Ciekawostki o Pablu Escobarze

Był trzecim, z siedmiorga dzieckiem Abla Escobara i Hermenegildy Gavirii.

Jego ojciec był rolnikiem, a matka nauczycielką. Matka wywodziła się z niższej klasy średniej ale była wykształcona i miała powołanie do nauczania. Ojciec był hodowcą bydła.

Dzieci były znacznie bardziej związane z matką, która wpajała im przekonanie o wartości edukacji i miłosierdzia. Oboje rodzice wpajali dzieciom szacunek dla ciężkiej pracy i uczyli ich, że trzeba dotrzymywać danego słowa.

Escobarowie często się przenosili z wioski do wioski, wszędzie tam, gdzie matka mogła pracować jako nauczycielka.

Jego matka modliła się o jego życie i obiecała wystawić kapliczkę z obrazem Matki Boskiej.

Podziwiał ich niezależność i troskę o ubogich. Postanowił pójść za ich przykładem. W szkole dzielił się jedzeniem z biedniejszymi dziećmi.

Był pod silnym wrażeniem Fidela Castro.

Zaczął palić marihuanę i wagarować. Gdy miał 16 lat wyrzucono go ze szkoły.

Mnóstwo czasu spędzał na ulicach Medellin, które były wylęgarnią przestępczości.

Szybko odkrył w sobie zdolności przywódcze, utworzył własny gang i zaczął popełniać bardziej wyrafinowane przestępstwa. Kradł samochody i sprzedawał części zamienne. Wymuszał okupy od właścicieli aut dając im gwarancję, że ich nie ukradnie. Swoich współpracowników wynagradzał kradzionymi autami, co zwiększało rzeszę jego lojalnych zwolenników. Jego gang systematycznie się rozrastał.

Ponieważ bogaty przedsiębiorca nie cieszył się popularnością wśród biedoty, która go nie znosiła, to przyznanie się Escobara do morderstwa przysporzyło mu zwolenników. Okazało się, że dwudziestojednolatek jest osobą, z którą trzeba się liczyć, że nie boi się konfrontacji z ludźmi z wyższych sfer społecznych.

Popularność Escobara rosła. Zaczęto odnosić się do niego z szacunkiem, tytułując go el doctor.

Dotychczasową działalność przestępczą postanowił rozszerzyć poza Medellin. Ponieważ kokaina będąca ekstraktem z liści koki rosnącej powszechnie w Kolumbii, szybko zyskiwała popularność w Stanach Zjednoczonych, Escobar dostrzegł w tym swoją szansę na zarobienie wielkich pieniędzy.

Handel kokainą był wówczas względnie młodą i słabo zorganizowaną branżą.

Jeśli nie dostał czego chciał, zabijał bez zmrużenia oka. Jeśli dowiedział się o jakimś lukratywnym kontrakcie, przejmował go.

Gdy jego pozycja w kręgach narkotykowych umocniła się, miał wszystko, czego zapragnął. Lubił towarzystwo nastolatek.

Ślub z piętnastolatką odbył się w marcu 1976 roku, a miesiąc później na świat przyszedł ich syn Juan Pablo, a trzy i pół roku później córka Manuela.

Był dumny, że jako pierwszy w rodzinie mógł swojej matce przedstawić pierwszego wnuka.

Jeden ze wspólników Escobara wymyślił nowatorski system przemytu. Zorganizował siatkę przemytu kokainy, założył bazę przerzutową towaru na małej wysepce na Bahamach, z pasem do lądowania, stacją paliw, hotelem i wszystkimi udogodnieniami.

Pobierał 35% prowizję od każdego transportu i gwarantował jego bezpieczne dotarcie na miejsce.

Latem 1976 roku Escobar i trzej inni handlarze narkotyków utworzyli kartel z Medellin, który dysponował infrastrukturą, jakiej nie posiadali inni przemytnicy. Posiadali samoloty i sieć dystrybucji. Kontrolowali uprawy w dżungli i ulicznych dilerów w Stanach Zjednoczonych.

Aby interesy szły bez przeszkód, stosował zastraszenie i przemoc. Żył zgodnie z zasadą: "srebro albo ołów".

Uzależnionych traktował z pogardą.

Dwudziestodziewięcioletni Pablo Escobar był bogaczem. Za 63 mln dolarów kupił posiadłość Hacienda Napoles, zlokalizowaną około 150 km na wschód od Medellin. Posiadłość zajmowała powierzchnię około 20 km2. W jej skład wchodził hiszpański dom kolonialny, park z rzeźbami, zoo, w którym znaleźć można było wiele gatunków zwierząt z różnych kontynentów: antylopy, słonie, żyrafy, hipopotamy, egzotyczne ptaki, strusie i kucyki. Na ranczu był duży zbiór starych luksusowych aut i motocykli, prywatne lotnisko, arena walk byków, tor gokartowy.

Znajdowały się tam także pojazdy wojskowe i i gigantyczne rzeźby dłoni.

Kupił kiedyś podziurawiony kulami automobil z lat 30., który rzekomo należał do Bonnie i Clyde'a. Czasem przebierał się za swojego bohatera, meksykańskiego rewolucjonistę Pancho Villa.

Podrywane na ulicach uczennice zapraszane były do Hacienda Napoles, a jeśli któraś poskarżyła się rodzicom lub policji, albo za dużo widziała, bezceremonialnie ją zabijano.

Pablo uchodził za najlepszego gospodarza w Ameryce Łacińskiej, jego przyjęcia to były orgie z najpiękniejszymi kobietami i najlepszymi drinkami.

Budował drogi, boiska piłkarskie, a nawet osiedla mieszkaniowe.

W świecie przestępczym miał władzę absolutną, więc zaczął poszukiwać sposobu, aby zalegalizować przemysł narkotykowy i powiększyć swoją osobistą władzę.

Był to dla niego dowód na to, że ludzie go kochają, a ponieważ wielu polityków brało od niego pieniądze, wiedział, że nie różni się od nich specjalnie. Nie uważał się za gorszego od nich.

Jego popularność jednak nie sięgała Bogoty. W 1984 roku Escobar został wyrzucony z Kongresu i jego kariera polityczna dobiegła końca.

Zabójstwem Ministra Sprawiedliwości Rodrigo Lara Bonilli rozpoczął falę terroryzmu w Kolumbii. W tym samym czasie prezydent USA Ronald Reagan, wypowiedział wojnę narkotykom i uczynił z niej priorytet swojej administracji.

Rząd kolumbijski zgodził się na ekstradycję handlarzy, którzy wysyłali narkotyki do Stanów Zjednoczonych. W Kolumbii, jeśli nawet zostali złapani i uwięzieni, szybko wychodzili na wolność, albo kierowali swoją przestępczą działalnością zza krat.

Partyzanci wdarli się do budynku i zaatakowali sędziów. Armia Kolumbijska odpowiedziała na atak bandytów. Podczas całodziennego oblężenia zginęło 97 osób, w tym 11 z 24 sędziów Sądu Najwyższego.

Kolumbijski Sąd Najwyższy odrzucił porozumienie o ekstradycji. Nowy prezydent porozumienie to przywrócił.

O ewentualnym nalocie władz był ostrzegany przez skorumpowanych urzędników, bądź miejsową ludność.

Odmówiono mu, więc w odwecie kazał zastrzelić ulubionego przez Kolumbijczyków kandydata na prezydenta. Escobar stał się wówczas dla rodaków wrogiem państwa.

Narkotykowe imperium Escobara nadal prosperowało.

Jego majątek szacowano na 30 mld dolarów.

Escobar stał się najgroźniejszym człowiekiem w Kolumbii i najsławniejszym przestępcą na świecie.

Trafił do więzienia, które sam zbudował i sam wybrał strażników i więźniów, którzy mu tam towarzyszyli. Miejsce to bardziej przypominało ekskluzywny ośrodek wypoczynkowy niż więzienie. Było tam boisko piłkarskie i dyskoteka, zapraszał przyjaciół, kobiety, urządzał przyjęcia. Policja i grupa pościgowa nie mogły przebywać w promieniu 20 km od więzienia. Przychodził i wychodził kiedy chciał. Jeździł na mecze i do klubów w Medellin. Żona i dzieci często go tam odwiedzali. Dla 11-letniej córki kazał zbudować domek dla lalek. W kraju zakończył się terror.

Dowiedział się jednak, że jest okradany przez swoich wspólników. Sprowadził tych ludzi do więzienia i torturował, wiercąc im otwory w kolanach i wyrywając paznokcie. Potem ich zabił.

Escobar przekupił strażników i uciekł.

Escobar jeszcze raz posłużył się terroryzmem. Pod księgarnią w Bogocie zdetonowano samochód pułapkę. Zginęło 21 osób, a 70 było rannych. Żadna z ofiar nie miała związku z narkobiznesem.

Utworzyli straż obywatelską zwaną Los Pepes. Byli to ludzie, których bliscy ucierpieli w atakach terrorystycznych, zrażeni bandyci z kartelu, a także członkowie konkurencyjnych organizacji przestępczych. Los Pepes zaczęło podkładać bomby pod domami Escobara. Zamiast szukać Escobara zabijali ludzi z nim związanych. Niszczyli wszystko, co było mu bliskie.

Chciał ją wywieźć z kraju, ale mu na to nie pozwolono.

Dostał trzy kule, jedna trafiła go w głowę. Umarł natychmiast. Przypuszcza się, że strzał w głowę oddał on sam.

Jedni świętowali, inni opłakiwali śmierć Robin Hooda z Medellin. Według niektórych był to najbardziej bezlitosny bandyta, jaki kiedykolwiek żył na świecie.