Białowieski Park Narodowy zlokalizowany na terenie rozległego lasu będącego Puszczą Białowieską, tworzy oazę dzikiej przyrody niemalże w środku kontynentu europejskiego.
Park chroni najlepiej zachowany fragment puszczy - ostatni na niżu Europy naturalny las, o charakterze pierwotnym i jest domem dla największych europejskich ssaków lądowych - żubrów.
Pierwsze plany utworzenia parku narodowego na terenie Białowieży powstały w 1916 roku, głównie z inicjatywy gdańskiego botanika, doktora Hugo Conwentza. Idea ta nie zyskała jednak poparcia. Powróciła ona w 1919 roku, podczas liczenia białowieskich żubrów, jednak znów bez powodzenia.
Dopiero w 1921 roku, dzięki usilnym staraniom grona polskich przyrodników i leśników z profesorem Władysławem Szeferem na czele, Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych wydzieliło leśnictwo, które później podniesiono do rangi nadleśnictwa, a następnie rezerwatu. Formalnym początkiem parku było Nadleśnictwo Rezerwat, ustanowione w 1921 roku, na części obecnego obszaru Parku. Po II wojnie światowej, puszcza została podzielona pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową a Związek Radziecki (białoruską SSR) i w 1947 roku powstał Park Narodowy w Białowieży w obecnej formie.
Żubry zasiedlają lasy mieszane z podmokłymi polanami. W stanie dzikim, pod koniec XX wieku i na początku XXI wieku występowały w Polsce, na Litwie, Ukrainie, Białorusi, w Rosji, Słowacji (Park Narodowy "Połoniny") i w Niemczech. W 1997 roku na świecie żyło 2925 żubrów, z czego w Polsce około 600-700 sztuk. Obecnie w Polsce żyje 2316 osobników, z czego na wolności jest ich 2115, w sześciu dużych populacjach (Bieszczady, Puszcza Augustowska, Białowieska, Borecka, Knyszyńska i stada w zachodniej Polsce).
Obecnie w Puszczy Białowieskiej żyje najliczniejsza populacja wolnościowa żubra na świecie - jest ich tam 715 sztuk. Przeczytaj również ciekawostki o żubrach, które zebraliśmy w tym artykule.