Ciekawostki o Trójkącie Bermudzkim

Niektórzy rozszerzają jego obszar nawet o wybrzeże Irlandii.

Badania jednak wykazały, że w rejonie Trójkąta nie dochodzi do większej liczby wypadków, niż w którejkolwiek innej części Atlantyku.

Artykuł opisywał rzekomo nadprzyrodzone zjawisko i wkrótce historia Trójkąta Bermudzkiego stała się mitem. Zainteresowanie tym zjawiskiem osiągnęło apogeum w 1974 roku po opublikowaniu przez Charlesa Berlitza i J. Mansona Valentine'a książki "Trójkąt Bermudzki", która stała się bestsellerem sprzedanym w milionach egzemplarzy na całym świecie.

Opisują albo statki albo samoloty, które zniknęły w tym rejonie bez śladu, w najlepszych warunkach pogodowych, na spokojnym morzu, przy doświadczonej załodze. Albo też opuszczone, zupełnie nie naruszone statki-widma unoszące się na morzu bez załogi. W niektórych przypadkach pojawiały się też informacje o niejasnych, dziwnych komunikatach radiowych.

Opisując te sensacyjne doniesienia, ich autorzy zaczęli też sięgać daleko w przeszłość, aż do Krzysztofa Kolumba, który w Trójkącie Bermudzkim widział ponoć magiczne światełka (przypuszcza się, że Kolumb widział to co opłacało mu się widzieć).

Praca ta, która do dziś uważana jest za klasykę badań sceptycznych, wyjaśnia cały ciąg założeń, półprawd i fikcji na ten temat. Kusche pokazał, że nic w tej części Atlantyku nie jest niezwykłe. Liczba znikających statków i samolotów nie jest większa niż w innych rejonach oceanów świata o porównywalnym natężeniu ruchu, a zdecydowana większość przypadków całkowicie traci swój tajemniczy nimb.
Wiele wypadków statków i samolotów nadal zdarza się na Atlantyku, ale rzadko kojarzone są z Trójkątem Bermudzkim.

W incydencie, który miał miejsce 5 grudnia 1945 roku, zaginęło pięć amerykańskich bombowców i jeden samolot poszukiwawczy - samolotów tych nigdy nie odnaleziono.
Według radiowych doniesień załogi, pięć bombowców z instruktorem porucznikiem Taylorem, który leciał w tym rejonie po raz pierwszy, zgubiło się podczas lotu szkoleniowego na wschód od Florydy, kiedy skończyło im się paliwo. W tym czasie na tym obszarze panowało wzburzone morze, wiał silny wiatr, co powodowało, że wodowanie było niebezpieczne (nie odkryto żadnego śladu samolotu). Samolot poszukiwawczy, który wystartował później, również zaginął, ale ponad 200 km na północny zachód od granic Trójkąta Bermudzkiego. W miejscu, w którym prawdopodobnie rozbił się, na morzu znaleziono dużą plamę ropy, ale nic poza tym.

Statek Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, po opuszczeniu Barbadosu w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął na obszarze Trójkąta Bermudzkiego. Przypuszcza się, że statek był niekorzystnie załadowany, miał uszkodzony silnik i zatonął w nagłym sztormie. Nigdy nie odnaleziono wraku statku, ani 306 osób na pokładzie.

Samolot pasażerski British South American Airways (BSAA) Avro 688 Tudor Mark IV przewożący 31 osób zniknął podczas nocnego lotu z lotniska Santa Maria na Azorach do Kindley Field na Bermudach. Maszyna wykonała lot transatlantycki na wyjątkowo małej wysokości zaledwie około 610 m., załoga nie zgłaszała żadnych problemów.
Nisko lecący samolot obserwowany był w noc katastrofy z pokładu statku handlowego. Zaobserwowano wówczas, że samolot zboczył z kursu i skierował się w stronę wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Dwa dni po zaginięciu samolotu, w szeroko zakrojonej akcji poszukiwawczej, zauważono na morzu szczątki maszyny, ale nie udało się ich jednoznacznie zidentyfikować. Przypuszcza się, że powodem kłopotów samolotu był brak paliwa.  Choć maszyna ta zaginęła na północ od Bermudów, daleko poza Trójkątem Bermudzkim, zwolennicy hipotezy tajemnicy tego miejsca przypisują mu kolejny przypadek zagadkowego zniknięcia.

Należą do nich m.in. :

• zniknięcie 28 grudnia 1948 roku samolotu pasażerskiego Douglas DC-3 z 32 osobami na pokładzie
• zniknięcie 17 stycznia 1949 roku samolotu pasażerskiego Star Ariel z 20 osobami na pokładzie
• zniknięcie w 1963 roku tankowca  Marine Sulphur Queen z 39-osobową załogą
• zniknięcie japońskiego frachtowca Raifuku Maru

Jedną z nich jest sporadyczna erupcja metanu z podwodnych złóż klatratu metanu w tych rejonach. W wodach o głębokości od 300 do 2000 metrów, w określonych temperaturach może wytworzyć się klatrat metanu (hydrat metanu). Zmiany ciśnienia i temperatury umożliwiają ucieczkę metanu z kawałków hydratu. Jeśli zmiany następują nagle, w bardzo krótkim czasie może wytworzyć się duża ilość metanu i następuje erupcja. Erupcję może wywołać trzęsienie morskie (także trzęsienie ziemi w regionach przybrzeżnych) lub przesunięcia tektoniczne.

Gęstość powstałej mieszaniny gaz-woda jest znacznie mniejsza niż gęstość wody morskiej. Jeżeli statek znajdzie się w takim rejonie, ze względu na mniejszą gęstość szybko opada pod rzeczywistą powierzchnię morza i załoga nie jest w stanie nawet wykonać połączenia alarmowego. Statek tonie.
W przypadku Lotu 19 kilku świadków potwierdziło, że widzieli eksplozję na niebie. Jednak stężenie metanu w powietrzu musiałoby wynosić 5% (dolna granica wybuchowości), aby pod wpływem pracy silników doszło do eksplozji. Ale nawet niższe stężenie metanu w powietrzu może powodować zakłócenie pracy silników lotniczych - zawarty w powietrzu metan powoduje wzbogacenie mieszanki paliwowo-powietrznej i w konsekwencji niestabilną pracę lub awarię silników.

Następują wówczas turbulencje podczas których pilot może wykonać manewr prowadzący do utraty sterowności i nagłego spadku wysokości samolotu. 
Jednak jak dotąd nie ma dowodów na to, że metan może powodować zaburzenia lotu samolotów.

Mówi się, że mogą one powodować zaburzenia pracy kompasu, co działoby się zarówno na statkach, jak i w samolotach. Twierdzi się, że obowiązujące dzisiaj oficjalne mapy lotnicze ostrzegają przed nagłymi zaburzeniami pola magnetycznego na tym obszarze. Marynarka Wojennej Stanów Zjednoczonych w ramach projektu "Magnes" przez 20 lat prowadziła badania nad polem magnetycznym i obaliła to założenie.

Błąd ludzki był jednym z najczęściej cytowanych wyjaśnień w oficjalnych dochodzeniach.

Jedna z teorii związana jest z mitycznym lądem zwanym Atlantydą. Technologia, która była używana na tym kontynencie ma powodować "zapadanie" się oceanu i tonięcie statków.
Inną teoria jest działanie sił pozaziemskich - UFO. Przybysze z innych planet porywają ziemskie statki wraz z załogami.

Pojawiły się nowe technologie; nowe, lepsze i bardziej zaawansowane przyrządy do nawigacji, a piloci i kapitanowie statków są znacznie lepiej wyszkoleni i rzadziej popełniają błędy, które zdecydowanie są najbardziej prawdopodobnym scenariuszem tragicznych wydarzeń na morzu.