alfred Szczepański (dziennikarz, krytyk literacki i alpinista) i Justyn Wojsznic (taternik i alpinista, redaktor, publicysta), członkowie polskiej wyprawy w Andy, zdobyli szczyt podczas II polskiej wyprawy andyjskiej w 1937 roku.

Istnieje też teoria, że wulkan został nazwany na cześć złóż mineralnych na jego zboczach, zwłaszcza, że rzeka Salado nie posiada swojego źródła na Ojos del Salado i jej nazwa była już wcześniej znana.

Szczyty te należą do wulkanów: Copiapo, Incahuasi, Los Patos i San Francisco. Archeolog Ricardo Moyano wskazał na prawdopodobną obecność świątyń położonych na dużej wysokości w wulkanie Ojos del Salado.

21 kwietnia 2007 roku Chilijczyk Gonzalo Bravo i jego drugi pilot Eduardo Canales Moya pobili rekord świata w pojeździe lądowym, wznosząc się na wysokość 6688 m n.p.m. na Ojos del Salado na pokładzie Suzuki Jimny. Pojazd został zmodyfikowany, aby umożliwić osiągnięcie ostatecznej wysokości. Marka została zarejestrowana w Księdze Rekordów Guinnessa w lipcu 2007 roku.