Wyspa Wielkanocna pod względem geologicznym jest jednym z najmłodszych obszarów na Ziemi oraz najdłużej odizolowanym. Ustna tradycja głosi, że wyspa została po raz pierwszy zasiedlona przez dwukajakową ekspedycję pochodzącą z Hawaiki, mitycznej krainy, z której maja się wywodzić niektóre ludy polinezyjskie, prowadzonej przez wodza Hotu Matu'a i jego kapitana Tu'u ko Iho.
Literatura podaje, że było to około roku 300-400 n.e., czyli w czasie przybycia pierwszych osadników na Hawaje.
Ostatnie badania dowodzą, że wyspa została zasiedlona nie wcześniej niż w 1200 r. n.e. Polinezyjczycy, którzy pierwsi zasiedlili wyspę przybyli prawdopodobnie z oddalonych o 3200 km Markizów, wysp Gambiera lub którejś z dzisiejszych wysp Polinezji Francuskiej, przywożąc ze sobą banany, trzcinę cukrową, taro (kolokazja jadalna), jak również kury i szczury polinezyjskie (trzeci pod względem zasięgu występowania gatunek szczura, po szczurze wędrownym i szczurze śniadym).