Znaleźliśmy 22 ciekawostki na temat polskiej flagi
Biało-czerwona
Biało-czerwona flaga jest jednym z naszych najważniejszych symboli narodowych. Niegdyś obecna na polach bitew, od wieków towarzyszy Polakom podczas doniosłych uroczystości. Jest symbolem czystości, porządku i szlachetności, a zarazem dostojeństwa należnego majestatowi władców, odwagi i waleczności.
1
Zgodnie z ustawą z 1980 roku o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych, flagą jest prostokątny płat tkaniny o barwach RP i proporcji 5:8, umieszczony na maszcie.
Barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, a dolny koloru czerwonego.
2
Za flagę Polski uważany jest także wariant z godłem Polski, umieszczony pośrodku białego pasa.
3
Barwy polskiej flagi są odwzorowaniem kolorystyki godła państwowego, które przedstawia orła białego na czerwonym tle.
Zgodnie z zasadami heraldyki (nauka zajmująca się badaniem rozwoju i znaczenia oraz zasadami kształtowania się herbów), pas górny biały, reprezentuje orła białego, a dolny czerwony, pole tarczy herbowej.
4
W heraldyce kolor biały reprezentuje srebro, może także oznaczać wodę. Symbolizuje czystość, porządek i szlachetność.
Kolor czerwony to symbol ognia i krwi, oznaczający odwagę i waleczność.
5
W Polsce od 2004 roku, 2 maja jest dniem w którym oficjalnie odchodzony jest Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej.
Tego samego dnia obchodzony jest Dzień Polonii i Polaków za Granicą. Wprowadzając to święto ustawodawca chciał podkreślić dzień pomiędzy świętami narodowymi ( 1 maja - Święto Pracy i 3 maja - Święto Narodowe Trzeciego Maja), jako dzień w którym Polakom towarzyszą refleksje o historii Polski. Chodziło także o wypełnienie wolnego dnia między tymi świętami oraz podkreślenie obchodów Światowego Dnia Polonii. Jest to dzień wolny od pracy, organizowane są wtedy różnego rodzaju akcje i manifestacje patriotyczne. Wywieszamy flagi w naszych domach. W ostatnich latach powszechne stało się noszenie w tym dniu kokardy narodowej (rozetka w barwach biało-czerwonych). Zwyczaj ten spopularyzował prezydent Lech Kaczyński.
6
2 maja 1945 roku polscy żołnierze zdobywając hitlerowski Berlin umieścili biało-czerwoną flagę na Kolumnie Zwycięstwa - Siegessaule oraz na Reichstagu.
W PRL-u, 2 maja zdejmowano flagi państwowe po 1 maja, aby nie podkreślać znaczenia dla Polaków Święta Konstytucji 3 Maja, które to święto było przez władze komunistyczne zniesione.
7
Święto własnej flagi obchodzone jest także w innych krajach, m.in. : w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Argentynie, Finlandii, Turkmenistanie, na Litwie, Ukrainie i w Chinach.
8
Pierwotnie polską barwą narodową był karmazyn (odcień ciemnej czerwieni z niewielką domieszką błękitu).
Uważany za najszlachetniejszy z kolorów, stanowił symbol dostojeństwa i bogactwa. Wykorzystywany był jedynie przez ludzi bardzo zamożnych, najbogatszą szlachtę i dostojników państwowych. Barwnik koszenila (naturalny ciemnoczerwony barwnik) uzyskiwany z larw czerwca polskiego (gatunek owada z rzędu pluskwiaków), był bardzo drogi i niewiele osób mogło sobie pozwolić na jego zakup.
9
Na pierwszych flagach i sztandarach reprezentujących Królestwo Polskie widniał biały orzeł w koronie na czerwonym tle.
Jan Długosz opisując przygotowania do bitwy pod Grunwaldem opisał chorągwie polskie tam prezentowane, które przedstawiały misternie wyszytego na nich białego orła z rozciągnietymi skrzydłami, rozwartym dziobem i koroną na głowie, jako herb i godło całego Królestwa Polskiego.
10
Barwami królewskimi Rzeczypospolitej Obojga Narodów był sztandar składający się z trzech pasów: dwóch czerwonych umieszczonych na górze i na dole oraz rozdzielającego je pasa białego.
Na białym środkowym pasie umieszczano zwykle czterodzielny Herb Rzeczypospolitej Obojga Narodów o czerwonym tle, zawierający dwa pola przedstawiające białego Orła w koronie (symbol Korony) i dwa z wizerunkiem Pogoni - herbu Litwy. Na tarczy sercowej (mała tarcza herbowa umieszczona w środku większej tarczy) znajdował się najczęściej herb rodowy aktualnie panującego monarchy.
11
W okresie przedrozbiorowym pojawiła się tradycja trzech barw narodowych: białej, karmazynowej i granatowej.
Barwa karmazynowa i granatowa wywodziła się od strojów żołnierzy kawalerii, w której służyli przeważnie szlachcice - były to tzw. wojska narodowego autoramentu. Pochodzenie bieli pochodzi od kopii i proporców jazdy, które zdobiono chorągiewkami czerwono-białymi lub karmazynowo-granatowymi.
12
W 1807 roku sformowano pierwszy pułk lekkokonny dla gwardii Napoleona i utrzymano w nim mundury w barwach narodowych.
W pierwszych dniach powstania listopadowego pojawiły się trojkolorowe kokardy.
13
Barwy biała i czerwona po raz pierwszy zostały uznane za narodowe 3 maja 1792 roku.
Podczas pierwszej rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja (Ustawy Rządowej z dnia 3 maja 1791 roku), damy wystąpiły w białych sukniach przepasanych czerwoną wstęgą, a panowie założyli szarfy biało-czerwone. Było to nawiązanie do heraldyki Królestwa Polskiego - białego orła na czerwonej tarczy herbowej.
14
Biało-czerwonymi kolorami witano w Niemczech żołnierzy powstania listopadowego, udających się na emigrację.
Biało-czerwone kokardy przypinali uczestnicy walk o niepodległość. Żołnierze powstania styczniowego 1863 roku zakładali biało-czerwone opaski.
15
Pierwszą manifestacją, w czasie której niesiono biało-czerwone flagi, był pochód w Warszawie w 1916 roku, z okazji 125 rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
16
Po odzyskaniu niepodległości, 1 sierpnia 1919 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę o godłach i barwach narodowych.
Uznano wówczas za barwy narodowe kolor biały i czerwony w podłużnych pasach równoległych, z których górny jest biały, a dolny - czerwony. Ministerstwo Spraw Wojskowych sprecyzowało odcień czerwieni, najpierw jako karmazyn, a później, w 1927 roku, jako cynober (odcień czerwony wpadający nieznacznie w kolor pomarańczowy).
17
Po dwudziestu latach niepodległości polska flaga zniknęła z przestrzeni publicznej.
W czasie niemieckiej okupacji za demonstrowanie symboli narodowych groziła surowa kara. Mimo tego zakazu Polacy wykorzystywali polską flagę w wielu sytuacjach. W czasie powstania warszawskiego, powstańcy używali biało-czerwonych opasek, noszonych na prawym ramieniu, co zastępowało polski mundur.
18
Od 1955 roku dwa rodzaje flag są w Polsce nazywane "flagą państwową"
Oprócz tradycyjnej, istnieje jeszcze flaga z godłem Polski na białym prostokącie, nazywana "flagą państwową z godłem". Po raz pierwszy ten rodzaj flagi ustanowiono w 1919 roku i początkowo przeznaczono ją dla polskich przedstawicielstw dyplomatycznych, konsulatów i statków handlowych. W latach 1928-1938 była tylko banderą handlową, a od 1938 roku ponownie używają jej polskie instytucje państwowe za granicą. Obecnie używana jest także przez cywilne lotniska i lądowiska, cywilne samoloty komunikacyjne podczas lotów za granicą, kapitanaty portów, polskie statki morskie jako baderę.
19
Modyfikacją flagi państwowej z godłem jest bandera wojenna.
Pierwszy jej wzór ustalono w 1919 roku, określając ją jako "banderę morską wojenną' oraz "flagę wojenną lądową". Obecny wzór pochodzi z 1993 roku i określa, że "banderą wojenną jest prostokątny płat tkaniny o barwach Rzeczypospolitej Polskiej, zakończony dwoma trójkątnymi językami na wolnym liku".
20
W Polsce przedrozbiorowej polska bandera wojenna przedstawiała Orła Białego na czerwonym tle.
Statki handlowe natomiast nosiły czerwoną banderę z wizerunkiem ramienia trzymającego pałasz (rodzaj broni białej).
21
Znieważenie, niszczenie, uszkadzanie lub usuwanie flagi Polski jest występkiem zagrożonym karą (Art. 137 paragraf 1 KK).
Ochrona tego samego typu obejmuje godło, sztandar, chorągiew, banderę, flagę lub inny znak państwowy.
22
Słowo flaga pochodzi z języka niemieckiego i oznacza rodzaj chorągwi - według heraldyki jest najważniejszą chorągwią.
Chorągiew jest najstarszym rozpoznawczym znakiem bojowym, płatem tkaniny o określonych barwach, na którym widnieje godło (znak). Na polach bitew chorągwie pozwalały rozróżnić walczące strony. Sygnałem do rozpoczęcia walki było rozwinęcie chorągwi, których nie zwijano do końca potyczki. Rycerze, którym powierzono chorągwie odpowiadali za nie swym honorem i czcią rycerską. Symbolem zwycięstwa nad przeciwnikiem było rzucanie zdobytych chorągwi pod nogi władcy, a im więcej ich było, tym większe zwycięstwo i chwała.
