Kokosanka pozuje do zdjęcia na wybiegu. Źródło: 
16 ciekawostek o zorzy polarnej
Zorza polarna bywa różna. Czasami jest jasna i tańcząca, mieniąca się różnymi kolorami, czasami pojawia się w jednym miejscu i jest nieruchoma. Od zaw ...
Pingwiny to jedne z najbardziej fascynujących ptaków na świecie. Są gatunkami morskimi zamieszkującymi zimne morza półkuli południowej. Najliczniej występują wokół Antarktydy i u wybrzeży Ameryki Południowej. Ich charakterystyczne upierzenie, oraz adaptacje do życia w surowych warunkach, czynią je jednymi z najlepiej przystosowanych organizmów do ekstremalnych środowisk.
Nie potrafią latać, ale są doskonałymi pływakami. Ich skrzydła ewoluowały w silne płetwy, które umożliwiają im osiąganie imponujących prędkości pod wodą. Gruba warstwa tłuszczu pod skórą oraz gęste, wodoodporne upierzenie zapewniają im izolację termiczną, co jest kluczowe dla przetrwania w lodowatych wodach. Tworzą duże kolonie, które zapewniają im ochronę przed drapieżnikami i ekstremalnymi warunkami pogodowymi.
Poznanie pingwinów to fascynująca podróż w świat adaptacji ewolucyjnych i niezwykłych zachowań. Te urocze ptaki nie tylko inspirują naukowców do badań, ale również zdobywają serca ludzi na całym świecie.
Najstarszymi odkrytymi pingwinami są gatunki rodzaju Waimanu. Pochodzą one z wczesnego paleocenu, około 61 milionów lat temu. Były one inaczej ubarwione niż współczesne, osiągały też większe rozmiary.
Odkryte szczątki jednego z przedstawicieli tego rodzaju wskazują, że ptaki te osiągały około 150 cm wzrostu.
Rysunek przedstawia gatunek Waimanu manneringi żyjący około 26 milionów lat temu. Nobu Tamura / CC BY 3.0Odkrycie rodzaju Waimanu pokazuje, że pierwsze pingwiny mogły się pojawić na świecie tuż po zagładzie dinozaurów lub nawet współistnieć z nimi.
Pięć spośród nich jest zagrożonych wyginięciem a sześć narażonych na wyginięcie.
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, najbardziej bezpośrednim zagrożeniem dla pingwinów są szybko zmieniające się warunki oceaniczne, wynikające ze zmian klimatycznych.
Jeśli tempo zmian klimatycznych na Ziemi nie ulegnie spowolnieniu, przetrwać mogą jedynie najszybciej przystosowujące się do zmian.
Największe z nich to Pingwiny cesarskie o wadze dochodzącej do 45 kilogramów i wysokości do 130 centymetrów.
Najmniejszym gatunkiem pingwina jest, to Pingwin mały, ważący około 1,5 kilogramów i mierzące jedynie 30 - 35 centymetrów.
Kosztem utraty zdolności lotu, pingwiny wykształciły mocne skrzydła, które pełnią u nich rolę płetw. Świetnie radzą sobie w wodzie a sposób ich pływania przypomina lot ptaków.
Ich pióra zdolne są do przytrzymywania powietrza, które ułatwia im pływanie oraz zapobiega utracie temperatury ciała w zimnej wodzie.
Chociaż pingwiny nie potrafią latać, po wyjściu z wody skrzydła również są im potrzebne. Za ich pomocą utrzymują równowagę w pozycji pionowej.
Pingwiny żyją na wybrzeżu Afryki południowej, wyspach Galapagos czy w lasach Nowej Zelandii.
Pod wodą mają im służyć do wyszukiwania zdobyczy i wczesnego dostrzeżenia drapieżników. Spekuluje się, że po wyjściu z wody pingwiny stają się krótkowzroczne, jednak ta hipoteza nie została dotychczas potwierdzona badaniami.
Wyjątkami są pingwin cesarski i pingwin królewski, które składają po jednym jaju. Jaja wysiadywane są na stopach, pod fałdem tłuszczowym brzucha. Podczas wysiadywania jaj, pingwin nie odżywia się nawet przez kilka tygodni. U niektórych gatunków pingwinów jaja wysiaduje samiec. Po wykluciu się młodych oboje rodziców sprawuje nad nimi opiekę (około 2 miesięcy).
Służy on dorosłym głównie do lokalizowania młodych, a młodym do lokalizowania rodziców w zatłoczonych koloniach.
Mogą rozwijać prędkości do 36 kilometrów na godzinę. Żyją w wodach oceanicznych pomiędzy Ameryką Południową a Półwyspem Antarktycznym oraz na obszarach przybrzeżnych Antarktydy zachodniej.
Pingwin białobrewy jest trzecim pod względem wielkości pingwinem na świecie. Ben Tubby / Flickr / CC BY 2.0Dorosłe osobniki osiągają długość ciała od 51 do 90 centymetrów i mogą ważyć do 8,5 kilograma. Żywią się głównie skorupiakami, ryby i głowonogi stanowią po kilkanaście procent ich diety.
Na cześć tych pingwinów powstała dystrybucja systemu Linux.
Najczęściej giną upolowane przez drapieżnika, bo średnia długość życia w niewoli wynosi od piętnastu do nawet dwudziestu lat.
Zdarzały się również osobniki dożywające znacznie bardziej sędziwego wieku.
Aby się chronić przed atakiem wykształciły swoje charakterystyczne biało-czarnawe ubarwienie. Dla czających się pod wodą drapieżników ich białe brzuchy zlewają się z odbijającą światło taflą. Ciemne ubarwienie na grzbiecie utrudnia ich dostrzeżenie z góry.
Są to pingwiny białookie (adeli) oraz pingwiny cesarskie. Te dwa gatunki są ściśle związane z Antarktydą. Oprócz nich, w sezonie lęgowym na samym końcu Półwyspu Antarktycznego pojawiają się również pingwin maskowy, pingwin białobrewy oraz pingwin złotoczuby.
Większość pingwinów żyje w chłodniejszych wodach oceanicznych półkuli południowej.
Za wyjątkiem Pingwina równikowego, który żyje wyłącznie na wyspach Galapagos a więc na półkuli północnej, wszystkie pozostałe gatunki żyją i rozmnażają się na półkuli południowej.
Pingwin równikowy zamieszkuje skaliste wybrzeża na zachodzie wysp Galapagos. Charles J Sharp / CC BY-SA 3.0Pingwin równikowy to gatunek niewielkiego pingwina, osiągający wysokość 50 centymetrów i ważący od 2,5 do 4,5 kilograma. Około 90% osobników tego gatunku zamieszkuje jedną wyspę - Fernandina należącą do Ekwadoru.
Ponieważ pingwiny często połykają wodę morską podczas polowania na ryby, muszą usuwać nadmiar soli, aby uniknąć odwodnienia i zatrucia solą. Nadczołowy gruczoł pozwala im na to, filtrując sól z krwi i wydalając ją przez dzioby. Gruczoły te znajdują się nad oczami pingwinów. Po przefiltrowaniu soli, pingwiny wydzielają ją w postaci roztworu solnego przez nozdrza, co można zaobserwować jako małe kropelki na dziobie.
Ta adaptacja jest kluczowa dla przetrwania pingwinów w ich słonym środowisku morskim. Bez nadczołowego gruczołu, pingwiny nie byłyby w stanie utrzymać równowagi elektrolitowej i nawodnienia, co byłoby śmiertelne.
Tłuszcz działa jako izolator, pomagając pingwinom utrzymać ciepło ciała w bardzo niskich temperaturach. Jest to szczególnie ważne podczas długich okresów nurkowania w lodowatej wodzie. Warstwa tłuszczu jest również rezerwuarem energii, który pingwiny wykorzystują podczas okresów, gdy pożywienie jest trudniej dostępne, na przykład podczas wysiadywania jaj lub opieki nad młodymi. Tłuszcz zwiększa pływalność, co jest pomocne podczas pływania i polowania na ryby oraz inne organizmy morskie.
Pingwin cesarski, największy z pingwinów, jest szczególnie dobrze przystosowany do życia w ekstremalnych warunkach Antarktydy. Warstwa tłuszczu, grubości 2-3 cm, w połączeniu z gęstym upierzeniem, pozwala mu przetrwać temperatury dochodzące do -60°C.
Taką mutację nazywa się izabelinizmem. Mutacja ta niesie za sobą niestety przykre konsekwencje. Pingwiny z tą przypadłością żyją krócej gdyż są bardziej widoczne dla drapieżników.
Choć zdjęcie jest może lekko nieostre, ukazuje dość dobrze jak wyglądają pingwiny z tą mutacją. Peyre / Domena publicznaCecha ta nie jest też przekazywana dalej gdyż pingwiny w tym kolorze często są pomijane przez partnerów w czasie toków.
Jest to prawdopodobnie jedyne zoo na świecie posiadające pingwina albinosa. Pracownicy zoo nazwali swojego nietypowego podopiecznego Kokosanka.
Pingwin wykluł się 12 grudnia 2018 roku jest przedstawicielem gatunku pingwina przylądkowego. Chcących zobaczyć na żywo tego unikatowego osobnika zapraszamy do odwiedzenia Gdańskiego ZOO.
