Ciekawostki o Karkonoskim Parku Narodowym

Zlokalizowany jest w Karkonoszach - najwyższym paśmie Sudetów, wzdłuż granicy z Republiką Czeską.

Dziś jego powierzchnia wynosi 59,51 km2, powierzchnia otuliny to 130,93 km2. Ochronie ścisłej podlega 2223,4877 ha, czynnej - 3708,3469 ha, a krajobrazowej 19 5890 ha.

Karkonosze są najwyższym pasmem Sudetów, rozciągającym się na przestrzeni około 40 km. Szerokość pasma waha się od 8 do 20 km. Karkonosze zajmują powierzchnię około 650 km2, z czego do Polski należy 185 km2 (28,46%). Pozostała część należy do Republiki Czeskiej - granica między krajami przebiega Głównym Grzbietem (1000-1400 m n.p.m.), oraz Grzbietem Lasockim.

Według Karkonoskiego Parku Narodowego, a także najnowszych pomiarów, wartość ta wynosi 1603,296 m n.p.m. Śnieżka jest nie tylko najwyższym szczytem Karkonoszy, ale też Sudetów i Czech. Zlokalizowana jest na granicy polsko-czeskiej, góruje nad Kotliną Jeleniogórską. Po stronie polskiej znajduje się w granicach administracyjnych Karpacza oraz na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Po stronie czeskiej na terenie Krkonosskeho narodniho parku (KRNAP). Śnieżka należy do Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów, Korony Sudetów Polskich i Korony Sudetów Czeskich. Przy sprzyjających warunkach, widoczność z wierzchołka przekracza 200 km.

Te trzy szczyty łączy czerwony szlak turystyczny dedykowany wykwalifikowanym turystom. Charakterystycznymi elementami szlaku są kotły polodowcowe z ukrytymi wewnątrz głazami i stawami. Zwietrzałe granitowe skały w kształcie grzybów lub maczug można znaleźć również na zboczach gór.

Początek XX w. przyniósł efekty tych działań. W 1910 roku powołano w Karkonoszach stanowisko komisarza ochrony przyrody, a w 1923 roku utworzono pierwszy obszar chroniony obejmujący Śnieżne Kotły i Czarny Kocioł Jagniątkowski. W 1927 roku powołano straż górską, a w 1933 roku Karkonosze uznano obszarem ochrony roślin i utworzono pierwsze państwowe rezerwaty przyrody: Kocioł Łomniczki, Kotły Wielkiego i Małego Stawu, Śnieżne Kotły i Czarny Kocioł. Granitowe skałki zaś zostały pomnikami przyrody.

Pierwszym z nich był "Góra Chojnik". Wyznaczanie kolejnych rezerwatów przez profesorów botaniki Uniwersytetu Poznańskiego - Adama Wodziczkę i Zygmunta Czubińskiego przyniosło ideę utworzenia parku narodowego, który po polskiej stronie miałby obejmować cały obszar Karkonoszy o powierzchni ponad 20 tys ha. Pomysł ten poparło również grono profesorów Uniwersytetu Wrocławskiego. Starania naukowców skłoniły w 1948 roku Państwową Radę Ochrony Przyrody do powzięcia uchwały o utworzeniu pierwszego w Sudetach parku narodowego.

Pierwszy projekt parku zaproponowany przez Dyrekcję Lasów Państwowych Okręgu Wrocławskiego pojawił się w 1956 roku. Rok później, pod kierownictwem Tadeusza Kaempfa (późniejszego dyrektora parku), przedstawiono projekt uwzględniający tereny nie objęte wcześniejszymi planami - północny stok Szrenicy wraz z wąwozem i wodospadem Kamieńczyka, wzgórze Chojnik i wodospad Szklarki.

Obszar parku obejmował zaledwie 5,5 tys ha, co było czterokrotnie mniejszym obszarem, niż pierwotnie zakładano. Granice parku zostały wytyczone w oparciu o drogi i ścieżki, a nie o naturalne jednostki fizjograficzne, co utrudniało skuteczną ochronę przyrody. Brak było także otuliny.

W 1992 roku Karkonoski Park Narodowy wraz z czeskim Krkonosskym narodnim parkiem stał się częścią przygranicznego Rezerwatu Biosfery UNESCO Karkonosze/Krkonose (MAB) o powierzchni ponad 60 tys. ha.