25 ciekawostek o Pandzie wielkiej
Pandy to niesamowicie dziwni przedstawiciele niedźwiedziowatych. Pomimo bycia drapieżnikami, większość ich diety składa się z roślin. Co ciekawe, nie ...
Zakazane Miasto, znane również jako Pałac Cesarski w Pekinie, jest jednym z najbardziej fascynujących zabytków na świecie. To monumentalne i tajemnicze miejsce przez wieki stanowiło centrum władzy politycznej i kulturalnej w Chinach. Zbudowane w XV wieku, pełniło rolę rezydencji cesarzy, którzy tam sprawowali swoje rządy przez ponad pięć wieków.
Zakazane Miasto skrywa w sobie bogactwo historii, architektury i kultury chińskiej dynastii Ming i Qing. Jest nie tylko niezwykłą atrakcją turystyczną, ale także dziedzictwem kulturowym, które przypomina o potędze cesarzy i ich wpływie na chińską historię.
Za panowania dynastii Ming i Qing mieściło się ono w centrum Cesarskiego Miasta Pekin, części Pekinu. Cesarskie Miasto otoczone było murem, prowadziło do niego siedem bram. Obejmowało historyczne miejsca, takie jak Zakazane Miasto, Tiananmen , Zhongnanhai, Beihai, Zhongshan, Jingshan, Taimiao (Cesarska Świątynia Przodków) i Xiancantan.
Po upadku dynastii Qing w 1912 roku Cesarskie Miasto przejął rząd Chińskiej Republiki Ludowej.
Powstało na polecenie trzeciego cesarza z dynastii Ming, Yongle (1402-1424). Siedzibą dynastii Ming było do 1644 roku, kiedy to Zakazane Miasto zostało zdobyte przez siły rebeliantów pod wodzą przywódcy chłopskiego Li Zichenga. Ogłosił się on cesarzem z dynastii Shun. Ostatni cesarz dynastii Ming, Chongzhen powiesił się.
Samozwańczy cesarz Li Zicheng musiał wkrótce uciekać przed Mandżurami, którzy podpalili większość Zakazanego Miasta.
Nowa panująca dynastia odbudowała zniszczone przez najazd Mandżurów miasto. Zmieniono wówczas nazwy najważniejszych budowli, aby podkreślić "harmonię" zamiast "supremacji". Wprowadzono dwujęzyczne tabliczki informacyjne (w języku chińskim i mandżurskim), w pałacu pojawiły się elementy religijne.
Ostatni cesarz Chin, Puyi został zmuszony do abdykacji w 1912 roku (miał wówczas sześć lat). Młody cesarz, a właściwie jego rodzina zrzekła się władzy w zamian za pewne korzyści, co oznaczało stałe dochody od państwa, luksusowe warunki bytowania (rodzina przez czas jakiś mieszkała jeszcze w Zakazanym Mieście), oraz rangę obcej głowy państwa w gościnie.
Cesarz otrzymał osobiste przywileje: honorowy tytuł cesarza, wysoką rentę państwową, ochronę osobistą.
Na jej podstawie powstał w 1987 roku film Bernardo Bertolucciego "Ostatni cesarz". Konsultantem reżysera przy powstawaniu filmu był młodszy brat cesarza, Pujie.
Jego wymiary to: 961 metrów z północy na południe i 753 metry ze wschodu na zachód. Zamysłem architektonicznym było zaprezentowanie imperialnego kodeksu etycznego za pomocą instalacji fizycznej. Jego dziedziniec, choć zbudowany na luksusową skalę, ma wygląd zwykłego czworobocznego dziedzińca.
Miasto otoczone jest murem obronnym o wysokości 10 metrów i otoczone jest wypełnioną wodą fosą szerokości 52 metrów i głębokości 6 metrów. W każdym kierunku kardynalnym znajduje się brama z wieżą, a w każdym z czterech rogów muru znajduje się wieża narożna.
Głównym wejściem do Zakazanego Miasta jest "Brama Południa", zwana także "Bramą Pięciu Feniksów". Pozostałe bramy to: Brama Boskiej Mocy, Brama Chwalebna Wschodnia i Brama Chwalebna Zachodnia.
Pałace te wraz z licznymi pawilonami zawierają 8886 pokoi. Według legendy pokoi powinno być 9999 i 1/2. Połowa pokoju ma charakter symboliczny - pałac z 10 000 pokoi mógłby istnieć jedynie w Niebie, dlatego "synowie Niebios" muszą zadowolić się jedynie 9999 i pół.
Jest ona największą zachowaną drewnianą konstrukcją w Chinach. Wznosi się ona na około 30 metrów ponad poziom otaczającego ją placu. Znajduje się tam sufit kasetonowy ozdobiony zwiniętym smokiem, z którego ust wydobywa się zestaw metalowych kul, zwany "lustrem Xuanyuan". Jest to odniesienie do Żółtego Cesarza (Huang Di) - mitologicznego chińskiego władcy. Legenda głosi, że metalowe kule spadną i zmiażdżą każdego kto uzurpuje sobie prawo do tronu.
W czasach dynastii Ming cesarz zasiadał tutaj, aby omawiać sprawy państwowe. W czasach dynastii Qing sala ta wykorzystywana była w celach ceremonialnych, takich jak koronacje, cesarskie śluby.
Na północy znajduje się Jingshan Park znany również jako Wzgórze Prospektu - sztuczne wzgórze usypane z ziemi wykopanej podczas budowy fosy oraz z pobliskich jezior.
Na zachodzie leży Zhongnanhai, dawny ogród królewski położony nad dwoma połączonymi jeziorami, który obecnie służy jako centralna siedziba Komunistycznej Partii Chin i Rady Państwa CHRL.
Na północnym zachodzie znajduje się Park Beihai. Zbudowany został w XI wieku i jest jednym z największych chińskich ogrodów. Zajmuje obszar 69 hektarów i zawiera wiele historycznie ważnych budowli, pałaców i świątyń. Od 1925 roku park Beihai został udostępniony publicznie.
Były to: Cesarskie Sanktuarium Rodziny (Cesarska Świątynia Przodków), gdzie cesarz oddawał cześć duchom swoich przodków i Cesarskie Sanktuarium Stanu (Shejitan) - miejsce, w którym podczas panowania dynastii Ming i Qing odbywały się narodowe ceremonie poświęcone ziemi i zbożu oraz gdzie cesarz mógł czcić duchy swoich przodków i ducha narodu.
Prowadzi do niego Brama Tiananmen ozdobiona obecnie portretem Mao Zedonga pośrodku i dwoma plakatami po jego obu stronach. Na lewej z nich widnieje napis "„Niech żyje Republika Ludowa Chin”, a na prawej „Niech żyje Wielka Jedność Ludów Świata”.
Brama ta łączy dzielnicę Zakazanego Miasta z nowoczesnym, symbolicznym centrum państwa chińskiego, pałacem Tienanmen.
Prawie wszystkie dachy w Zakazanym Mieście mają żółte glazurowane dachówki. Istnieją tylko dwa wyjątki: Biblioteka w Pawilonie Literackiej Głębi z czarnymi kafelkami i rezydencje księcia koronnego z zielonymi kafelkami.
Główne sale Zewnętrznego i Wewnętrznego dziedzińca ułożone są w grupy po trzy - kształt trygramu Qian, reprezentującego Niebo. Rezydencje Wewnętrznego Dziedzińca są ułożone w grupy po sześć - kształt trygramu Kun, reprezentującego Ziemię.
Spadziste kalenice dachów ozdobione są rzędem posążków. Liczba posążków odzwierciedlała status budynków - mniejszy budynek mógł mieć jedynie trzy lub pięć. Sala Najwyższej Harmonii ma dziesięć posążków - jest to jedyny budynek w kraju, któremu pozwolono na to w czasach imperialnych.
Dziesiąta statuetka, zwana "Hangshi" jest wyjątkowa również w Zakazanym Mieście.
Obejmują one obrazy, ceramikę, pieczęcie, stele, rzeźby, wyroby z inskrypcjami, wyroby z brązu, przedmioty emaliowane itp. Ogółem kolekcja składa się z 1 862 690 dzieł sztuki. Także biblioteki cesarskie zawierały dużą kolekcję rzadkich książek i dokumentów historycznych, w tym dokumenty rządowe z dynastii Ming i Qing, które obecnie znajdują się w Pierwszym Archiwum Historycznym.
Ewakuację wymusiło zagrożenie najazdem japońskim. Po zakończeniu II wojny światowej kolekcja została zwrócona do muzeum w Nanjing, ale w związku ze zwycięstwem komunistów w chińskiej wojnie domowej, rząd postanowił wysłać te zbiory na Tajwan.
Spośród 13 491 skrzyń ewakuowanych eksponatów, 2972 znajdują się obecnie w Narodowym Muzeum Pałacowym w Tajpej. Ponad 8000 skrzyń zostało zwróconych do Pekinu, ale 2221 pozostaje nadal w magazynie Muzeum Nanijng.
Kolekcja liczy ponad 1000 sztuk. Wśród eksponatów znajdują się zarówno te wyprodukowane w Chinach, jak i pochodzące z zagranicy, między innymi z Wielkiej Brytanii, Francji, Szwajcarii, Stanów Zjednoczonych i Japonii.
Zwykłym ludziom zabroniono tam wstępu - stąd nazwa Zakazane Miasto.
W 1987 roku zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Obecnie mieści się w nim Muzeum Pałacu, które zostało gruntownie odrestaurowane na czas Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku.
