Łoś to największy i najcięższy współcześnie żyjący ssak z rodziny jeleniowatych i jeden z największych ssaków lądowych półkuli północnej.
Zazwyczaj zamieszkuje lasy borealne oraz lasy liściaste i mieszane strefy umiarkowanej na półkuli północnej w klimacie umiarkowanym do subarktycznego. Działalność człowieka spowodowała, że z czasem zasięg występowania łosia zmniejszył się. Do niektórych swoich dawnych siedlisk został ponownie wprowadzony i jego populacja zwiększa się.
Obecnie najwięcej łosi występuje w Kanadzie, Alasce, Nowej Anglii, krajach bałtyckich (Estonia, Litwa, Łotwa), Finlandii, Polsce, Kazachstanie i Rosji.
Do rodziny jeleniowatych, zwanych również pełnorożcami, należą zwierzęta o kostnym, pełnym porożu. Poroże jest kostnym tworem wyrastającym z kości czołowej możdżeni (parzysty wyrostek) na głowie samców jeleniowatych (wyjątkiem jest renifer, u którego poroże wyrasta również u samic oraz jelonek błotny, u którego poroże w ogóle nie występuje). Poroże zrzucane jest i nakładane corocznie, jest orężem niezbędnym bykowi (samiec jeleniowatych) do obrony i w walce o samice podczas godów.
Przedstawicielami jeleniowatych są m.in. renifer tundrowy, jeleń szlachetny, sarna europejska, łoś euroazjatycki, daniel zwyczajny, jeleń wschodni, mulak białoogonowy, mundżak indyjski.
Największe ich skupiska występują na Półwyspie Skandynawskim, leśnych obszarach Syberii, w Kanadzie i na Alasce. W Polsce spotykany jest na Pojezierzu Mazurskim, Nizinie Mazowieckiej, Podlasiu i w Puszczy Białowieskiej, a przede wszystkim w Puszczy Kampinoskiej (Kampinoski Park Narodowy w swoim logo umieścił wizerunek łosia).
Pojedyncze, wędrujące osobniki można spotkać na terenie całego kraju.
Łoś euroazjatycki jest największym współcześnie żyjącym gatunkiem ssaka kopytnego, charakteryzującym się okazałym porożem i wyjątkowo długimi kończynami.
Łoś występujący w Polsce jest podgatunkiem A. a. alces (łoś europejski). Jest on największą żyjącą w Polsce zwierzyną łowną.
W naszym kraju jest zwierzęciem rzadkim i objętym całorocznym okresem ochronnym. Po II wojnie światowej łosie w Polsce były na skraju wyginięcia, przetrwały tylko na Podlasiu, w okolicach Rajgrodu. Sytuacja uległa zmianie dzięki wprowadzeniu w 2001 roku moratorium na odstrzał łosi. Jaka jest obecnie ich liczba w kraju, dokładnie nie wiadomo. Przypuszcza się, że może ich być około 27 tysięcy.
Długość jego ciała wynosi 2,4-3,1 m (samiec jest większy od samicy). Wysokość w kłębie to 1,5 -2,34 m, a masa ciała samca (byka) wynosić może od 540 do 740 kg, samica (łosza, klępa) jest niższa i lżejsza, osiąga masę około 400 kg. Największy zanotowany osobnik, znaleziony w 1897 roku mierzył 2,34 m, ważył 825 kg, a jego poroże miało rozpiętość 199 cm.
Za największy uchodzi alaskański podgatunek gigas, u którego możliwa jest wysokość do 2,3 m oraz waga do nawet 1,1 tony.
Jego górna warga jest szeroka, wydłużona, ruchliwa i mięsista - pełni rolę chwytną. Skośne nozdrza skierowane są do dołu. Oczy są małe (łoś słabo widzi), dobrze rozpoznaje zmiany natężenia światła (brzask i zmierzch), uszy o długości do 26 cm są spiczasto zakończone. Szyja łosia jest krótka i masywna, umożliwia mu obracanie głowy w szerokim zakresie.
Pod łbem na szyi zwisa narośl tłuszczowa z długim czarnym włosem, tzw. broda. Na grzbiecie w okolicy kłębu widoczny jest garb.
Nogi łosia są bardzo długie i silne. Zakończone są potężnymi, szeroko rozsuwalnymi racicami, które ułatwiają zwierzęciu chodzenie po błotnistym terenie, mokradłach i śniegu bez zapadania się.
Łopaty wykształcają się u samców około 5 roku życia, choć niektóre osobniki ich nie wykształcają. Samce z łopatami to łopatacze, a te bez łopat to badylarze (ta forma jest częściej spotykana u polskich łosi). Dobrze wykształcone poroże może osiągać do 1,2 m długości przy rozpiętości 2 m i masie do 20 kg.
Łosie zrzucają poroże po okresie godowym, starsze osobniki w listopadzie, a młodsze w grudniu i styczniu.
